Spośród starych metod hydroizolacyjnych wciąż najczęściej spotykana jest izolacja z papy wraz ze ścianką dociskową z cegieł. Wadą tego rozwiązania jest fakt, iż w razie uszkodzenia czy błędu wykonawczego nie można precyzyjnie zlokalizować miejsca przecieku. Ten problem nie występuje w przypadku izolacji całoprzywieralnych, gdzie ewentualny przeciek wskazać łatwo, a co za tym idzie – skutecznie naprawić.

Izolacje przeciwwodne i przeciwwilgociowe są jednym z najważniejszych elementów mających wpływ na komfort użytkowania budynku i jego koszty eksploatacji, a błędy w wykonstruowaniu powłok wodochronnych są nie tylko trudne do usunięcia, ale i kosztowne.

W numerze czerwcowym „Inżyniera Budownictwa” ukazał się dodatek specjalny rozwijający tematykę hydroizolacji.

W numerze czerwcowym „Inżyniera Budownictwa” ukazał się dodatek specjalny rozwijający tematykę hydroizolacji.

Wobec dążenia do obniżenia kosztów i czasu realizacji inwestycji, wykonanie hydroizolacji w podziemnej części budowli musi być starannie zaplanowane i wykonane.

Podejmując decyzję o wykonaniu docieplenia budynku wcześniej już docieplonego, należy zacząć od kompleksowej inwentaryzacji istniejącej termoizolacji oraz podłoża. Jest to bardzo istotne, ponieważ będzie bazą do podejmowania dalszych decyzji i wyboru prawidłowego rozwiązania.

Wiele problemów z przeciekami ma swój początek albo w przyjęciu nieodpowiedniego materiału hydroizolacyjnego (błąd projektowy), albo w bezmyślnej zamianie na inny (tańszy) na etapie wykonywania prac.

Podczas prac iniekcyjnych należy stale kontrolować cały proces, prace iniekcyjne należy ponadto odpowiednio udokumentować.

W przypadku przecieków przez dachy zielone nie wystarczy miejscowa naprawa – nieszczelna warstwa hydroziolacyjna wymaga zazwyczaj całkowitej wymiany.