Stropodachy pełne w budownictwie jednorodzinnym to przegrody niestosowane praktycznie od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Ich wykonanie było dość proste i tanie. Niestety znacznie gorzej jest z ich eksploatacją.
Typowy stropodach był wykonywany jako część stropu nad ostatnią kondygnacją, niezależnie od jego rodzaju. Mógł być to strop gęstożebrowy lub częściej betonowy w zależności od tego, czym dysponował inwestor budujący własny dom w systemie gospodarczym. Najczęściej był dwu- lub czterospadowy zakończony gzymsem lub w przypadku dachów dwuspadowych – murkami ogniowymi i gzymsem na dwóch elewacjach.
Rys. 1. Stropodach pełny – widok z góry
Budowa stropodachu pełnego, w którym warstwę spadkową i izolacyjną stanowi warstwa żużla, na której wykonano wylewkę cementową:
- żużel kształtowano w spadku 5–8%, a ostatecznie kształtowano spadek na warstwie wylewki;
- grubość warstwy żużla przy krawędzi dachu mogła się zmieniać w zależności od ukształtowania gzymsu, czyli sposobu wykonania elementu oporowego;
- czasami stosowano murek obwodowy z dwóch warstw cegieł, czasami belkę drewnianą, a czasami murek betonowy.
Nie ma jednoznacznego rozwiązania, które byłoby stosowane i które można by przyjąć jako typowe. W szczycie warstwa żużla miała w zależności od wielkości budynku od 40 do 70 cm. Nie sposób dziś scharakteryzować cechy techniczne żużla stosowanego jak termoizolacja. Na ogół był to lokalny materiał pochodzący z hałd lub palenisk z zakładów przemysłowych znajdujących się w najbliżej okolicy budowy, dla którego nie były wykonywane żadne badania.
Jako jeden z przykładów stosowanych wówczas rozwiązań można podać ten przedstawiony na rys. 2.
Rys. 2. Przykładowy przekrój przez stropodach pełny z termoizolacją z żużla: 1 – pokrycie z kilku warstw papy
asfaltowej, 2 – wylewka cementowa, 3 – warstwa żużla o zmiennej grubości, 4 – nadbeton stropu Ackermana,
5 – strop gęstożebrowy (Ackermana), 6 – tynk cementowo-wapienny
Przykładowy sposób mocowania rynny wiszącej nad gzymsem pokazano na rys. 3.
Rys. 3. Rynna wisząca nad gzymsem
Rys. 4. Przykładowy montaż rynny stojącej na gzymsie (opracowanie autora)
1 – przekrój poprzeczny gzymsu: a) pokrycie dachowe, b) rynna stojąca, c) obróbka blacharska gzymsu, d) element przejściowy uszczelniający obróbkę gzymsu, e) gzyms
2 – system odwodnienia dachu z wykorzystaniem rynny stojącej: a) pokrycie dachowe, b) rynna stojąca, c) obróbka blacharska gzymsu, d) rura spustowa
Co do sposobu mocowania rynny to stosowano też tzw. rynnę stojącą. Było to zdecydowanie droższe rozwiązanie, mające jednak lepszy wygląd.
Oba sposoby mocowania rynny są prawidłowe i stosowane z powodzeniem do dzisiaj.
W dalszej części artykułu:
- Docieplenie stropodachu pełnego z żużlem.
- Docieplenie gzymsów.
Cały tekst znajdziesz w numerze 7/8/2022 miesięcznika „Inżynier Budownictwa”
dr inż. Tomasz Steidl
Politechnika Śląska
Wydział Budownictwa, Katedra Procesów Budowlanych i Fizyki Budowli
>>> Ocieplanie dachów i stropodachów
>>> Ocieplenie dachu i poddasza wełną mineralną
>>> Jak dach zielony wpływa na przenikanie ciepła przez jego konstrukcję
>>> Zasady prawidłowego projektowania i wykonawstwa stropodachów wentylowanych
