Kalendarium - wyd. I/2008 - Inżynier Budownictwa

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 5 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy publicznej na przedsięwzięcia będące inwestycjami służącymi dostosowaniu składowisk odpadów do wymagań ochrony środowiska (Dz. U. Nr 209, poz. 1516)

Listopad

13 listopada 2007 r.
weszły w życie

Rozporządzenie określa szczegółowe warunki udzielania pomocy publicznej przeznaczonej na przedsięwzięcia będące inwestycjami służącymi dostosowaniu składowisk odpadów do wymagań ochrony środowiska. Zgodnie z rozporządzeniem, pomoc może być udzielana m.in. na inwestycje polegające na ograniczaniu objętości składowanych odpadów; na ich segregacji w celu zmniejszenia ilości odpadów unieszkodliwianych na składowisku; na budowie wydzielonych części składowiska przeznaczonych na składowanie odpadów niebezpiecznych, których składowanie jest dopuszczalne; na budowie magazynów odpadów niebezpiecznych wysegregowanych z odpadów przyjętych na składowisko odpadów. Pomoc może być udzielana w formie: dotacji, pożyczek preferencyjnych, preferencyjnych kredytów bankowych, dopłat do oprocentowania preferencyjnych pożyczek lub preferencyjnych kredytów bankowych lub częściowych umorzeń pożyczek preferencyjnych lub preferencyjnych kredytów bankowych. Do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą zalicza się koszty związane z inwestycją poniesione bezpośrednio m.in. na: – prace przedrealizacyjne, w tym niezbędne studia, ekspertyzy, koncepcje, projekty techniczne, projekty budowlane, raport oddziaływania na środowisko i inwentaryzację powykonawczą; – nabycie gruntu i przygotowanie terenu budowy; – nabycie lub wykonanie budowli i budynków; – nabycie maszyn i urządzeń, wraz z kosztami transportu, załadunku i wyładunku; – roboty budowlane oraz związane z instalacją i uruchomieniem urządzeń oraz całego obiektu. Rozporządzenie obowiązuje do dnia 31 grudnia 2011 r.
Rozporządzenie weszło w życie z dniem ogłoszenia.
Weszło w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 5 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy publicznej na przedsięwzięcia będące inwestycjami służącymi redukcji emisji ze źródeł spalania paliw (Dz. U. Nr 209, poz. 1517)
Rozporządzenie określa szczegółowe warunki udzielania pomocy publicznej przeznaczonej na przedsięwzięcia z zakresu ochrony środowiska będące inwestycjami służącymi redukcji emisji ze źródeł spalania paliw. Pomoc może być przeznaczona w szczególności na dostosowanie do wymogów ochrony środowiska źródeł spalania o łącznej mocy cieplnej od 50 MW.
Pomocą mogą być objęte następujące rodzaje inwestycji: – przebudowa lub rozbudowa źródeł spalania paliw i systemów ciepłowniczych; – przebudowa urządzeń lub wyposażenie źródeł spalania paliw w urządzenia lub instalacje służące redukcji emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych; – konwersja źródeł spalania paliw na rozwiązania przyjazne środowisku; -inwestycje w produkcję skojarzoną energii elektrycznej i ciepła. Pomoc może być udzielana w formie dotacji, pożyczek preferencyjnych, preferencyjnych kredytów bankowych, dopłat do oprocentowania preferencyjnych pożyczek lub preferencyjnych kredytów bankowych lub częściowych umorzeń pożyczek preferencyjnych lub preferencyjnych kredytów bankowych. Do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą zalicza się koszty związane z inwestycją poniesione bezpośrednio m.in. na: – prace przedrealizacyjne, w tym niezbędne studia, ekspertyzy, koncepcje, projekty techniczne, projekty budowlane, raport oddziaływania na środowisko i inwentaryzację powykonawczą; – nabycie gruntu i przygotowanie terenu budowy; – nabycie lub wykonanie budowli i budynków; – nabycie maszyn i urządzeń, wraz z kosztami transportu, załadunku i wyładunku; – roboty budowlane oraz związane z instalacją i uruchomieniem urządzeń oraz całego obiektu. Rozporządzenie obowiązuje do dnia 31 grudnia 2012 r.
Rozporządzenie weszło w życie z dniem ogłoszenia.

27 listopada 2007 r.
ogłoszono

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 12 listopada 2007 r. w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia okresowych badań poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku (Dz. U. Nr 221, poz. 1645)

Rozporządzenie określa zakres i sposób prowadzenia przez wojewódzkich inspektorów ochrony środowiska badań poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku, w tym:
– sposób wyboru punktów pomiarowych;
– wymaganą częstotliwość prowadzenia pomiarów;
– sposoby prezentacji wyników pomiarów.

Rozporządzenie wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2008 r.

29 listopada 2007 r
weszło w życie
Rozporządzenie Ministra Budownictwa z dnia 5 listopada 2007 r. zmieniające rozporzą-dzenie w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie – rozporządzenie zostało omówione na str. 19-20

Zgodnie z rozporządzeniem katalog przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na śro-dowisko i wymagających sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko nie obejmuje m.in. remontu autostrad, dróg ekspresowych oraz pozostałych dróg publicznych o utwardzo-nej powierzchni, a także przedsięwzięć polegających na budowie, przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce: zjazdu z drogi publicznej, przejazdu drogowego, pasa postojowego, pasa dzielącego, pobocza, chodnika, ścieżki rowerowej, konstrukcji oporowej, przepustu, kładki oraz obiektów i urządzeń wyposażenia technicznego dróg.

Rozporządzenie weszło w życie z dniem ogłoszenia.

29 listopada 2007 r
ogłoszono
:jednolity tekst
ustawy Prawo Zamówień
Publicznych

Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 listopada 2007 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy – Prawo Zamówień Publicznych (Dz. U. Nr 223, poz. 1655)

Grudzień

4 grudnia 2007 r
ogłoszono

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r. dotyczący opodatkowa-nia przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości sygn. akt SK 39/06 (Dz. U. Nr 225, poz. 1673)

Trybunał orzekł, że:
Art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r., w zakresie, w jakim pomija element normy określający, że wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży wartość stanowiąca przychód ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych oraz innych rzeczy jest pomniejszona o należny podatek od towarów i usług – jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz z art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Sprawa dotyczyła podatnika, który sprzedał należące do niego budynki, wystawił na to fakturę VAT oraz wpłacił, określony w umowie sprzedaży, należny podatek od towarów i usług. Z uwagi na to, że sprzedaż nastąpiła przed upływem 5 lat, licząc od końca roku, w którym nieruchomość została nabyta, urząd skarbowy uzyskany dochód opodatkował 10% podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przy ustalaniu jego podstawy przyjął kwotę uzyskaną ze sprzedaży nieruchomości pomniejszoną o kwotę przeznaczoną na cele mieszkaniowe skarżącego. Nie uwzględnił natomiast kwoty uiszczonego podatku VAT, którą określił jako zaległość podatkową. Naliczył zatem podatek zarówno od przychodu ze sprzedaży, jak też od zapłaconego VAT-u, który nie był przychodem podatnika, ale należnością Skarbu Państwa.
Trybunał Konstytucyjny uznał zakwestionowany przepis za niezgodny z konstytucją. W ocenie Trybunału niejasność art. 19 ust. 1, prowadziła do niejednolitości orzecznictwa sądów administracyjnych. W jednych wyrokach wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży pomniejszonej o koszty sprzedaży oznaczała cenę brutto (z VAT-em), w innych cenę netto (bez VAT-u). Trybunał stwierdził, że przepis 19 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy jest niejasny, nieokreślony i w rezultacie narusza między innymi zasadę zaufania obywateli do państwa i stanowionego prawa oraz konstytucyjne prawo podatnika do tego, aby jego obowiązek podatkowy był precyzyjnie unormowany.

7 grudnia 2007 r

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2007 r.
sygn. akt III CZP 123/07

Wykonawca, który nie wniósł własnego protestu ani odwołania przewidzianego w przepisach ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 177), lecz przystąpił do postępowania na podstawie art. 184 ust. 4 tej ustawy, w postępowaniu wy-wołanym wniesieniem skargi do sądu okręgowego ma status interwenienta ubocznego, bez konieczności zgłaszania wstąpienia do sprawy na podstawie art. 77 k.p.c.

12 grudnia 2007 r
ogłoszono: Jednolity tekst ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa

Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 listopada 2007 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 231, poz. 1700)

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 grudnia 2007 r. dotyczący kwalifikacji do wykonywania dokumentacji hydrologicznych sygn. akt K 36/06 (Dz. U. Nr 231, poz. 1704)
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: 1) art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne jest niezgodny z art. 2 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji; 2) art. 2 ust. 4 ustawy powołanej w punkcie 1 jest niezgodny z art. 2 i art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 92 ust. 1 Konstytucji.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na zbędność wydania orzeczenia. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego adresaci norm prawnych muszą mieć możliwość ustalenia wszystkich zasadniczych elementów ustanowionych ograniczeń na podstawie samych przepisów ustawy, bez potrzeby odwoływania się do unormowań zawartych w rozporządzeniach. Zamieszczenie w ustawie ogólnikowo ujętych ograniczeń konstytucyjnych przy jednoczesnym udzieleniu upoważnienia do wypełnienia treści tych regulacji w drodze rozporządzenia narusza konstytucyjną zasadę wyłączności ustawy w sferze praw i wolności człowieka i obywatela.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego określenie warunków wykonywania zawodu lub pewnych czynności zawodowych należy do spraw o fundamentalnym znaczeniu z punktu widzenia wolności wykonywanego zawodu. Sprawy te muszą być unormowane w ustawie i nie mogą być przekazywane do unormowania w drodze rozporządzenia. Ustawa uzależniając wykonywanie określonych czynności zawodowych od wymogu posiadania odpowiednich kwalifikacji, powinna bliżej sprecyzować wymagania dotyczące tych kwalifikacji. Tymczasem ustawodawca ograniczył się do sformułowania ogólnikowego wymogu, aby osoby wykonujące dokumentacje hydrologiczne posiadały „odpowiednie kwalifikacje”. Adresaci ustawy nie są w stanie określić na podstawie jej przepisów, czy mogą wykonywać dokumentacje hydrologiczne. Z tych względów kwestionowane przepisy nie spełniają wymogów konstytucyjnych dotyczących ingerencji w sferę praw konstytucyjnych.

20 grudnia 2007 r

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2007 r. (sygn. akt P 37/06)
Trybunał orzekł, że:
Art. 48 ust. 2 pkt 1 lit. b i art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane w częściach obejmujących wyrażenie „w dniu wszczęcia postępowania”, są niezgodne z wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasadą sprawiedliwości społecznej oraz z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na zbędność wydania orzeczenia.
Trybunał Konstytucyjny rozpoznał pytanie prawne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. WSA zwrócił uwagę na zróżnicowanie sytuacji prawnej inwestorów, którzy dopuścili się samowoli budowlanej i dążą do jej zalegalizowania. W przypadku, gdy na danym terenie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, inwestor w celu legalizacji samowoli budowlanej musi dysponować ostateczną – w dniu wszczęcia postępowania – decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu przestrzennym. Na ogół inwestorzy nie dysponują taką decyzją, co uniemożliwia legalizację. W innej sytuacji prawnej znajduje się inwestor, który dopuścił się samowoli budowlanej na terenie gdzie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W takim przypadku sprawca samowoli budowlanej będzie miał potencjalną możliwość uzyskania zaświadczenia wójta, burmistrza lub prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami planu.
Trybunał uznał, że zróżnicowanie prawne sprawców samowoli – według obowiązywania na danym terenie miejscowego planu zagospodarowania – pozbawione jest racjonalnego uzasadnienia. Inwestor – sprawca samowoli nie ma bowiem żadnego wpływu na to, czy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan czy też nie. W ten sposób naruszane są zasady sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa. W procesie legalizacji samowoli decydujące znaczenie powinno mieć udowodnienie, że samowolnie wybudowany obiekt swym istnieniem nie narusza przepisów prawa, w tym przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Anna Nosek
redaktor newslettera Serwisu Budowlanego Patronem Kalendarium jest Serwis Budowlany
www.serwisbudowlany.com