Przewodniczący Rady Podkarpackiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa w latach 2002–2006 oraz 2006–2010.
W 1969 r. ukończył Wydział Budownictwa Politechniki Łódzkiej i otrzymał dyplom magistra inżyniera budownictwa lądowego. W 1984 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych w Instytucie Techniki Budowlanej w Warszawie na podstawie dysertacji Wpływ wilgotności drewna na pracę konstrukcji drewnianej na przykładzie ramy kratowej. Właśnie konstrukcje drewniane stały się jego zawodową pasją. W 1987 r. zdobył pełne uprawnienia budowlane do projektowania i wykonawstwa, a w 1996 r. tytuł rzeczoznawcy budowlanego w specjalności konstrukcyjno-budowlanej.
Początki jego działalności zawodowej to przede wszystkim praca w terenie przy budowach obiektów przemysłowych i mieszkaniowych. W 1969 r. został zatrudniony w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlano-Montażowym, najpierw jako inżynier stażysta, potem – kierownik obiektu. Od 1971 r. do 1972 r. nadzorował realizację projektów budowlano-konstrukcyjnych jako kierownik robót w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlanym. Jednocześnie, w listopadzie 1971 r., podjął pracę w Katedrze Konstrukcji Budowlanych Politechniki Rzeszowskiej, z którą związał się na stałe i pozostał tam aż do przejścia na emeryturę w październiku 2009 r.
Prawie 40 lat pracy naukowo-dydaktycznej na uczelni to szczególnie zaszczytny dorobek zawodowy. W tym czasie wypromował ponad 70 inżynierów i magistrów inżynierów budownictwa. Zaczynał, jak i inni wykładowcy, od stanowiska asystenta. Potem był starszym asystentem, adiunktem i starszym wykładowcą. W latach 1993–1996 sprawował funkcję prodziekana ds. nauczania, a w latach 1996–1998 pełnił obowiązki kierownika Katedry Konstrukcji Budowlanych. W 2007 r. objął stanowisko starszego wykładowcy w Zakładzie Budownictwa Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Krośnie i pracuje tu do chwili obecnej. Prowadzi wykłady, ćwiczenia audytoryjne, projektowe i laboratoryjne z zakresu konstrukcji betonowych i drewnianych. Wykonuje również prace badawcze, które dotyczą głównie konstrukcji z drewna i połączeń elementów drewnianych. Jest autorem lub współautorem ponad 30 publikacji z tej dziedziny. Równolegle z pracą naukowo-dydaktyczną zajmuje się projektowaniem i ocenianiem stanu technicznego obiektów. Wykonał około 100 ekspertyz i projektów konstrukcji obiektów budowlanych.
W dowód uznania wiedzy i doświadczenia zawodowego w 1993 r. wybrano go na członka Komitetu Technicznego ds. Projektowania i Wykonawstwa Konstrukcji z Drewna i Materiałów Drewnopochodnych PKN. W latach 1993–2008 był także członkiem Sekcji Konstrukcji Drewnianych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Do Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa należy od ukończenia studiów. Działał w oddziale rzeszowskim PZITB, a od 1993 r. jest członkiem Komitetu Nauki PZITB. Jest również jednym z założycieli samorządu zawodowego inżynierów budownictwa w Polsce. Był przewodniczącym Zespołu Organizacyjnego Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa w województwie podkarpackim, a przez dwie pierwsze kadencje przewodniczącym Podkarpackiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa oraz członkiem Krajowej Rady PIIB.
– W jakich realizacjach z zastosowaniem konstrukcji drewnianych brał Pan udział?
– W latach 1974–1975 zaprojektowałem drewniane rozwiązania konstrukcyjne, do budowy obiektów inwentarskich dla wielkotowarowych, średnich i małych gospodarstw rolnych. Głównymi elementami nośnymi tych obiektów były trójprzegubowe łuki z drewna klejonego, tworzące szeregotyp o rozpiętości od 12 do 24 m, przy rozstawie co 6 m. W 1976 r., wraz z mgr. inż. A. Pietrzykiem, wykonaliśmy na placu budowy w Bieszczadach badania niszczące ram drewnianych typu „hokejka bieszczadzka”, które obarczone błędami projektowymi i wykonawczymi wykazywały nadmierne ugięcia już w czasie budowy. Przez prawie pięć lat prowadziliśmy badania laboratoryjne (w skali 1:1) kolejnych wariantów tej konstrukcji: „Rzeszów 77” i „Rzeszów 77k” o rozpiętości 16,5 m oraz badania ram kratowych systemu „BHD 3” zaprojektowanych przez Bistyp-Warszawa. Zwieńczeniem tych prac było wykonanie projektu, także w skali 1:1, trójprzegubowych ram kratowych typu „Małopolska 80” o rozpiętości 16,5 m i połączeniach na pierścienie zębate typu „Bistyp”.
– Którą inwestycję z Pana udziałem można uznać za najciekawszą?
– Bezspornie była to praca specjalisty, asystenta prof. S. Kusia przy rozwiązywaniu problemów konstrukcyjnych, wynikających w trakcie wznoszenia obiektów sportowych w mieście Aleppo w Syrii. Kompleks obiektów sportowych Aleppo Sport City zaprojektowany pod kierunkiem Polaków składa się z dwóch stadionów z krytymi trybunami (małego dla 15 000 i dużego dla 75 000 widzów), hali sportowej z widownią dla 10 000 osób oraz krytej i otwartej pływalni. Dwa miesięczne pobyty na tej budowie, w 1974 i 1977 roku, dały mi możliwość współpracy eksperckiej z genialnym konstruktorem, będącym jednocześnie moim „ojcem naukowym” – prof. S. Kusiem oraz umożliwiły poznanie tajników konstrukcji sprężonych.
