23 kwietnia 2023 r. weszła w życie Ustawa z dnia 9 marca 2023 r. o zmianie ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 553).
Ustawą znowelizowano Ustawę z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 724). Nowelizacja utrzymuje zasadę, że nowa elektrownia wiatrowa może być lokowana wyłącznie na podstawie planu miejscowego. Utrzymano też wymóg, że odległość elektrowni od budynku mieszkalnego albo budynku o funkcji mieszanej musi być równa lub większa od dziesięciokrotności całkowitej wysokości elektrowni wiatrowej (zasada 10 h). Jednakże ustawa przewiduje, że plan miejscowy będzie mógł określać inną odległość elektrowni wiatrowej od takiej zabudowy, jednak nie mniejszą niż 700 m.
Określenie w planie miejscowym wymaganej minimalnej odległości elektrowni wiatrowej od budynku mieszkalnego ma być oparte m.in. na wynikach obowiązkowej strategicznej oceny oddziaływania na środowisko, w ramach której analizuje się wpływ emisji hałasu na otoczenie i zdrowie mieszkańców. Konieczne będą również konsultacje z mieszkańcami gmin podczas dyskusji publicznych (co najmniej jedna w formie bezpośredniego spotkania oraz jedna w formie zdalnej). Jeżeli w zasięgu oddziaływania lokalizowanej elektrowni znajdzie się obszar pobliskiej gminy (tj. w zasięgu odległości 10 h) projekt planu miejscowego będzie musiał zostać dodatkowo zaopiniowany przez wójta, burmistrza albo prezydenta tej gminy.
Plan miejscowy musi określać maksymalną całkowitą wysokość elektrowni wiatrowej, maksymalną średnicę wirnika wraz z łopatami i maksymalną liczbę elektrowni wiatrowych.
Fot. stock.adobe/mindea
Ustawa reguluje również minimalną odległość od istniejącej już elektrowni wiatrowej wymaganą przy budowie nowych budynków mieszkalnych. Tak samo jak w przypadku elektrowni wiatrowych budynki mieszkalne mogą być lokowane w odległości nie mniejszej niż 700 m od elektrowni.
Pozostawiono zakaz lokalizacji elektrowni wiatrowych na terenach parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych i obszarów Natura 2000. Zgodnie z dotychczasowym rozwiązaniem utrzymano minimalną odległość od elektrowni wiatrowej do parku narodowego równą 10 h. Ustalono natomiast odległość od rezerwatów przyrody równą 500 m.
>>> Urządzenia do wyprowadzenia mocy z morskich farm wiatrowych – rozporządzenie
>>> Nowelizacja ustawy o odnawialnych źródłach energii
>>> Farmy wiatrowe na morzu – doświadczenia brytyjskie i niemieckie
W celu przeciwdziałania negatywnemu wpływowi elektrowni wiatrowych na sieci elektroenergetyczne najwyższych napięć wprowadzono też minimalną odległość między elektrowniami a sieciami. Musi być ona równa lub większa od trzykrotności maksymalnej średnicy wirnika wraz z łopatami (odległość 3D) albo równa lub większa od dwukrotności maksymalnej całkowitej wysokości elektrowni wiatrowej (odległość 2 h), określonych w planie miejscowym, w zależności od tego, która z tych wartości jest większa.
Istotną zmianą jest dodanie do ustawy rozdziału dotyczącego zasad bezpiecznej eksploatacji elementów technicznych elektrowni wiatrowej. Czynności i przeglądy serwisowe elementów technicznych elektrowni wiatrowej zgodnie z tymi przepisami muszą być realizowane przez wyspecjalizowane techniczne serwisy, certyfikowane przez Urząd Dozoru Technicznego.
Ustawa o elektrowniach wiatrowych określa również zasady partycypacji mieszkańców gminy w korzyściach wynikających z lokalizacji elektrowni wiatrowych. Inwestor będzie miał obowiązek przeznaczenia co najmniej 10% mocy zainstalowanej elektrowni wiatrowej, stanowiącej przedmiot tej inwestycji, do objęcia przez mieszkańców gminy na okres 15 lat. Przepis ten wejdzie w życie z dniem 2 lipca 2024 r. Ustawą znowelizowano także Ustawę z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2021 r. poz. 351 ze zm.). W art. 35 ustawy dodano ust. 6b, który zwalnia organ administracji architektoniczno-budowlanej z obowiązku sprawdzenia zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego z planem miejscowym lub decyzją o warunkach zabudowy. Zwolnienie to dotyczy tymczasowych obiektów budowlanych stanowiących urządzenia infrastruktury technicznej, służące do pomiaru wietrzności na terenach, dla których w planie miejscowym ustalono przeznaczenie umożliwiające realizację produkcji, górnictwa i wydobycia lub gospodarowania odpadami.
W Ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2022 r. poz. 503 ze zm.) wprowadzono zmianę w art. 15 ust. 4. Polega ona na umożliwieniu lokalizowania mikroinstalacji oraz niebędących mikroinstalacją pozostałych instalacji odnawialnych źródeł energii wytwarzających energię elektryczną z energii promieniowania słonecznego, będących urządzeniami innymi niż wolno stojące, również w przypadku innego przeznaczenia terenu niż produkcyjne, chyba że ustalenia planu miejscowego zakazują lokalizacji takich instalacji.
Natomiast w art. 62 tej ustawy wydłużono z 9 do 18 miesięcy okres, na jaki można zawiesić postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy, z powodu podjęcia prac mających na celu sporządzenie planu miejscowego, na podstawie którego ma być realizowana inwestycja. Termin ten będzie można przedłużyć na dodatkowy czas, nie dłuższy niż 6 miesięcy, jeżeli w okresie zawieszenia postępowania dokonano wyłożenia projektu planu miejscowego.
Opracowała Aneta Malan-Wijata
Polecamy: Produkty budowlane
