Czy dopuszczalność ograniczenia wysokości zabudowy w miejscowych planach w kontekście art. 46 ustawy szerokopasmowej stanowi zakaz pośredni lokalizowania inwestycji telekomunikacyjnych?
Infrastruktura telekomunikacyjna, czyli między innymi stacje bazowe telefonii komórkowej, jako inwestycja celu publicznego z zakresu łączności publicznej korzysta z określonych w art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (ustawa szerokopasmowa) rozwiązań prawnych mających na celu zoptymalizowanie procedury inwestycyjnej, w tym usunięcie barier rozwoju sieci telekomunikacyjnych, zwłaszcza sieci mobilnych. Gminy, stanowiąc miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, zobowiązane są tak konstruować zasady dotyczące lokalizowania inwestycji telekomunikacyjnych, aby nie uchwalać przepisów zakazujących przedmiotowych inwestycji oraz uniemożliwiających taką lokalizację na całym obszarze objętym planem. Innymi słowy, w aktach prawa miejscowego nie można wprowadzać ani zakazów bezpośrednich, ani pośrednich, czyli regulacji pozornie neutralnych lub dopuszczalnych prawem, które jednak w okolicznościach danego przypadku uniemożliwiają lokalizowanie inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej zgodnych z przepisami prawa.
Fot. stock.adobe.com/Olivier-Tuffé
Celem ustawy szerokopasmowej jest stworzenie warunków do rozwoju sieci telekomunikacyjnych i zapewnienia dostępu do telekomunikacji jak największej liczbie odbiorców, dlatego jej przepisy, w tym art. 46, muszą być stosowane i wykładane w taki sposób, by cel ten został realnie osiągnięty. W związku z tym zarówno doktryna, jak i judykatura zgodnie wskazują, że niedopuszczalne są takie ustalenia planów miejscowych, które formalnie pozwalają na lokalizowanie inwestycji telekomunikacyjnych, ale biorąc pod uwagę racjonalność inwestycji i ich techniczną efektywność, w praktyce całkowicie je uniemożliwiają. Najczęstszym kryterium, które gminy wprowadzają do planów miejscowych, a które może być zakazem pośrednim lokalizowania inwestycji z zakresu łączności publicznej, jest kryterium dopuszczalnej maksymalnej wysokości zabudowy dla obszaru objętego planem lub dla określonej kategorii obiektów budowlanych. Jakkolwiek regulacja taka jest dopuszczalna, każdorazowo należy zweryfikować, czy ukształtowanie lub istniejąca zabudowa terenu, na którym wprowadzono ograniczenia wysokościowe, są tego typu, że wyłączają, a nie tylko utrudniają, możliwość lokalizowania inwestycji telekomunikacyjnych (np. wyrok NSA z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt II OSK 2106/14).
>>> Interpretacja MPZP w świetle aktualnego orzecznictwa dotyczącego inwestycji telekomunikacyjnych
>>> Inwentaryzacja infrastruktury i usług telekomunikacyjnych – rozporządzenie
>>> Interpretacja MPZP w świetle aktualnego orzecznictwa dotyczącego inwestycji telekomunikacyjnych
>>> Uchwała NSA: mocy anten nie należy sumować
Nie chodzi wszak o to, by inwestor mógł teoretycznie zlokalizować inwestycję telekomunikacyjną na warunkach określonych planem, to jest np. z dala od miejsc zamieszkanych, niższą niż otaczający teren albo zabudowania, ale o to, by inwestycja taka spełniała swój zamierzony, ustawowy cel – zapewnienie dostępu do usług telekomunikacyjnych. Podkreślić także należy, że niewłaściwe jest dokonywanie interpretacji postanowień planu ustanawiających ograniczenia co do dopuszczalnej wysokości obiektów budowlanych w sposób rozszerzający, czyli w tak, aby uniemożliwić zlokalizowanie inwestycji telekomunikacyjnych. Jeśli więc w planie ograniczenie dopuszczalnej maksymalnej wysokości nie dotyczy infrastruktury technicznej, a do takiej na pewno zaliczają się inwestycje telekomunikacyjne, w tym stacje bazowe, wieże i maszty, to zlokalizowanie takiej inwestycji, nawet gdy jej wysokość znacząco przewyższa maksymalną wysokość obiektów budowlanych określoną planem, jest dopuszczalne i nie może być uznane za sprzeczne z uchwalonym planem miejscowym (np. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 5 marca 2020 r., sygn. akt II SA/Sz 36/20).
 |
Tamara Laprus-Bałuka radca prawny, partner Kancelaria Zaborowska Laprus-Bałuka |
