Ocena planu miejscowego pod kątem dopuszczalności realizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej na etapie procedury budowlanej jest wykładnią związaną.
Jednym z pierwszych zadań przy realizacji stacji bazowej telefonii komórkowej jest przeprowadzenie analizy zasad planowania i zagospodarowania terenu, na którym ma być posadowiona ta inwestycja. Zakres procesu planistycznego determinują z jednej strony przepisy budowlane, czyli to, czy dana stacja bazowa wymaga z mocy prawa pozwolenia na budowę, z drugiej zaś to, czy teren planowanej inwestycji objęty jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
Fot. stock.adobe/Dieter Pregizer
Jeżeli dana stacja bazowa wymaga dla swej zgodności z prawem uzyskania pozwolenia na budowę, a dla terenu, na którym miałaby być wybudowana, nie uchwalono planu miejscowego, przed rozpoczęciem procedury budowlanej inwestor może być zobowiązany uzyskać dla tej stacji decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Nie wymaga tej decyzji, ani tym bardziej decyzji o warunkach zabudowy budowa w oparciu o pozwolenie na budowę infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu, w rozumieniu przepisów ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, oraz wykonywanie innych robót budowlanych dotyczących takiej infrastruktury. Pozostałe rodzaje stacji bazowych, tj. instalowana na istniejącym obiekcie konstrukcja o wysokości do 3 m, legalna bez żadnych zgód budowlanych, oraz konstrukcja o wysokości powyżej 3 m, dla której konieczne jest uprzednie zgłoszenie zamiaru realizacji, w przypadku braku miejscowego planu mogą być realizowane bez uzyskania decyzji lokalizacyjnej.
Polecamy:
Stacje bazowe – planowanie i projektowanie
Sieć telekomunikacyjna bez pozwolenia na budowę
Komórkowe stacje bazowe jako inwestycje na obiektach budowlanych
Wymiana lub zawieszenie nowych anten – przepisy
Jeżeli natomiast na obszarze planowanej inwestycji obowiązuje plan zagospodarowania, jego postanowienia powinny być zredagowane zgodnie z art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Oznacza to, że plan nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, jeżeli jest ona zgodna z przepisami odrębnymi. Zgodnie natomiast z ust. 1a przywołanego przepisu, nie stosuje się ustaleń planu miejscowego w zakresie ustanowionych zakazów lub przyjętych w nim rozwiązań, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Przepisy zakazują więc wprowadzania do planów miejscowych zakazów dotyczących lokalizacji m.in. stacji bazowych telefonii komórkowej, zarówno jako zakazów wprost, jak i tzw. zakazów pośrednich, czyli takich warunków, przy których spełnieniu wykonanie stacji bazowej stałoby się obiektywnie niemożliwe lub nieracjonalne z uwagi na spodziewany efekt (wyrok NSA z dnia 6 maja 2016 r. sygn. akt. II OSK 2106/14).
W ramach procesu pozyskiwania pozwolenia na budowę lub analizy zgłoszenia zamierzenia inwestycyjnego organ administracji architektoniczno-budowlanej powinien, badając zgodność takiej inwestycji z postanowieniami miejscowego planu, analizować nie tylko jego literalne brzmienie, ale także weryfikować jego zapisy pod kątem zgodności z art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju. W przypadku zaś ustalenia, że plan miejscowy zawiera zakazy, zarówno te wprost, jak i pośrednie, dotyczące realizacji na jego terenie stacji bazowych, postanowienia takiego planu nie wiążą organu i nie mogą stanowić podstawy odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego, a w przypadku stacji bazowych realizowanych w trybie zgłoszenia – podstawy zgłoszenia sprzeciwu w oparciu o art. 30 ust. 6 pkt 2 czy ust. 7 Prawa budowlanego. Sprzeciw lub odmowa wydania pozwolenia na budowę byłyby wówczas wydane z rażącym naruszeniem prawa, obarczone wadą nieważności. Należy bowiem przyjąć, że ocena planu pod kątem dopuszczalności realizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej na etapie procedury budowlanej jest wykładnią związaną, a nie dowolną, mieszczącą się w ramach uznania administracyjnego. Skoro przepisy dopuszczają, z pominięciem tzw. pozytywnej lokalizacji inwestycji celu publicznego w planie miejscowym, realizację stacji bazowych pomimo braku ich umiejscowienia w planie, to – o ile inwestycja ta jest zgodna z przepisami odrębnymi – organ orzekający w ramach etapu budowlanego związany jest art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju i nie może powoływać się na okoliczności pozaprawne, w tym obawy czy protesty lokalnych społeczności.
Agnieszka Zaborowska
radca prawny i partner
Kancelaria Zaborowska Laprus-Bałuka
Sprawdź: Produkty budowlane
