Problematyka związana z realizacją tarasów jest w zdecydowanej większości przypadków często niedoceniana tak przez projektantów jak i wykonawców. O wadze problemu przypominają dopiero zjawiska destrukcyjne pojawiające się w trakcie eksploatacji, i to często już po pierwszej zimie.
Wśród najczęściej spotykanych zjawisk negatywnych, które stają się przysłowiową zmorą użytkowników należy wymienić:
-występujące przecieki przez płyty tarasowe
-przecieki przez szczeliny dylatacyjne
-odspajające się płytki lub wykładziny od podłoża
-pekające i wykruszające się fugi
-odspajające się płytki cokołowe
-rysy i pęknięcia wyłożeń ceramicznych lub wykładzin przenoszone często z podkładu
-odspajanie się płytek lub wykładzin wraz ze spękanym podkładem
Przyczyna zachodzących zjawisk destrukcyjnych jest tu złożona i staje się wypadkową wielu błędów. Coraz częściej rozległy taras jest nie tylko elementem architektonicznym, ale traktowany jest również w aspektach użytkowych, jako miejsce wypoczynku, stwarzające możliwości do regeneracji sił. Jednym z podstawowych zadań stawianych tarasom jest zabezpieczenie w sposób trwały pomieszczeń położonych bezpośrednio pod nimi przed wpływami atmosferycznymi. Ich
konstrukcja nośna powinna być zatem trwała i nieodkształcalna , zaś materiały odporne na zmiany warunków atmosferycznych winny zapewnić wymagania eksploatacyjne. Sposoby zabezpieczeń tarasów wskazuje nam Instrukcja nr 344/97 Instytutu Technik Budowlanych. Przy budowie warstw tarasu możemy sie więc oprzeć na ww. instrukcji.
Tarasy powinny posiadać określone spadki (min. 1%, zalecane – 2%), w celu zapewnienia niezakłóconego spływu wody z ich powierzchni. Spadki powinny być zapewnione poprzez odpowiednie nachylenie konstrukcji lub wykonanie warstwy spadkowej z odpowiednim nachyleniem bezpośrednio na konstrukcji stropu. Zadaniem płyty nośnej jest przeniesienie ciężaru własnego, ułożonych na niej: materiałów izolacyjnych, wykończeniowych i obciążeń użytkowych. Paroizolacja winna stanowić skuteczną barierę przeciwko przedostawaniu się pary wodnej do tzw. strefy punktu rosy. Brak paroizolacji lub brak jej ciągłości doprowadza do powstawania skroplin i zawilgocenia przegrody. Zadaniem izolacji termicznej jest przeniesienie punktu rosy powyżej paroizolacji oraz ograniczenie przepływu ciepła przez przegrodę (zimą-wychładzanie pomieszczeń pod tarasem, latem – nadmierne ogrzewanie). Warstwa izolacji termicznej ogranicza również ruchy termiczne konstrukcji nośnej. Zadaniem jastrychu podkładowego MAPECEM PRONTO jest wytworzenie podłoża pod izolację wodoszczelną MAPELASTIC oraz warstwy nawierzchniowe. Warstwa ta powinna mieć stałą grubość i winna kompensować odkształcenia termiczne, dzięki odpowiedniej konstrukcji i układowi dylatacji. Na dylatacjach należy wkleić taśmy dylatacyjne MAPEBAND. Warstwa izolacji wodoszczelnej MAPELASTIC winna zabezpieczyć warstwy spodnie przed migracją wilgoci, a dzięki swej elastyczności kompensować ruchy podłoża wywołane odkształceniami termicznymi, przy zachowaniu całkowitej szczelności. Wszelkie przejścia i przyłącza należy uszczelnić szpachlą poliuretanową MAPEFLEX PU30. Bezpośrednio do izolacji wodoszczelnej mogą być mocowane wyłożenia ceramiczne lub okładziny (warstwa nawierzchniowa) – klejem przenoszącym naprężenia styczne (KERAFLEX – klasa C2TE, KERAFLEX MAXIS1 – klasa C2TE/S1, GRANIRAPID – klasa C2F/S1). Ważna jest też fuga. Na tarasie szerokość fugi musi być dobrana do rodzaju płytek, ich wymiaru i koloru. Do fugowania używamy fugi ULTRACOLOR PLUS, a do fug dylatacyjnych silikonu MAPESIL AC wraz z gruntownikiem PRIMER FD.
Nawierzchnia tarasu powinna być tak dobrana, aby zapewnić łatwą jej konserwację oraz spełnić wymagania eksploatacyjne.
