Dotyczy to również rodzaju tynku elewacyjnego, jaki należy stosować przy wełnie mineralnej. Tylko rozwiązania systemowe zapewniają odpowiednią trwałość zastosowanego rozwiązania. W systemach ociepleń budynków z wełną mineralną stosuje się nieco inne materiały niż w analogicznym rozwiązaniu, ale z użyciem styropianu. Sytuacja ta ma dwie przyczyny wynikające z właściwości wełny mineralnej jako materiału do izolacji cieplnej. Po pierwsze, wełna jest całkowicie niepalna (klasa A1 wg PN-EN 13501-1), dlatego umożliwia nie tylko izolowanie cieplne ścian, ale też zwiększenie bezpieczeństwa pożarowego i odporności ogniowej przegród budowlanych. Po drugie, w przypadku wełny mineralnej można również mówić o korzystniejszych niż w przypadku styropianu właściwościach pod względem paroprzepuszczalności. Współczynnik dyfuzji pary wodnej (µ) wełny oznaczany jest na poziomie 1, podczas gdy dla styropianu wynosi 20–60, a więc widać, o jakiej różnicy mówimy. Aby optymalnie wykorzystać obie wspomniane właściwości wełny, wszystkie materiały systemu powinny być niepalne i zapewniać odpowiednią paroprzepuszczalność. Stąd też bierze się ograniczenie do stosowania w systemach z wełną mineralną tylko tynków mineralnych, ewentualnie dyspersyjnych, ale zawierających mniejsze ilości składników organicznych, czyli np. tynków silikatowych lub silikonowych. Stosowanie zapraw, tynków czy farb akrylowych jest praktycznie wykluczone ze względu na oba wspomniane wyżej powody. Oczywiście cały czas mówimy tu o tynkach cienkowarstwowych, stosowanych w warstwie o grubości kruszywa fakturującego, czyli zazwyczaj 1,5–3,0 mm, pozwalających uzyskać dekoracyjną fakturę baranka lub kornika.
mgr inż. Sebastian Czernik
Grupa ATLAS
