Jednym z elementów bezpieczeństwa pożarowego budynków, w których mieszkamy, pracujemy lub przebywamy są, poza rozwiązaniami konstrukcyjnymi, organizacyjnymi i wyposażeniem także właściwości materiałów budowlanych, z których są one wykonane.
Tylko materiały niepalne nie przyczyniają się w żaden sposób do rozwoju pożaru i nie stwarzają zagrożenia nawet w przypadku, gdy obok nich pojawi się ogień. Tymczasem wyroby palne w określonych warunkach, pod działaniem przypadkowego płomienia, a czasem tylko wysokiej temperatury same się zapalają. Tym samym stając się paliwem, zwiększają ogień i przyczyniają się do szybszego rozwoju pożaru.
Jak zatem ocenić możliwe zachowanie wyrobu budowlanego w zetknięciu z ogniem, jego potencjalną palność?
Wystarczy sprawdzić jego euroklasę, czyli klasyfikację ogniową w zakresie reakcji na ogień, identyczną w całej Unii Europejskiej. Zawiera ona wszystkie ważne informacje o zachowaniu wyrobów pod wpływem ognia. Zgodnie z nią każdy wyrób budowlany zostaje zaklasyfikowany do jednej z siedmiu podstawowych ogniowych euroklas: A1, A2, B, C, D, E, F. Taki rankingowy układ jest przejrzysty i zrozumiały. Najlepsze, najbezpieczniejsze pożarowo wyroby znajdują się w klasie A1, w kolejnych są klasyfikowane wyroby wykazujące coraz gorsze właściwości ogniowe (coraz bardziej/łatwiej palne) aż do wyrobów klasy F, dla których nie określa się żadnych wymagań, bo praktycznie żadnych nie są w stanie spełnić.
Główną przesłanką zakwalifikowania wyrobu do jednej z w/w klas podstawowych jest ilość i szybkość wydzielania ciepła (charakterystyka, jak szybko wyrób się pali, czyli w praktyce – jak efektywnym jest paliwem). Jednak nie jest to jedyny czynnik wpływający na ocenę materiału pod względem zagrożenia pożarowego. Równie ważna, bo mająca bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ludzi w warunkach zagrożenia pożarowego jest możliwość wytwarzania przez wyrób dymu oraz płonących kropli i cząstek. Gęsty dym w każdej sytuacji utrudnia ewakuację, a także może zawierać trujące gazy, stanowiące bezpośrednie zagrożenie życia i zdrowia. Płonące krople i cząstki, wytwarzane podczas spalania pewnych materiałów, mogą powodować dotkliwe oparzenia oraz sprzyjają szybkiemu rozprzestrzenieniu się pożaru na inne kondygnacje odległe od miejsca jego wybuchu, co może dramatycznie utrudniać ewakuację i prowadzenie akcji ratowniczej. Dlatego oprócz klasy podstawowej na kompletną klasyfikację ogniową składają się jeszcze dwie dodatkowe: w zakresie wydzielania dymu i w zakresie występowania płonących kropli/cząstek
Choć wszystkich możliwych euroklas jest bardzo wiele, korzystając z opisów właściwości związanych z odpowiednimi oznakowaniami, zawartymi w poniższych tabelach, można dobrze scharakteryzować każdy wyrób, tylko na podstawie kodu jego klasyfikacji ogniowej. A samą klasyfikację możemy odczytać z etykiety, znajdującej się na opakowaniu wyrobu w każdym składzie czy markecie budowlanym.
W ten sposób każdy może łatwo sprawdzić przed zakupem, jakie właściwości ogniowe ma dowolny wyrób budowlany. Znajomość klasyfikacji ogniowej i wybieranie bezpieczniejszych, niepalnych materiałów może pomóc w poprawie bezpieczeństwa pożarowego naszych domów, bo jak zazwyczaj, najbardziej opłaca się profilaktyka i unikanie szkód poprzez eliminację zagrożeń i nienarażanie się na niepotrzebne ryzyko.
Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych – klasy podstawowe
|
Euroklasa klasa podstawowa
|
Charakterystyka wyrobu
|
|
A1
|
Najwyższa, najlepsza klasy obejmujące bezpieczne, niepalne wyroby.
Nie palą się, więc nie wytwarzają dymu, kropli etc.
|
|
A2
B
C
D
E
|
Wyroby o kolejno coraz gorszych właściwościach ogniowych, w coraz wyższym stopniu palne, które w różnym, kolejno w coraz większym stopniu przyczyniają się do rozwoju pożaru.
Klasom A2, B, C, D, towarzyszą obowiązkowo dwie dodatkowe klasyfikacje – określające ilość dymu (s1 lub s2 lub s3) i płonących kropli (d0 lub d1 lub d2) towarzyszących spalaniu się tych wyrobów.
Klasie E – tylko informacja o płonących kroplach (d2) lub ich braku.
|
|
F
|
Grupa najniższa obejmująca wyroby łatwopalne, dla których nie określa się żadnych wymagań oraz wyroby niezbadane (o niewiadomych właściwościach ogniowych)
|
Klasyfikacja dodatkowa w zakresie wydzielania dymu
|
oznaczenie
|
Ilość i szybkość wytwarzania dymu przez palący się wyrób
|
|
s1
|
Prawie bez dymu
|
|
s2
|
Średnia ilość i gęstość dymu
|
|
s3
|
Bardzo dużo gęstego dymu
|
Klasyfikacja dodatkowa w zakresie występowania płonących kropli/cząstek
|
oznaczenie
|
Intensywność wytwarzania płonących kropli i cząstek
przez palący się wyrób
|
|
d0
|
Brak płonących kropli
|
|
d1
|
Niewiele płonących kropli (podobne do iskier z płonącego drewna)
|
|
d2
|
Bardzo wiele kapiących płonących kropli i cząstek
|
Jak korzystać z tabel – przykłady:
A1 – najwyższa euroklasa, bezpieczne, niepalne wyroby, nie palą się.
B-s3,d2 – wyrób w małym stopniu palny (B – trzecia z kolei klasa po A1 i A2), tzn. wydzielający mało ciepła pod wpływem ognia, jednak wydzielający dużo dymu (s3) i wytwarzający płonące krople i cząstki (d2).
D-s1,d0 – wyrób wydzielający dość dużo ciepła (D – trzecia od końca klasa; tylko E i F są gorsze), a więc przyczyniający się w istotnym stopniu do rozwoju pożaru, jednak przy tym wytwarzający mało dymu (s1) i podczas spalania nie tworzący płonących kropli i cząstek (d0).
F- wyrób bardzo łatwopalny (najniższa klasa), wydzielający bardzo dużo energii, przyczyniający się do tak szybkiego rozwoju pożaru, że określanie poziomu wytwarzania dymu i kropli nie ma już znaczenia; uwaga – również wyrób niezbadany, niesklasyfikowany, o którym nic pewnego nie możemy powiedzieć.
Źródło: Rockwool Polska Sp. z o.o.
