Odbiór tynków wewnętrznych

We współczesnym budownictwie stosowane są dziesiątki odmian tynków, które mogą być sklasyfikowane według różnych kryteriów, np.: według zastosowanego spoiwa (tynki gipsowe, wapienno-cementowe, cementowe, gliniane, na bazie żywic etc.), technologii aplikacji (tynki maszynowe lub do nanoszenia ręcznego), kategorii tynku (jednowarstwowe, dwuwarstwowe, pospolite, doborowe, filcowane, wypalane), stopnia gotowości do zastosowania (suche mieszanki, masy i pasty), przeznaczenia, liczby warstw, sposobu wykończenia.

Fot. ak

Obecnie w budownictwie obiektów mieszkaniowych do wewnętrznych robót tynkarskich stosowane są najczęściej tynki gipsowe maszynowe dostarczane na budowę w postaci suchej mieszanki w workach lub w silosach. Przyczynami tak dużego rozpowszechnienia tynków gipsowych są łatwość wykonania i porównywalna niska cena. Ze względu na skalę zastosowania tynków gipsowych maszynowych spory pomiędzy uczestnikami procesu budowlanego również najczęściej dotyczą jakości tych tynków.

Analizując prace eksperckie wykonane w Instytucie Techniki Budowlanej w ciągu ostatnich pięciu lat, można stwierdzić, że przyczynami sporów dotyczących wszystkich rodzajów tynków są:

– brak określenia kryteriów jakościowych odbioru tynków (np.: wartości dopuszczalnych odchyleń od pionu i poziomu, odchyleń powierzchni tynków od płaszczyzny, wyglądu powierzchni);

– zastosowanie nieprecyzyjnych lub nienormatywnych określeń w specyfikacjach technicznych;

– zaniedbania ze strony osób nadzorujących;

– niezgodne z kartami technicznymi producentów zastosowanie materiałów budowlanych;

– odstąpienie od technologii wykonania robót tynkarskich.

Fot. 1. Przykład odspojenia się tynków gipsowych od nieodtłuszczonej powierzchni żelbetowego monolitycznego stropu

Odbiór tynków gipsowych – niuanse formalne

Przygotowania do odbioru robót tynkarskich zaczynamy jeszcze w momencie sporządzania specyfikacji technicznej (uzasadnienie niezbędności specyfikacji technicznej jako integralnej części umowy o roboty budowlane przedstawiono w artykule opublikowanym w „IB” nr 9/2010). W specyfikacji technicznej należy dokładnie sprecyzować rodzaj, fakturę i kategorię tynku. Niestety, krajowe normy zawierające kryteria oceny jakości wykonania poszczególnych rodzajów tynków (w tym większość norm dotyczących tynków gipsowych [1, 2]) zostały wycofane bez zastąpienia. Aktualna do dziś pozostaje norma PN-B-10110:2005 Tynki gipsowe wykonywane mechanicznie – Zasady wykonywania i wymagania techniczne, dotycząca gipsowych tynków wykonanych maszynowo. W celu określenia wymagań technicznych (np. dopuszczalnych odchyleń powierzchni i krawędzi tynków) warto skorzystać z zapisów Warunków technicznych wykonania i odbioru robót budowlano-montażowych [3]. Mimo że Warunki te zostały opracowane w 1990 r., są powszechnie respektowane w środowisku budowlanym i uznawane za sztukę budowlaną. Wymagania te są aktualne do dzisiaj. W jednym z najnowszych podręczników z tynkarstwa [4] dopuszczonych do kształcenia przyszłej kadry budowlanej powtórzono w całości wymagania techniczne stawiane tynkom zawarte w Warunkach technicznych.

W celu zminimalizowania możliwych konfliktów w przyszłości, sporządzając specyfikację techniczną dotyczącą wykonania i odbioru robót tynkarskich oprócz kryteriów oceny jakości, warto opisać:

– procedurę postępowania w przypadku wykrycia, że jakieś okoliczności uniemożliwiają wykonanie zlecenia zgodnie z przedmiotem zamówienia (np.: wykrycie znacznych lokalnych nierówności podkładu, zmiany harmonogramu robót mające wpływ na roboty tynkarskie);

– procedurę sporządzenia dokumentacji fotograficznej oraz udokumentowania dowodów wykonania robót zanikających (np.: fotografowanie fragmentów podłoża zabezpieczonych preparatami zwiększającymi adhezję);

– proces przyjęcia materiałów budowlanych (tynków) na budowę oraz procedurę sprawdzenia podstawowych właściwości zapraw tynkarskich z porównaniem ich z właściwościami wskazanymi w karcie technicznej wyrobu;

– procedurę i zakres przeprowadzenia badań kontrolnych przy odbiorze poszczególnych etapów prac;

– procedurę usuwania niezgodności (w przypadku wykrycia niezgodności przez osoby nadzorujące).

a)

b)

c)

Fot. 2. Skutki przekroczenia grubości warstw tynków: a) tynki nałożono dwuwarstwowo, drugą warstwę aplikowano po związaniu warstwy podkładowej; b) widok drugiej (dolnej warstwy); c) tynki nałożono dwuwarstwowo, nieprzygotowane podłoże

Odbiór tynków gipsowych

Podczas odbiorów robót tynkarskich należy wykonywać odbiory międzyoperacyjne oraz odbiory robót zanikających.

W trakcie wykonania robót tynkarskich osoby nadzorujące powinny sprawdzić przygotowanie podłoża. Podłoże musi być przygotowane zgodnie z ogólnie znanymi zasadami sztuki budowlanej oraz zaleceniami producenta tynków (zawarte w kartach technicznych wyrobów).

W przypadku budownictwa nowego szczególną uwagę należy zwrócić na odtłuszczenie powierzchni elementów betonowych wykonanych w szalunkach. W większości przypadków jedną z głównych przyczyn odspojenia się tynków na sufitach jest nierzetelne odtłuszczenie dolnych powierzchni betonowych stropów (fot. 1).

Dość często osoby nadzorujące nierzetelnie odbierają powierzchnie betonowe wykonane za pomocą nowoczesnych systemów szalunkowych. Oprócz odtłuszczenia należy zwrócić uwagę na chropowatość powierzchni betonowych. Niekiedy okazuje się, że powierzchnie te są zbyt gładkie i zabezpieczenie ich tylko środkami podwyższającymi przyczepność (różnorodnymi gruntami) jest niewystarczające. W takich przypadkach oprócz gruntowania powierzchnie muszą być poddane odpowiedniej obróbce mechanicznej (np. szczotkowanie).

W przypadku wykonania tynków na stykach różnych powierzchni (np. cegła–beton) należy udokumentować odbiór siatkowania powierzchni stykowych. Tutaj należy zwrócić uwagę na materiał siatki (musi być ocynkowana), rozmiar oczka siatki, wielkość zakładów siatki,  rozstaw i liczbę szpilek na 1 m².

Fot. 3. Przykład nieodpowiedniego składowania materiałów budowlanych, w tym tynków

>>> Tynki – wykonywanie i pielęgnacja

>>> Tynki – podział, zakres stosowania, technika wykonania

>>> Tynki – pojęcia podstawowe i podział

Przed rozpoczęciem gruntowania powierzchni (jeśli takie zostało przewidziane) należy sprawdzić i udokumentować wilgotność podkładu. Dopuszczalny poziom wilgotności podkładu zazwyczaj jest podawany w kartach technicznych preparatów gruntujących. Gruntowanie zawilgoconych powierzchni może przynieść odwrotny do zakładanego skutek – obniżyć przyczepność tynku do podkładu.

Bardzo często w celu oszczędności wykonawcy robót budowlanych stosują inne niż rekomendowane przez producenta tynku preparaty gruntujące. Takie zmiany należy skonsultować z producentem tynków ze względu na to, że składniki chemiczne zawarte w niesystemowych gruntach mogą być niekompatybilne z dodatkami stosowanymi w konkretnym tynku. Tynkowanie powierzchni można rozpocząć po pełnym wyschnięciu gruntu (czas schnięcia jest zawsze podawany w karcie technicznej gruntu).

Podczas odbioru podkładu bywa pomijana kwestia pomiaru wilgotności podłoża. Szczególną uwagę na wilgotność podkładu należy zwracać przy wykonaniu tynków w budynkach, w których występowały długie przerwy w pracach budowlanych. Nadmiernie zawilgocone podkłady mogą obniżyć przyczepność tynków gipsowych oraz przy pewnych warunkach być przyczyną zagrzybienia. Przy zastosowaniu tynku gipsowego wilgotność podłoża nie powinna być większa niż 6% [3].

Podczas prowadzenia robót tynkarskich osoby nadzorujące prace powinny zwracać szczególną uwagę na grubość i liczbę zaaplikowanych warstw tynków. W przypadku maszynowych tynków gipsowych większość producentów w kartach technicznych wymaga, żeby tynki były aplikowane jednowarstwowo. W przypadku konieczności wykonania drugiej warstwy stosowana jest zasada nakładania nowej warstwy na jeszcze niezwiązaną warstwę poprzednią. W większości przypadków minimalna grubość warstwy tynków gipsowych to 5 mm, maksymalna – 15 mm. Przekroczenie podanych grubości oraz nakładanie nowej warstwy tynku na już związaną warstwę dość często skutkują odspajaniem tynków od podłoża (fot. 2).

W trakcie wykonywania robót tynkarskich osoby nadzorujące powinny zwracać szczególną uwagę na warunki cieplno-wilgotnościowe występujące w pomieszczeniu. Większość producentów tynków gipsowych zaleca przeprowadzenie wykonania robót w temperaturach nie niższych niż +5^oC i nie wyższych niż +25^oC. Temperatury te nie powinny być przekraczane w trakcie dojrzewania tynków. W przypadku wykonania prac w okresie występowania ujemnych temperatur pomieszczenie nie powinno być podgrzewane palnikami gazowymi, ponieważ procesy chemiczne zachodzące podczas spalania gazu sprzyjają nadmiernemu zawilgoceniu tynków. Podczas wykonania podwyższonych prac należy unikać nadmiernych przeciągów.

Warto, by osoby nadzorujące prace tynkarskie miały na uwadze składowanie tynków. Nieodpowiednie składowanie dość często doprowadza do niemożliwości wbudowania tynków (fot. 3).

W przypadku występowania wątpliwości co do mających wpływ na właściwości tynków warunków ich transportowania, przechowywania lub składowania kwestionowanych materiałów nie należy stosować aż do potwierdzenia ich podstawowych właściwości według normy badawczej PN-EN 13279-2:2006 [5].

W trakcie wykonania robót tynkarskich osoby nadzorujące oprócz wymienionych już  czynności powinny sprawdzać, czy:

– do tynkowania stosowane są odpowiednie agregaty tynkarskie;

– zastosowane materiały są zgodne z założeniami projektowymi;

– dostarczone materiały mogą być stosowane w budownictwie w świetle obowiązującego prawa;

– zostały zachowane proporcje wody i suchej mieszanki (najlepiej dokonać tego, sprawdzając konsystencję zaprawy na wyjściu z agregatu tynkowego);

– technologia wykonania tynków jest zgodna z zaleceniami producenta oraz zasadami współczesnej wiedzy technicznej i sztuki budowlanej.

Odbiór końcowy tynków to kontrola poprawności wykonania tynków gipsowych, która powinna obejmować sprawdzenie [6]:

– zgodności wykonanych tynków z ustaleniami technicznymi – polega na ustaleniu, czy wykonane tynki w zakresie rodzaju i faktury są zgodne z założeniami projektu;

– materiałów – czy zastosowany materiał jest zgodny z założeniami projektowymi, czy posiada odpowiednie deklaracje zgodności, oraz sprawdzenie zapisów (dziennik budowy, notatki techniczne) z kontroli wykonanych w trakcie tynkowania;

– podłoży – dokonuje się na podstawie zapisów (dziennik budowy, notatki techniczne) dokonanych przed rozpoczęciem tynkowania;

– przyczepności tynku do podłoża – dokonuje się wizualnie oraz przez opukanie powierzchni otynkowanych drewnianym młotkiem; w przypadku wątpliwości przyczepność tynku do podłoża można sprawdzić, stosując metodę „pull-off”; minimalna przyczepność tynków gipsowych do podłoża z cegły, pustaków lub bloczków betonowych powinna wynosić 0,04 MPa [3];

– grubości tynków – dokonuje się poprzez bezpośredni pomiar w miejscu odkrywki;  liczba pomiarów powinna być określona w specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót;

– prawidłowości tynków na narożach, stykach i przy szczelinach dylatacyjnych, dokonuje się przez oględziny; naroża oraz wszelkie obrzeża tynków powinny być wykonane zgodnie z założeniami projektu; tynki na stykach z powierzchniami inaczej wykończonymi, przy ościeżnicach i podokiennikach, powinny być zabezpieczone przez odcięcie; w miejscach przebiegu szczelin dylatacyjnych tynk powinien być przecięty i wykończony zgodnie z założeniami projektu;

– wyglądu i innych właściwości powierzchni tynków – dokonuje się przez kontrolę wizualną w świetle dziennym oraz za pomocą pomiarów instrumentalnych.

Tab.Kryteria oceny, które przewidują [3] dla tynków kategorii III (najczęściej spotykanych)

Dla wszystkich odmian tynku niedopuszczalne są:

– wykwity w postaci nalotu wykrystalizowanych na powierzchni tynku roztworów soli przenikających z podłoża, pleśń itp.,

– zacieki w postaci trwałych śladów na powierzchni tynków,

– odstawanie, odparzenia i pęche­rze spowodowane niedostateczną przyczepnością tynku do podłoża.

Pęknięcia na powierzchni tynków są niedopuszczalne z wyjątkiem tynków surowych, w których dopuszcza się włoskowate rysy skurczowe. Wypryski i spęcznienia powstające na skutek obecności niezgaszonych cząstek wapna, gliny itp. są niedopuszczalne dla tynków pocienionych, pospolitych, doborowych i wypalanych, natomiast dla tynków surowych są dopuszczalne w liczbie do 5 sztuk na 10 m² tynku.

Widoczne miejscowe nierówności powierzchni otynkowanych wynikające z techniki wykonania tynku (np. ślady wygładzania kielnią lub zacierania packą) są niedopuszczalne dla tynków doborowych, a dla tynków pospolitych dopuszczalne są o szerokości i głębokości do 1 mm oraz długości do 5 cm w liczbie 3 sztuk na 10 m² powierzchni otynkowanej.

Kryteria jakości oceny tynków przy pomiarach instrumentalnych (za pomocą dwumetrowej i metrowej łaty kontrolnej, kątownika budowlanego z ramieniem o długości 1 m) uzależnione są od kategorii odbieranego tynku.

Odbiór tynków gipsowych maszynowych odbywa się według nieco innych kryteriów. Dopuszczalne odchylenia powierzchni i krawędzi tynków gipsowych wykonywanych maszynowo nie powinny być większe od wartości podanych w tablicy nr 3 normy PN-B 10110:2005:

1. Odchylenie powierzchni tynku od płaszczyzny i krawędzi od linii prostej nie większe niż 5 mm w liczbie nie większej niż 3 na całej długości łaty kontrolnej o długości 2 m.

2. Odchylenie powierzchni i krawędzi od kierunku pionowego nie większe niż 3 mm na długości 1 m i ogółem nie więcej niż 6 mm w pomieszczeniach o wysokości do 3,5 m oraz nie więcej niż 8 mm w pomieszczeniach o wysokości powyżej 3,5 m.

3. Odchylenie powierzchni i krawędzi od kierunku poziomego nie większe niż 4 mm na długości 1 m i ogółem nie więcej niż 8 mm na całej powierzchni ograniczonej przegrodami pionowymi.

4. Odchylenia przecinających się płaszczyzn od kąta przewidzianego w dokumentacji dopuszcza się nie większe niż 4 mm na długości 1 m.

5. Grubość tynku powinna być nie mniejsza niż 2 mm, a na suficie nie więcej niż 15 mm, przyczepność tynku do podłoża powinna być nie mniejsza niż 0,1 MPa.

Prawidłowo wykonany tynk gipsowy powinien mieć powierzchnię płaską, a krawędzie proste lub o innym kształcie i przebiegu, zgodnie z kształtem podłoża i uzgodnieniami. Powierzchnia tynku powinna być gładka, o naturalnym stopniu szorstkości. Barwa tynku powinna być jednolita na całej tynkowanej powierzchni (w pomieszczeniu). Dopuszcza się nieznaczne różnice odcieni barwy. Wygląd powierzchni tynku należy sprawdzić, oglądając ją z odległości 2 m, w świetle naturalnym rozproszonym.

Odbiór tynków gipsowych powinien być dokonywany nie wcześniej niż po siedmiu dniach po ich wykonaniu [3] oraz nie później niż przed upływem jednego roku od daty ukończenia robót tynkarskich [6].

dr inż. Ołeksij Kopyłow

Instytut Techniki Budowlanej

Sprawdź: Produkty budowlane

Literatura

1. PN-B-10122:1972 Roboty okładzinowe. Suche tynki. Wymagania i badania przy odbiorze.

2. PN-B-70/B-10100 Roboty tynkarskie. Tynki zwykłe. Wymagania i badania przy odbiorze.

3. Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlano-montażowych, tom I Budownictwo ogólne, część 4, Arkady, Warszawa 1990.

4. W. Marcinek, N. Ibadov, Murarstwo i tynkarstwo. Technologia. Odbiory, naprawa i rozliczenia, WSiP, Warszawa 2010.

5. PN-EN 13279-2:2006 Spoiwa gipsowe i tynki gipsowe – Część 2: Metody badań.

6. PN-B-10110:2005 Tynki gipsowe wykonywane mechanicznie – Zasady wykonywania i wymagania techniczne.

7. Vademecum budowlane, pod redakcją E. Piliszka, wyd. drugie, Arkady, Warszawa 2001.