Pale CFA (ang. Continuous Flight Auger) znane są w Polsce również pod nazwą pale FSC (formowane świdrem ciągłym).

Pale wiercone zostały opisane w „IB” nr 3/2011. Najczęściej wykonuje się je za pomocą palownic wyposażonych w urządzenie rurujące, które pogrąża przy wierceniu i wyciąga przy betonowaniu rurę obsadową.

17 listopada 2011 r. wielką salę konferencyjną w Domu Technika NOT w Warszawie zajęło ponad 250 uczestników seminarium szkoleniowego „Vademecum geoinżynierii – podstawowe techniki palowe”. Seminarium, organizowane przez Instytut Badawczy Dróg i Mostów oraz Polskie Zrzeszenie Wykonawców Fundamentów Specjalnych, miało nieco odmienną formułę od poprzednich z tej serii – tym razem każdy wykład kończył komentarz eksperta.

Pale Franki stosowane są w Polsce od blisko 100 lat, a pale BSP są odmianą pali Franki, których zasada wykonania jest podobna.

Pale Tubex i Fundex należą do pali wkręcanych formowanych w gruncie, celem iniekcji jest zwiększenie nośności pali.

Mimo że wszystkie mikropale mają pewne cechy wspólne, to właściwości poszczególnych ich rodzajów zależą od sposobu wykonania.

Pale prefabrykowane stosowane są w Polsce od ponad 100 lat, ale w ostatnich kilkunastu latach nastąpił ich renesans związany z zastosowaniem nowoczesnego sprzętu do wbijania oraz betonów wyższej wytrzymałości.

Wśród wielu metod badania pali w Polsce wykonywane są powszechnie trzy rodzaje badań.

Pale wiercone i formowane ciągłym świdrem ślimakowym są stosowane na świecie od wielu lat. W języku angielskim pale te nazwano CFA (Continuous Flight Auger Piles), po francusku pieux foré à la tariere creuse, po niemiecku SOB (Schneckenortbetonpfähle). W języku polskim stosowana jest także nazwa pale FSC (formowane świdrem ciągłym).

Pale wielkośrednicowe stosowane są w Polsce powszechnie od lat 70. XX wieku i zastąpiły stosowane wcześniej w fundamentowaniu kesony.