Zasada otwartości miejscowych planów na inwestycje infrastruktury technicznej

Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (MPZP), mające walor aktów prawa lokalnego, ustalają przeznaczenie terenów na obszarze gminy, określają sposoby zagospodarowania terenu, w tym m.in. wyznaczają miejsca przeznaczone na inwestycje infrastruktury technicznej. Wykładnia art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (ustawa szerokopasmowa) – co zostało potwierdzone wieloma orzeczeniami sądów administracyjnych – musi być wykładnią proinwestycyjną, nastawioną na otwarcie gmin na dopuszczalność lokalizowania inwestycji z zakresu łączności publicznej. Mając dodatkowo na uwadze, że w przypadku tych inwestycji celu publicznego nie obowiązuje zasada pozytywnej lokalizacji z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, treść miejscowych planów powinna być ustalana, stosowana i interpretowana w taki sposób, by infrastruktura telekomunikacyjna mogła być lokalizowana w jak najszerszym zakresie w celu zapewnienia łączności (telekomunikacji) największej liczbie odbiorców. A zatem wykładnia MPZP musi usuwać sprzeczne z prawem zakazy i przeszkody w realizacji powyższego celu (np. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 5 stycznia 2021 r., sygn. akt II SA/Gd 685/20).

Fot.  stock.adobe.com/Francesco Scatena

>>> Miejscowe plany a lokalizowanie inwestycji telekomunikacyjnych

>>> Interpretacja MPZP w świetle aktualnego orzecznictwa dotyczącego inwestycji telekomunikacyjnych

>>> Uchwała NSA: mocy anten nie należy sumować

W praktyce oznacza to, że niezależnie od przyjętych w danym planie miejscowym ograniczeń w lokalizowaniu np. masztów, wież czy stacji bazowych, a w szczególności gdy przepis danego MPZP wydaje się być niezgodny z treścią art. 46 ust. 1 ustawy szerokopasmowej, jeśli inwestor wystąpi o lokalizację inwestycji o charakterze telekomunikacyjnym, organ będzie miał obowiązek pominąć niezgodne z treścią ustawy szerokopasmowej zapisy planu i zbadać, czy taka lokalizacja jest dopuszczalna na gruncie przepisów odrębnych. W przypadku gdy naruszenia przepisów nie ma, powinnością organu będzie dopuszczenie takiej lokalizacji.

Co więcej, gdy zgodnie z treścią MPZP lokalizowanie infrastruktury telekomunikacyjnej będzie wprawdzie dopuszczalne, ale jedynie na niewielkich lub marginalnych dla celów łączności obszarach, obowiązkiem organu będzie zastosowanie normy interpretacyjnej z art. 46 ust. 2 ustawy szerokopasmowej, czyli uznanie, że w planie miejscowym w istocie nie umieszczono lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej. Tym samym lokalizacja np. stacji bazowej czy innych konstrukcji i urządzeń służących osiągnięciu celu publicznego w postaci łączności publicznej będzie możliwa, o ile nie będzie sprzeczna z przeznaczeniem danego terenu określonym MPZP. Pamiętać przy tym należy, że ustawa szerokopasmowa wprost przesądza, że przeznaczenie terenów na cele zabudowy wielorodzinnej, leśne, rolne, produkcyjne czy usługowe nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji z zakresu łączności publicznej (np. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SA/Sz 800/20, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 lutego 2021 r., sygn. akt II SA/Wr 378/20).

Sądy administracyjne są zgodne, że norma interpretacyjna zawarta w art. 46 ust. 2 ustawy szerokopasmowej znajduje także pełne zastosowanie do wszystkich planów miejscowych, które weszły w życie przed uchwaleniem i wprowadzeniem do porządku prawnego tej ustawy, a które do dnia dzisiejszego nie zostały zmienione. W odniesieniu więc do planów uchwalonych przed 17 lipca 2010 r., pomimo że nie zawierają postanowień odnoszących się do możliwości lokalizowania inwestycji telekomunikacyjnych, taka lokalizacja będzie możliwa, a same plany powinny być poddawane interpretacji uwzględniającej zasadę otwartości na inwestycje z zakresu łączności publicznej.

Tamara Laprus-Bałuka radca prawny i partner Kancelaria Zaborowska Laprus-Bałuka

Polecamy >>> Produkty budowlane