W ostatnich latach definicja powierzchni biologicznie czynnej uległa istotnym zmianom zarówno w przepisach prawnych, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych. Początkowo prawo definiowało teren biologicznie czynny jako grunt rodzimy pokryty roślinnością. Zapewnienie wystarczającej powierzchni biologicznie czynnej na działce budowlanej nastręczało jednak wówczas inwestorom trudności i zmniejszało jej potencjał inwestycyjny. Z tego powodu od dłuższego czasu prawodawca dąży do rozszerzenia i zniesienia rygorystycznego sposobu rozumienia tego pojęcia, a sądy administracyjne przyjęły mniej restrykcyjną i bardziej proinwestorską wykładnię jego definicji.
Od 24 września 2023 r. definicję powierzchni biologicznie czynnej określa art. 2 pkt 28 Ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym [1]. Jest to więc „teren zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych i roztopowych, teren pokryty ciekami lub zbiornikami wodnymi, z wyłączeniem basenów rekreacyjnych i przemysłowych, a także 50% powierzchni tarasów i stropodachów oraz innych powierzchni zapewniających naturalną wegetację roślin, o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2”.
>> Zrównoważone budownictwo vs. nowe projekty mieszkaniowe
>> Czy dzięki nowym przepisom osiedla będą bardziej zielone?
Fot. © Thanthara – stock.adobe.com
Przed tą datą teren biologicznie czynny był i w dalszym ciągu jest definiowany przez § 3 pkt 22 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (dalej: RWT) [2]. Zgodnie z jego obecnym brzmieniem pojęcie terenu biologicznie czynnego obejmuje „teren o nawierzchni urządzonej w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych, a także 50% powierzchni tarasów i stropodachów z taką nawierzchnią oraz innych powierzchni zapewniających naturalną wegetację roślin, o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, oraz wodę powierzchniową na tym terenie”.
W dalszej części artykułu:
Ustawowa definicja terenu biologicznie czynnego
Sądowa wykładnia definicji terenu biologicznie czynnego
Interpretacja organów administracji publicznej
Interpretacja miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego
Cały artykuł dostępny jest w nr 3/2025 miesięcznika „Inżynier Budownictwa”.
Maciej Harasimowicz
radca prawny, Harasimowicz Legal Solutions
Literatura
1. Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1130).
2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1225 ze zm.).
>>> Budownictwo zrównoważone – charakterystyka, certyfikacja (część I)
>>> Budownictwo zrównoważone – projektowanie i realizacja (część II)
>>> Budynki inteligentne zrównoważone – charakterystyka i przykład analizy
>>> Budownictwo zrównoważone a zmiany klimatu
