Ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie. ZMIANY

Ustawa nowelizuje ustawę z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa wochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2018 r. poz. 2081, z późn. zm.), wprowadzając regulacje, które mają na celu usprawnienie procedur i procesu inwestycyjnego. Do najważniejszych zmian należy zaliczyć:

1) wprowadzenie zmian w przepisach dotyczących załączników do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach;

2) ustanowienie zasady dla wszystkich rodzajów przedsięwzięć, w myśl której, jeżeli liczba stron postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przekracza 10 (dotychczas 20), stosuje się art. 49 kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczący zawiadomienia stron w formie publicznego ogłoszenia;

3) zmodyfikowanie przepisów regulujących kwestię ustalenia stron postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przez wprowadzenie odległości 100 m od granicy terenu, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, bez względu na podział geodezyjny terenu (granice działek ewidencyjnych), jako podstawowej przesłanki do uznania tego terenu za obszar oddziaływania. Jednocześnie pozostawiono bez zmian pozostałe przesłanki wymienione wart. 74 ust. 3a (pkt 2 i 3) ustawy;

4) niedopuszczalność składania wniosków o przedłużenie ważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przed upływem 5 lat od dnia, kiedy decyzja stała się ostateczna, a także nałożenie na wnioskującego obowiązku zawarcia w jego treści informacji na temat stanu środowiska i możliwości realizacji warunków wynikających z wydanej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach;

5) usprawnienie procedury wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w zakresie ustalania stron postępowania, m.in. przez wprowadzenie domniemania prawdziwości danych zawartych w dokumentach przedłożonych przez wnoszącego podanie oraz wprowadzenie obowiązku poinformowania organu w przypadku przeniesienia praw rzeczowych na inny podmiot w trakcie prowadzonego postępowania;

6) przekazanie wójtom, burmistrzom i prezydentom miast kompetencji do wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięć, dla których wnioskodawcą jest jednostka samorządu terytorialnego, dla której organem wykonawczym jest organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Jednocześnie przyznano regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska, jako organowi niezależnemu, prawo do rozstrzygnięcia o obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko;

7) wyeliminowanie z postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach postanowienia o braku konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko;

8) wprowadzenie możliwości zażalenia postanowienia regionalnego dyrektora ochrony środowiska stwierdzającego konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko ze względu na oddziaływanie na obszar Natura 2000;

9) wprowadzenie zmian w zakresie wymagań dla autorów prognoz oddziaływania na środowisko oraz raportów o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, a w przypadku zespołu autorów – dla kierującego tym zespołem;

10) dodanie nowego przepisu, który reguluje uprawnienia regionalnego dyrektora ochrony środowiska, w przypadku gdy organ administracji architektoniczno-budowlanej nie wniósł sprzeciwu do zgłoszenia mimo braku wymaganej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach;

11) przeniesienie z Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na regionalnych dyrektorów ochrony środowiska kompetencji do podejmowania formalnych działań w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, szczególnie nałożenie obowiązku wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji;

12) wprowadzenie nowych rozwiązań w zakresie strategicznych ocen oddziaływania na środowisko oraz w zakresie transgranicznych ocen oddziaływania na środowisko.

Fot. pixabay / Free-Photos

Przedmiotowa ustawa nowelizuje także ustawę z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.). Zmiana polega na dodaniu w art. 71 ust. 1 nowego pkt 3, przez co doprecyzowano definicję zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, wskazując, że będzie nią również podjęcie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zaliczanej do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Dokonano także zmiany art. 30 ust. 2 zdanie drugie oraz art. 71 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego, w których wskazano na obowiązek dołączenia (w zależności od potrzeb) decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach do zgłoszenia budowy lub robót budowlanych oraz zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego.

Aneta Malan-Wijata

• Drogowe obiekty inżynierskie – zmiana przepisów rozporządzenia
• Projektowanie i budowa dróg – nowelizacja przepisów