Hydroizolacje w gruncie – cz. II

Przyczyną zawilgoceń w piwnicach i strefie przyziemia może być  kondensacja wilgoci, zarówno powierzchniowa, jak i międzywarstwowa, oraz mostki termiczne, a zapobieganie ich powstawaniu jak również wyeliminowanie tych zjawisk nie jest możliwe przez wykonanie powłok wodochronnych (mimo że rodzaj zastosowanego materiału może mieć wpływ na powstawanie i/lub intensyfikację tych zjawisk). Zastosowane materiały wodochronne muszą umożliwić wykonanie izolacji w postaci szczelnej wanny całkowicie oddzielającej budynek od wilgoci/wody znajdującej się w gruncie,dlatego niedopuszczalne jest użycie do wykonania hydroizolacji przypadkowych materiałów – muszą one być ze sobą kompatybilne (możliwość wykonania szczelnych połączeń) oraz pozwalać na wykonanie uszczelnień przejść rurowych oraz dylatacji (jeżeli występują). Brak technologii systemowego uszczelnienia dylatacji, przejść rurowych itp. trudnych i krytycznych miejsc dyskwalifikuje dany materiał do stosowania jako powłoka wodochronna.

Fot. 1 Niewłaściwe uszczelnienie przejścia rurociągu

W tabelach 1 i 2 znajdują się zalecane zastosowania najczęściej używanych materiałów do wykonania izolacji przeciwwilgociowych oraz przeciwwodnych. W punktach 1–7 podano zalecenia dotyczące ilości warstw, grubości powłoki itp. odnoszące się do konkretnego materiału.

1) Lepiki asfaltowe – grubość warstwy minimum 2 mm.

2) Roztwory i emulsje asfaltowe – minimum dwie warstwy.

3) Masy KMB – według wytycznych [2] grubość 3 mm lub 4 mm (po wyschnięciu) dla izolacji odpowiednio przeciwwilgociowej oraz przeciwwodnej.

4) Szlamy uszczelniające – według wytycznych [3] grubość 2 mm lub 2,5 mm dla izolacji odpowiednio przeciwwilgociowej oraz przeciwwodnej.

5) Krystaliczne zaprawy uszczelniające – materiały do uszczelniania betonu w strukturze. Nie są one powłoką uszczelniającą. Beton zabezpieczony krystaliczną zaprawą uszczelniającą jest narażony na bezpośredni kontakt z wodą, zaczyna się zachowywać jak tzw. beton wodonieprzepuszczalny. Woda jest w stanie wniknąć w element na pewną głębokość, nie jest natomiast w stanie przedostać się przez element, jeżeli nie ma w nim rys czy pęknięć. A zatem przy stosowaniu tego typu materiałów należy stosować się do wszelkich wymogów, które muszą być spełnione przy projektowaniu i wykonywaniu konstrukcji z betonów wodonieprzepuszczalnych.

6) Papy i membrany samoprzylepne – norma DIN 18195:2000 dla izolacji przeciwwilgociowych wymaga wykonania minimum jednej warstwy powłoki wodochronnej z papy termozgrzewalnej, membrany samoprzylepnej lub papy klejonej masą asfaltową do podłoża.

Tab. 1 Zalecane zastosowania najczęściej używanych materiałów do izolacji przeciwwilgociowej. Oznaczenia: – nie nadaje się; +/- z ograniczeniami; + nadaje się

Tab. 2 Zalecane zastosowania najczęściej używanych materiałów do izolacji przeciwwodnej. Oznaczenia: – nie nadaje się; +/- z ograniczeniami; + nadaje się

Dla izolacji przeciwwodnej jest wymagane:

– wykonanie minimum trzywarstwowej powłoki wodochronnej z papy klejonej do podłoża (ostatnia warstwa papy musi zostać pokryta masą asfaltową), przy zagłębieniu powyżej 4 m (do 9 m) wymagane jest wykonanie czterowarstwowej powłoki. Dla izolacji z pap klejonych do podłoża wymagane jest wykonanie ścianki (warstwy) dociskowej. Ilość masy asfaltowej bez wypełniaczy lub z wypełniaczami, stosowanej do przyklejenia pasa papy, nie może być mniejsza niż odpowiednio 1,5 kg/m² lub 2,5 kg/m²;

– wykonanie minimum dwuwarstwowej powłoki wodochronnej z papy termozgrzewalnej na osnowie z siatki lub poliestru. Przy zagłębieniu powyżej 4 m (do 9 m) wymagane jest wykonanie trzywarstwowej powłoki lub zastosowanie na ostatnią warstwę (od strony naporu wody) papy z wkładką miedzianą (papa na osnowie z siatki lub poli­estru + papa z wkładką miedzianą);

– przy zagłębieniu powyżej 9 m wymagane jest stosowanie dwóch warstw papy termozgrzewalnej na osnowie z siatki lub poliestru oraz jednej warstwy papy z wkładką miedzianą;

– papa na osnowie tekturowej nie jest materiałem hydroizolacyjnym i nie może być stosowana jako powłoka hydroizolacyjna (niezależnie od obciążenia wilgocią/wodą i sposobu mocowania).

Fot. 2 Skutki zastosowania niekompatybilnych materiałów

7) Folie i membrany z tworzyw sztucznych – norma DIN 18195:2000 wymaga:

– dla izolacji przeciwwilgociowych stosowania folii o grubości nie mniejszej niż 1,2 mm, grubość ta może zostać zmniejszona do 0,8 mm, gdy stosuje się folię samoprzylepną;

– dla izolacji przeciwwodnych stosowania:

– folii z PVC-P o grubości minimum 2 mm, jeżeli uszczelnienie jest realizowane przez luźne ułożenie materiału. W takiej sytuacji zagłębienie obiektu jest ograniczone do 4 m;

– folii z PIB (poliizobutylu), PVC-P (z miękkiego polichlorku winylu zbrojonego wkładką z włókniny szklanej) oraz EVA (kopolimer etylenu z octanem winylu) grubości minimum 1,5 mm, jeżeli powłoka wodochronna jest klejona do podłoża, a zagłębienie obiektu nie większe niż 4 m. Przy większym zagłębieniu wymagana jest folia o grubości minimum 2 mm;

– folii z ECB (etylen, kopolimer i specjalny asfalt) i EPDM grubości minimum 2 mm, jeżeli powłoka wodochronna jest klejona do podłoża, a zagłębienie obiektu nie większe niż 4 m. Przy większym zagłębieniu wymagana jest folia o grubości minimum 2,5 mm.

mgr inż. Maciej Rokiel

Literatura

1. DIN 18195:2000-08 Bauwerksabdichtung.

2. Richtlinie für die Planung und Ausführung von Abdichtung mit kunststoffmodifizierten Bitumendickbeschichtungen (KMB) – erdberührte Bauteile. Deutsche Bauchemie e.V. 2010.

3. Richtlinie für die Planung und Ausführung von Abdichtung erdberührter Bauteile mit flexiblen Dichtungsschlämmen. Deutsche Bauchemie e.V. 2006.

4. M. Rokiel, Hydroizolacje podziemnych części budynków i budowli. Projektowanie i warunki techniczne wykonania i odbioru robót, Dom Wydawniczy Medium, Warszawa 2012.

5. J. Ważny, J. Karyś, Ochrona budynków przed korozją biologiczną, Arkady, Warszawa 2001.

6. Budownictwo ogólne, t. 2 Fizyka budowli, Arkady, Warszawa 2007.