Odpowiada mgr inż. Anna Sas-Micuń – Stowarzyszenie Nowoczesne Budynki.
Obecnie jeszcze dosyć często projektuje się kotłownie na paliwo stałe na poziomie parteru w oddzielnym pomieszczeniu. Załóżmy, że pomieszczenie to nie posiada otworu drzwiowego, łączącego kotłownię z pomieszczeniem mieszkalnym, wejście jest od zewnątrz, drugi wariant – wejście jest od wewnątrz z przedpokoju do kotłowni. Kotłownia jest na poziomie parteru wraz z pomieszczeniami mieszkalnymi. Przyjmujemy, że instalowany kocioł ma moc 15 kW.
Czy przypadku, gdy jest zainstalowany kocioł o mocy powyżej 10 kW, ma zastosowanie § 136 ust. 2a WT dotyczący minimalnej powierzchni kotłowni, 30 m3 lub 4 m3/kW. Powołana w § 136 ust. 2 norma PN nie mówi nic o minimalnej powierzchni kotłowni, należałoby więc podejrzewać, że pomieszczenia kotłowni na kotły do 10 kW mają mieć spełnioną minimalną kubaturę, natomiast pomieszczenia z kotłami o większej mocy tych wymagań nie mają, wymagają tylko (chyba zgodnie z normą] niezbędnego swobodnego dostępu do kotła.
A może § 136 ust. 2a dotyczy tylko kominków (w pokojach mieszkalnych) o mocy do 10 kW. Bardzo proszę o rozwianie moich wątpliwości, ponieważ utrudniają projektantom życie. Może w nowych warunkach technicznych zostało to wyjaśnione.
Fot. © eccolo– Fotolia.com
Paragraf 136 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1422) dotyczy wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia przeznaczone do instalowania kotłów, w tym na paliwo stałe, oraz pomieszczenia składu paliwa i żużlowni z nimi związanych. Miejsce lokalizacji uzależnione jest od wielkości mocy cieplnej nominalnej instalowanych kotłów. Paragraf 136 nie odnosi się do kominków, do których ma zastosowanie § 132. Przepis zawarty w ust. 2a § 136 dotyczy kotłów na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do 10 kW. Kotły o takiej mocy mogą być instalowane na poziomie ogrzewanych pomieszczeń, w pomieszczeniach niebędących pomieszczeniami mieszkalnymi, w budynkach jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie zagrodowej i rekreacji indywidualnej, a także w niskich budynkach wielorodzinnych (o wysokości do 4 kondygnacji nadziemnych włącznie). Pomieszczenia te powinny spełniać ustalone w pkt 1-4 wymagania dotyczące minimalnej kubatury, wentylacji, przewodów kominowych oraz warunków dopływu powietrza do spalania. W pkt 4 ust. 2a § 136 określona została minimalna dopuszczalna ilość powietrza do spalania – 10 m3/h – oraz nakaz zapewnienia, zgodnie z pkt. 20 tabeli w załączniku nr 1 do WT, dopływu tego powietrza zgodnie z warunkami określonymi w Polskiej Normie PN-B-02411:1987 Ogrzewnictwo – Kotłownie wbudowane na paliwo stałe – Wymagania (w zakresie 2.1.3-2.1.5, 2.1.6.2, 2.1.9, 2.1.10). A zatem, w myśl ustaleń ust. 2a § 136, kotłów na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej powyżej 10 kW nie można instalować w pomieszczeniach wskazanych w tym przepisie. Przy tak projektowanej wielkości mocy cieplnej nominalnej, np. 15 kW, ma zastosowanie ust. 2 § 136, który stanowi, że kotły na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do 25 kW powinny być instalowane w wydzielonych pomieszczeniach technicznych zlokalizowanych na kondygnacji podziemnej, na poziomie ogrzewanych pomieszczeń lub w innych pomieszczeniach, w których mogą być instalowane kotły o większych mocach cieplnych nominalnych. Przepis ma zastosowanie do dowolnych budynków. Pomieszczenia, w których instalowane są kotły na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do 25 kW, powinny odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej Normie PN-B-02411:1987 Ogrzewnictwo – Kotłownie wbudowane na paliwo stałe – Wymagania (w zakresie pkt 2.1.3-2.1.6 i 2.1.8-2.1.10], z zastrzeżeniem ust. 2a dotyczącego kotłów o mniejszej mocy cieplnej nominalnej, tj. do 10 kW, i wymagań dla pomieszczeń do lokalizacji kotłów o mocy do 10 kW.
W przypadku stosowania kominków właściwy jest przywołany § 132. Ustęp 3 tego paragrafu odnosi się wyłącznie do kominków opalanych drewnem z otwartym paleniskiem lub zamkniętym wkładem kominkowym. Przepisy WT nie regulują wymagań dla innych kominków, np. gazowych czy opalanych innym paliwem stałym.
Kominki, o których mowa w ust. 3 § 132, mogą być wyłącznie stosowane w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie zagrodowej i rekreacji indywidualnej, a także w niskich mieszkalnych budynkach wielorodzinnych (o wysokości do 4 kondygnacji nadziemnych włącznie). W przepisie nie ma wyłączeń dotyczących pomieszczeń mieszkalnych, co z kolei ma miejsce w przypadku małych kotłów. Ustalone są natomiast warunki, jakie powinno spełniać pomieszczenie w zakresie kubatury, odpowiedniej wentylacji, wykonania odpowiednich przewodów kominowych oraz zapewnienia dopływu powietrza do paleniska kominka. W tym przypadku w pkt. 4 ust. 3 § 132 mamy dwa warunki. Pierwszy dotyczy dopływu minimalnej dopuszczalnej ilości powietrza do paleniska kominka – dla kominków o obudowie zamkniętej, a drugi warunek dotyczy zapewnienia minimalnej prędkości przepływu powietrza w otworze komory spalania – dla kominków o obudowie otwartej.
