Prezes Honorowy Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa. Prezes Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa w latach 2002–2006 oraz 2006–2010. Członek Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa. Przewodniczący Rady Nadzorczej Wydawnictwa Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa Sp. z o.o. od 2004 roku. Przewodniczący Polskiego Komitetu Międzynarodowej Komisji Wielkich Zapór od 1978 roku.
Studia wyższe ukończył na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Warszawskiej, gdzie uzyskał tytuł inżyniera budownictwa lądowego, a następnie w 1956 r. – magistra inżyniera budownictwa przemysłowego na Wydziale Budownictwa Przemysłowego Politechniki Warszawskiej. W 1964 r. Rada Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej nadała mu stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w 1967 r. stopień naukowy docenta habilitowanego. W 1970 r. uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a pięć lat później profesora zwyczajnego.
Pracę dydaktyczną rozpoczął w 1953 r. w Katedrze Mechaniki Gruntów i Fundamentowania na Wydziale Budownictwa Przemysłowego Politechniki Warszawskiej jako zastępca asystenta, a następnie pracował jako asystent i starszy asystent. Od 1960 r. był zatrudniony w Katedrze Geotechniki na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej, gdzie zajmował stanowiska starszego asystenta (1960–1964), adiunkta (1964–1967) oraz docenta etatowego (1967–1970).
W połowie lat 60. zorganizował Katedrę Mechaniki Gruntów i Fundamentowania w Olsztynie i Lublinie i przez kilkanaście lat prowadził tam zajęcia. W 1970 r. został organizatorem i dyrektorem Instytutu Dróg i Mostów oraz kierownikiem Zakładu Geotechniki (potem Zakładu Geotechniki i Budowli Podziemnych). W latach 1985–1988 pełnił funkcję rektora Politechniki Warszawskiej. W latach 1970–1991 sprawował liczne funkcje przewodniczącego rady naukowej: w Instytucie Meteorologii i Gospodarki Wodnej, Instytucie Badawczym Dróg i Mostów oraz w Centralnym Ośrodku Badań i Rozwoju Techniki Kolejowej. Był też przewodniczącym Sekcji Nauk Technicznych w Centralnej Komisji ds. Kadr Naukowych (do 1986 r.), Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Budownictwa i Komisji Nauk Ścisłych w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego, a także wiceprzewodniczącym Rady Naukowej w Instytucie Kształtowania Środowiska oraz w Instytucie Techniki Budowlanej. W całej swojej karierze naukowej był promotorem 19 zakończonych przewodów doktorskich oraz ponad 200 prac dyplomowych. Obecnie jest emerytowanym profesorem.
Główną problematyką jego zainteresowań badawczych były fizykomechaniczne właściwości gruntów oraz metody stabilizacji gruntów. Wyniki jego badań przedstawione zostały w kilkudziesięciu publikacjach, znalazły także zastosowanie w budownictwie.
Równolegle z działalnością naukowo-dydaktyczną pracował zawodowo jako: inżynier na budowie Dworca Centralnego (1953–1954), starszy projektant w Biurze Projektów Konstrukcji Stalowych Budownictwa (1956–1957), kierownik działu technicznego (1958–1961) i dyrektor techniczny w administracji Politechniki Warszawskiej (1961–1962) oraz jako konsultant naukowy z zakresu geotechniki w Przedsiębiorstwie Geoprojekt (1969–1975). W latach 1964–1980 był konsultantem w Biurze Projektów Budownictwa Wodnego „Hydroprojekt”. W 1959 r. uzyskał uprawnienia budowlane, a w 1965 r. – uprawnienia geologiczne. Jest rzeczoznawcą budowlanym.
Poza pracą zawodową i naukowo-dydaktyczną pełnił różne funkcje w wielu organizacjach, zrzeszeniach i instytutach, a także działał w administracji państwowej. W latach 1988–1990 był ministrem Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego. Od lat działał społecznie, m.in. w Polskim Komitecie UNICEF, ZNP, Krajowej Radzie Nauki ZNP, PZITB, SITK oraz NOT, np. jako przewodniczący Polskiego Komitetu Geotechniki (do 1991 r.), przewodniczący jury w konkursie „Mistrz Techniki”. Jest honorowym członkiem PGK, członkiem Sekcji Mechaniki Gruntów i Fundamentowania oraz Skał, a także Sekcji Konstrukcji Hydrotechnicznych w Komitecie Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Rady Naukowo-Konsultacyjnej Metra Warszawskiego oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaniki Gruntów i Fundamentowania. Od 1978 r. jest przewodniczącym Polskiego Komitetu Międzynarodowej Komisji Wielkich Zapór, a także jej członkiem. Jest także wiceprzewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej, członkiem Rady Naukowej ITB oraz Głównej Komisji Architektoniczno-Budowlanej przy Ministerstwie Infrastruktury.
W 2002 r. został powołany przez Ministra Infrastruktury na przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa. I Krajowy Zjazd PIIB wybrał go na stanowisko prezesa Krajowej Rady. Funkcję tę sprawował przez dwie kadencje, w czasie których Polska Izba Inżynierów Budownictwa stała się organizacją cieszącą się dużym autorytetem. W uznaniu zasług w tworzeniu i kierowaniu Krajową Radą PIIB podczas IX Krajowego Zjazdu przyznano mu tytuł Prezesa Honorowego.
Za swoją wieloletnią pracę zawodową (ponad 1000 opinii, ekspertyz i opracowań dla budownictwa przemysłowego, wodnego, mostowo-drogowego i kubaturowego w kraju i za granicą, m.in. dotyczących wykonania I etapu Portu Lotniczego Okęcie w Warszawie czy obiektów Reform Plaza i Reform Center w Warszawie, meczetu w Abudży – Nigeria, rozbudowy cukrowni w Hodoninie – Czechosłowacja), a także za działalność naukowo-dydaktyczną i społeczną otrzymał kilka nagród Ministra Szkolnictwa Wyższego. Odznaczono go także Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Srebrnym i Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Sztandarem Pracy II klasy oraz wyróżnieniem Zasłużony Nauczyciel. Jest Kawalerem Orderu Uśmiechu, członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu. Przyznano mu także wiele odznak honorowych, m.in. Złotą Odznakę PZITB, SITK, ZNP, Złotą Odznakę Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej, Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, za Zasługi dla Warszawy oraz Zasłużony dla Warmii i Mazur, województwa lubelskiego i katowickiego.
