Kalendarium prawne na kwiecień i maj.
kwiecień
|
27.04.2012 weszła w życie |
Uchwała Nr 239 Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie przyjęcia Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju 2030 (MP z dnia 27 kwietnia 2012 r. poz. 252)
Na podstawie art. 47 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Rada Ministrów uchwaliła Koncepcję Przestrzennego Zagospodarowania Kraju 2030 (KPZK 2030), stanowiącą załącznik do uchwały. KPZK 2030 jest najważniejszym krajowym dokumentem strategicznym dotyczącym zagospodarowania przestrzennego kraju. Przedstawia wizję zagospodarowania przestrzennego kraju do 2030 r. |
|
29.04.2012 weszły w życie |
Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz.U. z dnia 27 kwietnia 2012 r. poz. 462)
Rozporządzenie określa szczegółowy zakres i formę projektu budowlanego, stanowiącego podstawę do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Akt stanowi wykonanie upoważnienia ustawowego zawartego w art. 34 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, który został zmieniony przez art. 35 pkt 1 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego, na podstawie którego minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej został upoważniony do określenia szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, uwzględniając zawartość projektu budowlanego w celu zapewnienia czytelności danych. W rozporządzeniu wprowadzono jednoznaczne zasady obliczania powierzchni, w szczególności powierzchni użytkowej, dla budynków nowo budowanych (powołanie w przepisach PN-ISO 9836:1997 Właściwości użytkowe w budownictwie. Określenie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych). Zgodnie z przepisami przejściowymi, zawartymi w rozporządzeniu, do wniosku o pozwolenie na budowę lub odrębnego wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego, złożonego przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, zastosowanie będą miały przepisy dotychczasowe. Przepis § 11 ust. 2 pkt 2, dotyczący zasad obliczania powierzchni użytkowej, nie ma zastosowania przy nadbudowie, rozbudowie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych, jeżeli zasady te nie były stosowane w tych budynkach i lokalach oddanych do użytkowania przed dniem wejścia w życie rozporządzenia. |
|
|
Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych (Dz.U. z dnia 27 kwietnia 2012 r. poz. 463)
Rozporządzenie określa szczegółowe zasady ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych. Akt stanowi wykonanie delegacji ustawowej zawartej w art. 34 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. |
– Prawo budowlane, który został zmieniony przez art. 35 pkt 1 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego – na podstawie którego minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej został upoważniony do określenia szczegółowych zasad ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych, uwzględniając przydatność gruntu na potrzeby projektowanego obiektu i jego charakteru oraz zakwalifikowania go do odpowiedniej kategorii geotechnicznej. Rozporządzenie określa zakres czynności wykonywanych przy ustalaniu geotechnicznych warunków posadawiania. Formami przedstawienia geotechnicznych warunków posadawiania są: opinia geotechniczna, dokumentacja badań podłoża gruntowego, projekt geotechniczny.
Opinia geotechniczna powinna ustalać przydatność gruntów na potrzeby budownictwa oraz wskazywać kategorię geotechniczną obiektu budowlanego.
Dokumentacja badań podłoża gruntowego, zgodnie z Polskimi Normami PN-EN 1997-1: Eurokod 7: Projektowanie geotechniczne – Część 1: Zasady ogólne i PN-EN 1997-2: Eurokod 7: Projektowanie geotechniczne – Część 2: Rozpoznanie i badanie podłoża gruntowego, powinna zawierać opis metodyki polowych i laboratoryjnych badań gruntów, ich wyniki i interpretację, model geologiczny oraz zestawienie wyprowadzonych wartości danych geotechnicznych dla każdej warstwy.
Projekt geotechniczny, zgodnie z Polskimi Normami PN-EN 1997-1: Eurokod 7: Projektowanie geotechniczne – Część 1: Zasady ogólne i PN-EN 1997-2: Eurokod 7: Projektowanie geotechniczne – Część 2: Rozpoznanie i badanie podłoża gruntowego, powinien zawierać:
– prognozę zmian właściwości podłoża gruntowego w czasie,
– określenie obliczeniowych parametrów geotechnicznych,
– określenie częściowych współczynników bezpieczeństwa do obliczeń geotechnicznych,
– określenie oddziaływań od gruntu,
– przyjęcie modelu obliczeniowego podłoża, a w prostych przypadkach projektowego przekroju geotechnicznego,
– obliczenie nośności i osiadania podłoża gruntowego oraz ogólnej stateczności,
– ustalenie danych niezbędnych do zaprojektowania fundamentów,
– specyfikację badań do zapewnienia wymaganej jakości robót ziemnych i specjalistycznych robót geotechnicznych,
– określenie szkodliwości oddziaływań wód gruntowych na obiekt i sposobów przeciwdziałania tym zagrożeniom,
– określenie zakresu niezbędnego monitorowania wybudowanego obiektu budowlanego, obiektów sąsiadujących i otaczającego gruntu, niezbędnego do rozpoznania zagrożeń mogących wystąpić w trakcie robót budowlanych lub w ich wyniku oraz w czasie użytkowania obiektu budowlanego.
Zgodnie z przepisami przejściowymi, zawartymi w rozporządzeniu, do obiektów budowlanych, w stosunku do których przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia został złożony wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębny wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego lub zostało dokonane zgłoszenie budowy lub wykonania robót budowlanych, w przypadku gdy nie jest wymagane uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę, lub zostało dokonane zgłoszenie zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części – stosuje się przepisy dotychczasowe.
maj
|
28.05.2012 weszła w życie |
Ustawa z dnia 13 kwietnia 2012 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 27 kwietnia 2012 r. poz. 460)
Ustawa ma na celu wdrożenie dyrektywy 2008/50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (CAFE). Dyrektywa zawiera regulacje dotyczące zarządzania jakością powietrza w strefach i aglomeracjach oraz normy jakości powietrza dotyczące pyłu zawieszonego PM2,5 (pył o średnicach cząstek nieprzekraczających 2,5 mikrometra) w powietrzu. Przepisy ustawy dostosowują regulacje krajowe do dyrektywy CAFE poprzez określenie zasad: przeprowadzania oceny jakości powietrza w zakresie pyłu PM2,5, sposobu obliczania wartości wskaźnika średniego narażenia dla miasta powyżej 100 tys. mieszkańców i aglomeracji, sposobu obliczania wartości krajowego wskaźnika średniego narażenia oraz sposobu oceny dotrzymania pułapu stężenia ekspozycji oraz krajowego celu redukcji narażenia. Ustawa określa ponadto sposób postępowania w przypadku przekroczeń norm jakości powietrza, a także konieczne działania zmierzające do osiągnięcia norm jakości powietrza. Zadania związane z funkcjonowaniem systemu oceny jakości powietrza należeć będą do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska oraz wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, do 30 czerwca każdego roku będzie obliczał wartość wskaźnika średniego narażenia za rok poprzedni dla każdego miasta powyżej 100 tys. mieszkańców i aglomeracji oraz wartość krajowego wskaźnika średniego narażenia. Wartości będą ogłaszane do 30 września każdego roku. |
|
31.05.2012 weszła w życie |
Ustawa z dnia 13 kwietnia 2012 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 30 kwietnia 2012 r. poz. 472)
Ustawa wdraża dyrektywę 2008/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury drogowej, która ma na celu ustanowienie i wdrożenie procedur dotyczących zarządzania bezpieczeństwem dróg wchodzących w skład transeuropejskiej sieci drogowej. Zarządzanie bezpieczeństwem dróg w transeuropejskiej sieci drogowej polegać będzie na przeprowadzeniu oceny wpływu planowanej drogi na bezpieczeństwo ruchu drogowego oraz przeprowadzeniu audytu bezpieczeństwa ruchu drogowego, a także na dokonywaniu klasyfikacji odcinków dróg ze względu na koncentrację wypadków śmiertelnych oraz klasyfikacji ze względu na bezpieczeństwo sieci drogowej. Ocena wpływu planowanej drogi na bezpieczeństwo ruchu drogowego jest to strategiczna analiza wpływu wariantów planowanej drogi na poziom bezpieczeństwa ruchu drogowego w sieci dróg publicznych znajdujących się w obszarze oddziaływania planowanej drogi. Będzie przeprowadzana na etapie planowania tej drogi przed wszczęciem postępowania w sprawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Ustawa szczegółowo określa, jakie elementy powinna zawierać ocena i co należy przy jej sporządzaniu uwzględnić. Audyt bezpieczeństwa ruchu drogowego – to niezależna, szczegółowa, techniczna ocena cech drogi publicznej pod względem bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego. Audyt przeprowadzać będzie audytor bezpieczeństwa ruchu drogowego lub zespół audytujący. Audytorem może być osoba posiadająca certyfikat audytora bezpieczeństwa ruchu drogowego. Wynik audytu stanowić będą sprawozdanie oraz sformułowane na jego podstawie zalecenia dla zarządcy drogi. Zarządca drogi zobowiązany będzie uwzględnić wynik audytu na dalszych etapach przygotowania, budowy i użytkowania drogi. W przypadku nieuwzględnienia wyniku audytu zarządca drogi będzie musiał opracować uzasadnienie stanowiące załącznik do wyniku audytu. Klasyfikacja odcinków dróg ze względu na koncentrację wypadków śmiertelnych stanowić będzie analizę istniejącej sieci drogowej pod względem liczby wypadków śmiertelnych, w wyniku której wytypowane zostają najbardziej niebezpieczne odcinki dróg o dużej liczbie wypadków śmiertelnych. Natomiast klasyfikacja odcinków dróg ze względu na bezpieczeństwo sieci drogowej zawierać będzie analizę istniejącej sieci drogowej, w wyniku której wytypowane zostają odcinki dróg o dużej możliwości poprawy bezpieczeństwa oraz zmniejszenia kosztów wypadków drogowych. Obydwie klasyfikacje mają być przeprowadzane co najmniej raz na trzy lata. Wyniki będą oceniane przez zespół ekspertów powoływany przez zarządcę drogi. Zespół ekspertów po wizytacji przedstawi zarządcy drogi propozycje działań, które należy podjąć w celu poprawy bezpieczeństwa. Niniejsza ustawa oprócz tytułowej zmiany ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych wprowadza także zmiany w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, ustawie z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, ustawie z dnia 12 stycznia 2007 r. o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia. W ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane zmiany dotyczą art. 30, 33 i 57. Przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę, zgłoszeniem przebudowy lub oddaniem do użytkowania drogi w transeuropejskiej sieci drogowej zarządca drogi będzie obowiązany przeprowadzić audyt bezpieczeństwa ruchu drogowego. W związku z tym do wniosku o pozwolenie na budowę, zgłoszenia, zawiadomienia o zakończeniu budowy lub wniosku o udzielenie pozwolenia na użytkowanie w odniesieniu do dróg w transeuropejskiej sieci drogowej zarządca drogi będzie musiał dołączyć wynik audytu bezpieczeństwa ruchu drogowego lub uzasadnienie zarządcy w przypadku nieuwzględnienia wyniku audytu, o których mowa w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. |
Aneta Malan-Wijata
