W numerze Inżynier Budownictwa 02 2007 przedstawiliśmy artykuł J. Ślusarka poświęcony ogólnej charakterystyce izolacji wodochronnych. Autor poniższego artykułu pokazuje błędy wykonawcze izolacji przeciwwilgociowej tarasów, popełnione podczas realizacji obiektów budownictwa mieszkaniowego. Błędy te spowodowały zawilgocenie wewnętrznych przegród poziomych i pionowych w obiekcie, co przyczyniło się do rozwoju grzybów.
W numerze Inżynier Budownictwa 02 2007 przedstawiliśmy artykuł J. Ślusarka poświęcony ogólnej charakterystyce izolacji wodochronnych. Autor poniższego artykułu pokazuje błędy wykonawcze izolacji przeciwwilgociowej tarasów, popełnione podczas realizacji obiektów budownictwa mieszkaniowego. Błędy te spowodowały zawilgocenie wewnętrznych przegród poziomych i pionowych w obiekcie, co przyczyniło się do rozwoju grzybów.
Przyczyny zawilgacania tarasów
Wykonanie prawidłowej i szczelnej izolacji wodochronnej tarasu przed działaniem wody w budynku mieszkalnym ma istotne znaczenie zarówno z uwagi na jego walory użytkowe, trwałość, jak też ze względów ekonomicznych. Zgodnie z dyrektywą Rady Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej Nr 89/106/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustaw, rozporządzeń i przepisów administracyjnych państw członkowskich oraz zgodnie z ustawą – Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz.U. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.) obiekty budowlane muszą być zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby nie stanowiły zagrożenia dla higieny, zdrowia i życia mieszkańców lub sąsiadów, w szczególności w wyniku obecności wilgoci w częściach obiektów lub na powierzchniach wewnętrznych przegród poziomych i pionowych.
Procesy korozyjne, które prowadzą do destrukcji elementów konstrukcyjnych (nośnych) tarasów, rozpoczynają się i intensyfikują pod wpływem występującej w materiałach wilgoci. Skutkiem niewłaściwego wykonawstwa izolacji wodoszczelnych tarasów, szczególnie nad pomieszczeniami mieszkalnymi, są dodatkowe i kosztowne nakłady finansowe, ponoszone zarówno na naprawy i remonty zniszczonych poniżej elementów budynku, pomieszczeń mieszkalnych przeznaczonych na stały pobyt ludzi, jak i na naprawy uszkodzonych bądź uzupełnienie brakujących izolacji. Problem ten jest szczególnie istotny w eksploatowanych już budynkach mieszkalnych, w których mieszkają ludzie.
Izolacje wodochronne (przeciwwodne) stosowane są w tych częściach budynków, które narażone są na bezpośrednie działanie wód atmosferycznych, tj. wód opadowych, wód gruntowych lub wód pochodzących z topnienia zalegającego śniegu. Są to przede wszystkim stropodachy, balkony, loggie i tarasy.
W budynkach mieszkalnych wielorodzinnych wzniesionych w latach 1945–1989 stosowano materiały do wykonywania izolacji przeciwwodnej tarasów o stosunkowo niskiej jakości oraz źle wykonywano połączenia tej izolacji ze ściankami kolankowymi lub ścianami wyższych kondygnacji. Do tego dochodziły zniszczenia dokonywane przez pękanie w wyniku oddylatowania się poziomej konstrukcji tarasów od pionowych przegród budowlanych. Od początku 1990 r. jakość materiałów izolacyjnych tarasów znacznie się poprawiła. Zaczęto stosować nowoczesne materiały i systemy izolacji przeciwwodnych tarasów o korzystniejszych parametrach technologicznych i większej trwałości, które były dopuszczone do stosowania w budownictwie zgodnie z Polską Normą lub posiadały aprobaty techniczne bądź certyfikaty lub deklaracje zgodności. Jednak kwalifikacje pracowników oraz poziom wykonawstwa robót izolacyjnych w dalszym ciągu budzi wiele zastrzeżeń.
{mospagebreak}
Warunki prawidłowego wykonawstwa izolacji przeciwwodnej tarasów
Izolacje wodochronne (przeciw-wodne) mają za zadanie ochraniać budowlę lub obiekt budowlany przed szkodliwym oddziaływaniem wód atmosferycznych. Izolacje takie powinny być całkowicie szczelne i w sposób trwały, to znaczy w całym okresie eksploatacji obiektu, spełniać poniższe wymagania:
izolacje nie mogą powodować utraty stateczności budynku, jego części lub jego elementów, np. przez poślizg konstrukcji lub osiadanie;
stateczność samej izolacji wodochronnej musi być zabezpieczona poprzez konstrukcje osłaniające lub dociskające, chroniące izolację bezpośrednio przed uszkodzeniami atmosferycznymi lub mechanicznymi;
izolacje powinny stanowić ciągły i szczelny układ jedno-, dwu- lub wielowarstwowy, oddzielający budowlę lub jej części od wody lub pary wodnej (wilgoci);
izolacje muszą być odporne na różnego rodzaju obciążenia termiczne lub mechaniczne, które mogą wystąpić zarówno przy ich wykonywaniu, jak i w trakcie eksploatacji obiektu;
izolacje muszą być odporne na występujące w otoczeniu środowisko agresywne, nie mogą oddziaływać negatywnie i reaktywnie na stykające się z nimi inne materiały budowlane, a także na otoczenie wewnętrzne i zewnętrzne budynku;
izolacje muszą być odporne na oddziaływanie mikroorganizmów (grzybów, mchów, porostów itp.).
Ponadto zalecana jest łatwość i prostota ich wykonywania oraz maksymalne ograniczenie możliwości popełnienia błędów na etapie wykonawczym.
Przy projektowaniu i wykonawstwie izolacji wodochronnych powinny być spełnione ogólne zasady i warunki techniczne zestawione poniżej:
powierzchnie pod wykonywaną izolację muszą być równe, czyste, odtłuszczone, odpylone, a pęknięcia o szerokości ponad 2 mm zaszpachlowane i zagruntowane;
podkłady pod izolację muszą być trwałe, nieodkształcalne, powinny przenieść wszystkie działające na nie obciążenia; powinny być wykonane z betonu klasy min. B7,5 przy przeponach z materiałów bitumicznych i B10 przy przeponach z folii z tworzyw sztucznych oraz B20 przy przeponach z laminatów z tworzyw sztucznych, czyli powinny być nośne;
styki sąsiadujących płaszczyzn powinny być złagodzone, np. przez zaokrąglenie o promieniu nie mniejszym niż 3 cm, lub sfazowane pod kątem 45o na szerokości i wysokości, co najmniej 5 cm od krawędzi;
izolacje na tarasach odwadnianych powinny być położone ze spadkiem w kierunku kratki ściekowej, kanału lub rzygaczy, nie mniejszym niż 1%, zaleca się utrzymanie spadków minimum 2%; najkorzystniej stosować spadki odprowadzające wodę na zewnątrz budynku poprzez rzygacze lub rynny spustowe;
izolacje powinny ściśle przylegać do podkładu, nie powinny pękać, nie powinny być sztywne, a ich powierzchnia zewnętrzna powinna być gładka, bez lokalnych wgłębień lub wybrzuszeń;
zakłady materiałów rolowych nie powinny być mniejsze niż 10 cm;
grubość lepiku między warstwami papy powinna wynosić 1,0–1,5 mm;
załamania warstwy izolacji powinny być wzmocnione poprzez zastosowanie wkładek z papy na tkaninie technicznej, juty, tkaniny szklanej itp.;
miejsca przechodzenia przez warstwy izolacyjne przewodów instalacyjnych, elementów konstrukcyjnych (np. słupów lub konstrukcji balustrad) oraz dylatacje powinny być uszczelnione w sposób wykluczający przeciekanie wody w tych obszarach; należy bardzo dokładnie wytopić lepik w tych obszarach;
żelbetowe warstwy dociskowe powinny być wykonywane przy użyciu betonu klasy nie niższej niż B15, zbrojone siatką stalową lub stalowymi włóknami ciętymi, stanowiące zbrojenie betonu przeciwskurczowe;
warstwy ochronne murowane powinny być wykonywane z cegły pełnej klasy, co najmniej 10, na zaprawie cementowej marki min. M4 lub z betonu klasy nie mniejszej niż B10;
niedopuszczalne jest stosowanie w układzie izolacyjnym materiałów działających na siebie szkodliwie, np. materiałów asfaltowych w połączeniu ze smołowymi lub materiałów bitumicznych z foliami PCW (z wyjątkiem folii bitumoodpornych i olejoodpornych).
{mospagebreak}
Zasady prawidłowego wykonawstwa izolacji przeciwwodnej tarasów
Podczas kształtowania i wykonywania wszelkich typów izolacji wodochronnych za istotne uznaje się następujące zasady ogólne:
izolacje wodochronne muszą stanowić ciągły i szczelny układ jedno- , dwu- lub wielowarstwowy, skutecznie zabezpieczający obiekt budowlany lub jego część przed wodą lub parą wodną;
izolacje wodochronne powinny ściśle przylegać całą swoją powierzchnią do podłoża oraz powinny być zaopatrzone w ochronną warstwę dociskową, szczególnie wtedy, gdy są wielowarstwowe (przynajmniej dwuwarstwowe);
izolacje wodochronne pionowe i poziome w obiekcie nie powinny być wykonywane z materiałów o właściwościach uniemożliwiających ich wzajemne połączenie się ze sobą lub mogących ze sobą reagować;
miejsca przejść przez izolację wodochronną wszelkiego rodzaju przewodów instalacyjnych muszą być uszczelnione w sposób wykluczający przeciekanie lub przesączanie wody;
wodochronne warstwy izolacyjne należy chronić podczas układania przed uszkodzeniami mechanicznymi, chemicznymi, zawilgoceniem, zalaniem wodą;
izolacje wodochronne powinny być wykonywane w warunkach umożliwiających ich prawidłowe wykonanie, tzn. po ukończeniu prac poprzedzających roboty izolacyjne, po obniżeniu poziomu wody gruntowej, jeśli jest taka potrzeba, przy odpowiedniej temperaturze otoczenia (nie niższej niż +5 oC w przypadku materiałów bitumicznych stosowanych na gorąco);
w układzie izolacyjnym warstw wodochronnych nie mogą być stosowane materiały działające na siebie szkodliwie, np. materiały asfaltowe ze smołowymi;
w miejscach szczelin dylatacyjnych konstrukcyjnych do wykonania izolacji wodochronnej należy stosować materiały o dostatecznej wytrzymałości na zginanie i rozciąganie, gwarantujące uzyskanie żądanej szczelności, pozwalające łatwo się łączyć ze sobą;
izolacje wodochronne powinny być wykonywane z materiałów, które przede wszystkim spełniają wymagania podstawowe dotyczące obiektów budowlanych, posiadają aktualne dokumenty dopuszczające do stosowania w budownictwie na terenie kraju, wydane zgodnie z Polską Normą lub aprobatą techniczną przez instytucje posiadające uprawnienia do wydawania stosownych dokumentów, lub dokonano oceny ich zgodności wydając odpowiedni certyfikat zgodności lub deklarację zgodności;
roboty związane z wykonywaniem izolacji wodochronnych muszą odbywać się pod nadzorem osoby posiadającej odpowiednie kwalifikacje zawodowe, uprawnionej do nadzorowania tego typu prac, oraz powinny być każdorazowo odbierane przez taką osobę przed ich zakryciem;
izolacje wodochronne, tak jak każde inne roboty budowlane, powinny być wykonywane z zachowaniem stosownych przepisów bhp i ppoż.
Praktyczne wskazówki prawidłowego wykonawstwa izolacji przeciwwodnej tarasów
Izolacja przeciwwodna tarasu powinna składać się z minimum 3 warstw papy asfaltowej na lepiku, w przypadku gdy papa jest niezbrojona (cienka). Zaleca się, aby przynajmniej jedna, środkowa, warstwa izolacyjna była wykonana z papy asfaltowej na tkaninie technicznej lub innej włókninie wzmacniającej z tzw. papy zbrojonej. Wymagane jest także zastosowanie takiej papy do wzmocnienia naroży izolacji w postaci pasa o szerokości nie mniejszej niż 30 cm.
Z uwagi na dużą liczbę warstw (zbyt gruba izolacja przeciwwodna) izolacja ta powinna być zabezpieczona od strony parcia wody warstwą dociskową, której grubość i ewentualne zbrojenie musi być podane w projekcie budowlanym lub w projekcie wykonawczym. W przypadku stosowania dociskowych ścianek murowanych ich grubość nie powinna być mniejsza niż 12 cm. Powinny one być zdylatowane i ponadto powinny wystawać 30 cm powyżej najwyższego udokumentowanego poziomu wody gruntowej.
{mospagebreak}
Przejścia przewodów instalacyjnych przez izolacje przeciwwodne powinny być uszczelnione w sposób wykluczający możliwość przeciekania wody. Rozwiązania bardziej złożonych szczegółów uszczelnień powinny znajdować się w dokumentacji projektowej.
Fot. 1 (Fot. autor)
Na zdjęciach pokazano błędy popełnione podczas wykonawstwa izolacji wodochronnej tarasu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym we Wrocławiu. Po zdjęciu terakoty i skuciu warstwy ochronnej – wylewki betonowej, odsłonięto izolację wodochronną tarasu wykonaną z dwóch warstw papy termozgrzewalnej. Widać (fot. 1 i 2), że warstwy papy termozgrzewalnej, które powinny stanowić całkowicie szczelną izolację przeciwwodną tarasu, są luźno ułożone na podkładzie betonowym i w ogóle nie zgrzane ze sobą. Świadczy o tym możliwość swobodnego podnoszenia poszczególnych warstw papy przez jednego z pracowników.
Fot. 2 (Fot. autor)
Zdjęcie 3 wskazuje, że został popełniony błąd przy wykonaniu izolacji wodochronnej tarasu, polegający na tym, że nie uszczelniono i nie zaizolowano konstrukcji balustrady tarasu, która była przymocowana do wieńca tarasu. Takie odsłonięte miejsce powodowało znaczne przeciekanie wody do pomieszczeń mieszkalnych znajdujących się poniżej konstrukcji tarasu.
Fot. 3 (Fot. autor)
{mospagebreak}
Ze zdjęć wynika, że wykonana izolacja przeciwwodna tarasu nie stanowiła ciągłego i szczelnego układu, który skutecznie chroniłby znajdujące się poniżej pomieszczenia mieszkalne przed zawilgoceniem. Zbyt duże zawilgocenie stropu i ścian znajdujących się bezpośrednio pod tarasem spowodowało m.in.:
znaczne pogorszenie się mikroklimatu pomieszczeń wskutek wzrostu wilgotności względnej powietrza;
zmniejszenie izolacyjności termicznej przegród, co w konsekwencji zwiększyło straty ciepła w pomieszczeniach i spowodowało przemarzanie przegród pionowych i poziomych podczas ujemnych temperatur;
obniżenie wytrzymałości materiałów budowlanych ścian i przyspieszoną korozję biologiczną, chemiczną i fizyczną elementów konstrukcyjnych i wykończeniowych tarasu;
krystalizację soli na powierzchni ścian, łuszczenie i odspajanie powłok malarskich;
rozwój kolonii grzybów pleśniowych na powierzchniach przegród pionowych i poziomych.
Fot. 4 (Fot. autor)
Skutki błędów złego wykonawstwa
Przykładowe skutki błędów złego wykonawstwa izolacji przeciwwodnych tarasów w budynku mieszkalnym wielorodzinnym we Wrocławiu ilustrują zdjęcia. Widać (fot. 4) liczne zacieki i krystalizację soli na powierzchni ścian zewnętrznych spowodowaną wyługowywaniem przez wody opadowe minerałów cementu portlandzkiego na skutek braku szczelności izolacji przeciwwodnej tarasu.
Fot. 5 (Fot. autor)
Fot. 6 (Fot. autor)
Z kolei fot. 5 i 6 obrazują intensywny rozwój kolonii grzybów pleśniowych na powierzchniach wewnętrznych przegród budowlanych i łuszczenie się oraz odspajanie powłok malarskich w wyniku zalewania pomieszczeń mieszkalnych przez nieszczelną izolację wodochronną tarasu.
dr inż. Mariusz Książek
adiunkt w Instytucie Budownictwa
Politechniki Wrocławskiej
Zakład Technologii Materiałów
Kompozytowych i Specjalnych
sekretarz generalny Polskiego Stowarzyszenia
Mykologów Budownictwa we Wrocławiu
Literatura
1. J. Ważny, J. Karyś i inni, Ochrona budynków przed korozją biologiczną. Arkady, Warszawa 2001.
2. M. Książek, Problemy związane z wykonywaniem izolacji wodochronnych tarasów, V Warsztaty Rzeczoznawcy Mykologiczno-budowlanego, Wrocław 2006.
3. Dyrektywa Rady Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej Nr 89/106/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.
4. Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz.U. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.).
5. L. Czarnecki, P.H. Emmons, Naprawa i ochrona konstrukcji betonowych, „Polski Cement”, Kraków 2002.
6. Z. Matkowski, A. Pawlonka, Przegląd metod wykonywania poziomych izolacji przeciwwilgociowych w istniejących budynkach, XXVII Konf. Probl., Kołobrzeg, 1991.
7. A. Pawlonka, A. Batog, Nowe materiały w zabezpieczeniach wodochronnych, „Przegląd Budowlany” nr 10/1995.
8. E. Schild i inni, Słabe miejsca w budynkach, tom III. Arkady, Warszawa 1999.
9. Materiały z Warsztatów Pracy Projektanta Konstrukcji Budowlanych, Ustroń 2000–2006.
ZAMÓW PRENUMERATĘ
Artykuł zamieszczony
w „Inżynierze budownictwa”,
marzec 2007.
