Prezes Zarządu Głównego Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych w latach 2004–2008, wybrany na kadencję 2008–2012.
Studia wyższe ukończył na Wydziale Inżynierii Sanitarnej Politechniki Warszawskiej, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera urządzeń sanitarnych specjalności wodociągi i kanalizacja. Stopień naukowy doktora otrzymał w 1971 r., a doktora habilitowanego w 1983 r. Tytuł profesora został mu nadany w 1991 r. przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Działalność zawodową rozpoczął w 1955 r. w Biurze Projektów Przemysłu Materiałów Budowlanych w Warszawie. Przeszedł tam całą ścieżkę kariery od stanowiska starszego asystenta do kierownika pracowni instalacyjnej. W tym okresie wykonał około 190 projektów instalacyjnych dla przemysłu ceramicznego, szklarskiego i maszynowego oraz dla ceramiki budowlanej. W latach 1963–1965 uzyskał uprawnienia budowlane w pełnym zakresie do projektowania i kierowania robotami instalacyjnymi w budownictwie powszechnym i specjalnym. W latach 1976–1991 pracował w Biurze Studiów i Projektów Służby Zdrowia w Warszawie na stanowisku głównego specjalisty, a następnie kierownika zespołu badawczo-studialnego, zajmując się m.in. sprawdzaniem projektów oraz wykonywaniem prac badawczo-studialnych. Od 1991 do 1999 r. prowadził działalność gospodarczą, obejmującą doradztwo techniczne, projektowanie i wdrażanie rozwiązań oczyszczalni ścieków. W latach 1992–1996 pracował również jako główny specjalista ds. rozwoju w Białostockim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych w Białymstoku. Od roku 1976 jest rzeczoznawcą Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych, był także rzeczoznawcą Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w zakresie ochrony wód, a także biegłym Wojewody Podlaskiego w zakresie ocen oddziaływania na środowisko.
Równolegle z pracą zawodową prowadzi działalność naukowo-dydaktyczną. Jego specjalizacją naukową jest inżynieria i ochrona środowiska (wodociągi i kanalizacja, gospodarka wodno-ściekowa obiektów przemysłowych i leczniczych oraz obszarów niezurbanizowanych). Pomiędzy 1968 a1975 rokiem był zatrudniony jako pracownik naukowo-badawczy w Instytucie Zaopatrzenia w Wodę i Budownictwa Wodnego Politechniki Warszawskiej, a w latach 1976–1983 jako docent kontraktowy w Instytucie Inżynierii Komunalnej Politechniki Łódzkiej. Od roku 1983 był docentem etatowym, profesorem nadzwyczajnym (1990), a następnie profesorem zwyczajnym (1995) w Instytucie Inżynierii i Ochrony Środowiska Politechniki Białostockiej. Od 2008 roku pracuje na stanowisku profesora na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Krakowskiej. Natomiast jako profesor zwyczajny na Wydziale Ekologii w Wyższej Szkole Ekologii i Zarządzania w Warszawie był zatrudniony w latach 2004–2009 r. Od 2002 r. jest członkiem Państwowej Komisji Akredytacyjnej.
Wypromował dotychczas około 220 absolwentów studiów magisterskich i inżynierskich. Był promotorem 11 zakończonych przewodów doktorskich, recenzentem 35 rozpraw doktorskich, 17 rozpraw habilitacyjnych i dorobku naukowego. Recenzował także 16 postępowań o nadanie tytułu profesora, 13 na stanowisko profesora oraz 6 wniosków na stanowisko profesora zwyczajnego i 1 postępowanie o nadanie godności doktora honoris causa. Jest autorem około 220 publikacji, w tym 95 indywidualnych i 115 współautorskich; 60 prac oryginalnych, w tym 6 książek i monografii oraz około 70 prac niepublikowanych (naukowo-badawczych, badawczo-studialnych i wdrożeniowych), a także około 100 ekspertyz, opinii i ocen, 2 patentów i 1 wzoru użytkowego. Napisał około 110 recenzji podręczników, monografii i rozpraw naukowych oraz 70 recenzji wniosków na projekty badawcze i raportów z badań dla byłego KBN.
Za swoją wieloletnią pracę został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrną i Złotą Odznaką Honorową PZITS, Złotą Odznaką Honorową NOT, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem PZITS im. prof. Zygmunta Rudolfa.
