Określenie warunków i właściwości cieplnych okien dachowych jest bardzo ważne przy opracowywaniu charakterystyki energetycznej budynku.
Zgodnie z normą [1] producenci okien dachowych zobowiązani są do deklarowania wartości współczynnika przenikania ciepła Uw (izolacyjności cieplnej) na podstawie wstępnych badań typu (ITT) potrzebnych do oceny zgodności z tą normą i do znakowania swoich wyrobów znakiem CE.
Wartość deklarowaną współczynnika Uw dla wszystkich okien można określać różnymi metodami, ale dla jednakowych warunków otoczenia i przy pionowym ich usytuowaniu tak, aby była wartością odpowiednią do porównywania jakości wyrobów pochodzących od różnych producentów. Deklarowany współczynnik Uw nie jest więc wartością projektową, gdyż nie charakteryzuje izolacyjności cieplnej wynikającej z przeznaczonego zastosowania i w związku z tym nie może być wykorzystywany (szczególnie w przypadku okien dachowych) do obliczenia projektowych strat ciepła budynku (określania charakterystyki energetycznej będących podstawą do wydawania świadectw energetycznych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury [2]).
Współczynnik przenikania ciepła okien dachowych zależy w dużym stopniu od współczynnika przenikania ciepła Ug określonego dla oszklenia pionowo usytuowanego oraz od stopnia nachylenia tego oszklenia do płaszczyzny poziomej, toteż istotne jest:
– przedstawienie metod określania deklarowanych wartości współczynników Uw i Ug spośród podanych w PN-EN i traktowanych jako równoważne,
– poznanie przyczyn występowania ewentualnych różnic między wartościami współczynnika Ug deklarowanymi przez producentów szyb zespolonych z wynikami badań,
– określenie pogarszania się wartości Ug szyb zespolonych wskutek ich odchylania od pozycji pionowej na podstawie badań i obliczeń,
– podanie sposobu określenia wartości projektowej współczynnika przenikania ciepła okien dachowych.
Metody określania współczynnika Uw okien dachowych i Ug szyb zespolonych
Według [1] współczynnik przenikania ciepła Uw okien dachowych należy określać na podstawie:
obliczeń wg [3] (współczynnika Uf ram okiennych wg [4] i współczynnika Ug oszklenia wg [5]) lub
badań metodą skrzynki grzejnej wg [6] traktowaną jako metodę referencyjną w odniesieniu do okien dachowych.
Producenci okien dachowych zwykle nie są wytwórcami szyb zespolonych, a tym bardziej tafli szklanych, dlatego przyjmują deklarowane przez wytwórców szyb wartości współczynnika Ug, w tym współczynnika emisyjności powierzchni szkła oraz rodzaj i koncentrację gazów wypełniających przestrzenie międzyszybowe.
Norma [7] wymaga od producentów oszklenia okien deklarowania m.in. wartości współczynnika przenikania ciepła Ug potrzebnych do oceny zgodności i do znakowania swoich wyrobów znakiem CE. Oceny tej dokonuje się metodą obliczeniową wg [5] przy przyjęciu wartości:
– emisyjności ε zadeklarowanej przez producenta szkła lub w przypadku braku takiej informacji określonej zgodnie z [8],
– nominalnych grubości warstw materiałów i przestrzeni międzyszybowych przy założeniu, że szyby są równoległe,
– nominalnej koncentracji gazu.
W przypadkach gdy współczynnik przenikania ciepła Ug nie może być w ww. sposób obliczony, wówczas należy go określić przez badanie wg PN-EN 674:1999 [9] lub wg [10].
Metody obliczeniowe umożliwiają określenie wartości deklarowanych i projektowych współczynnika Uw przy znanych wartościach współczynnika Ug z uwzględnieniem (jeśli potrzeba) nachylenia oszklenia.
Norma PN-EN ISO 12567-2:2006 dotycząca badań okien dachowych i innych okien wystających z płaszczyzny podkreśla, że właściwości cieplne wyrobów zmieniają się z kierunkiem przepływu ciepła, dlatego pożądane jest badać te wyroby w położeniu, w którym będą wbudowane. Jednak norma ta ze względu na istnienie tylko kilku skrzynek grzejnych („hot box”) umożliwiających takie pomiary, dla ułatwienia rzetelnego porównania wyrobów, dopuszcza pomiary współczynnika przenikania ciepła okien dachowych zamontowanych pionowo. Zwraca przy tym uwagę, iż wartości wyników pomiarów współczynnika Uw będą zwykle najniższe dla próbki usytuowanej pionowo, dlatego do obliczenia zapotrzebowania budynku na energię wartość współczynnika Uw trzeba skorygować z zastosowaniem odpowiedniej procedury krajowej uwzględniającej nachylenie oszklenia.
Ponieważ większość laboratoriów wykonuje pomiary współczynnika Uw m.in. okien dachowych usytuowanych w pozycji pionowej, to opracowanie takiej procedury do przeprowadzenia korekty Uw uwzględniającej różne nachylenie okna jest celowe.
Porównanie wyników badań Ug szyb zespolonych usytuowanych w pozycji pionowej z wartościami deklarowanymi przez producentów
W Zakładzie Fizyki Cieplnej, Instalacji Sanitarnych i Środowiska ITB od wielu lat wykonywane są pomiary i obliczenia współczynnika przenikania ciepła Uw kompletnych okien wg [11], w tym okien dachowych wg [6] oraz współczynnika przenikania ciepła Ug oszklenia wg [5] i [8], wg [9] oraz sprawdzoną z [9] tzw. metodą ciepłomierzową wg procedury badawczej [12].
Metoda ciepłomierzowa, w odróżnieniu od innych metod badawczych, umożliwia zmierzenie wartości współczynnika przenikania ciepła Ug centralnego pola powierzchni oszklenia o różnych wymiarach, w tym oszklenia zamontowanego w oknach poddanych jednocześnie badaniu współczynnika Uw. Tak więc badania wykonuje się nie tylko na próbkach szyb zespolonych, ale na szybach już zamontowanych w oknach.
Ponieważ oszklenie ma zasadniczy wpływ na izolacyjność cieplną okien, dlatego przedstawiono wyniki badań Ug szyb określone wg procedury [12] i normy [9] zebrane z kilku lat. Na rys. 1 zestawiono wyniki badań Ug szyb o wartości deklarowanej wynoszącej 1,1 W/(m2×K), a w tabl. 1 o wartościach deklarowanych 0,4 i 0,3 W/(m2×K).
Z rys. 1 i tabl. 1 wynika, że wartości zmierzone współczynnika Ug są zwykle gorsze od wartości deklarowanych. W przybliżeniu można ocenić, iż najczęstszą przyczyną pogorszenia wartości Ug do około 0,1 W/(m2×K) jest zmniejszenie o kilka milimetrów grubości przestrzeni międzyszybowych wskutek ugięcia tafli szklanych (wklęsłości) w wyniku zmniejszenia się objętości gazu wypełniającego przestrzeń międzyszybową spowodowanego różnicą temperatury montażu szyby, np. w 20°C i temperatury wymaganej podczas badania wynoszącej około 10°C.
Innymi przyczynami są niższa od zakładanej koncentracja gazu i gorszy od zakładanego współczynnik emisyjności powierzchni szyb. Duże odchylenia powoduje brak specjalnego gazu wypełniającego przestrzeń międzyszybową, a przede wszystkim znacznie gorszy od zakładanego współczynnik emisyjności powłok niskoemisyjnych na szybach. Na rys. 1 nie podano wyników badań szyb, które mimo deklaracji nie były pokryte powłokami niskoemisyjnymi.
Innymi przyczynami są niższa od zakładanej koncentracja gazu i gorszy od zakładanego współczynnik emisyjności powierzchni szyb. Duże odchylenia powoduje brak specjalnego gazu wypełniającego przestrzeń międzyszybową, a przede wszystkim znacznie gorszy od zakładanego współczynnik emisyjności powłok niskoemisyjnych na szybach. Na rys. 1 nie podano wyników badań szyb, które mimo deklaracji nie były pokryte powłokami niskoemisyjnymi.
Rys. 1. Wyniki pomiarów metodą [12] współczynnika przenikania ciepła Ug szyb zespolonych jednokomorowych zamontowanych w oknach pionowo usytuowanych o wartości deklarowanej przez producentów wynoszącej Ug = 1,1 W/(m2·K)
Uzasadnienie konieczności przeprowadzania korekty współczynnika przenikania ciepła Uw okien dachowych ze względu na odchylenie od pionowego usytuowania
W celu opracowania korekty współczynnika Uw okien dachowych zbadanych w pozycji pionowej w 2008 r. wykonano wiele prac [13] dotyczących m.in. opracowania programu komputerowego obliczania współczynnika Ug szyb zespolonych jedno- i dwukomorowych; przeprowadzenia obliczeń i badań współczynnika Ug najczęściej stosowanych w Polsce szyb zespolonych. Wyniki tych prac były podstawą opracowania tab. 2–4 oraz rys. 2–11.
Z rys. 3–11 wynika duże pogarszanie się izolacyjności cieplnej typowych konstrukcji szyb zespolonych w miarę odchylania od pozycji pionowej i jest najgorsze przy usytuowaniu poziomym, gdyż wartość współczynnika przenikania ciepła może wzrosnąć nawet o 0,8 W/(m2×K) w przypadku szyb jednokomorowych i o 0,5 W/(m2×K) w przypadku szyb dwukomorowych.
Pogorszenie izolacyjności cieplnej (współczynnika Ug) szyb zespolonych nachylonych jest spowodowane przede wszystkim zwiększoną wymianą ciepła wskutek konwekcji gazu w przestrzeni międzyszybowej charakteryzowanej liczbą Nusselta, ale zależnej od grubości tej przestrzeni oraz właściwości gazu ją wypełniającego.
Z tego względu dokładne wartości współczynnika Ug należy określać badaniami wg PN-EN 674 lub badaniami i obliczeniami wg PN-EN 673. Alternatywnie można posłużyć się metodą uproszczoną sformułowaną na podstawie przeprowadzonych badań i obliczeń i omówioną w następnym punkcie. Metoda ta może być przydatna przy określaniu projektowych strat ciepła budynków, gdyż mając określoną wartość Ug szyby nachylonej, można wyznaczyć wartość Uw okna np. dachowego zbadanego w pozycji pionowej.
Metoda uproszczona obliczania Ug szyby zespolonej
W tabl. 4 zestawiono graniczne różnice wartości współczynnika Ug szyb zespolonych nachylonych jedno- i dwukomorowych w stosunku do usytuowanych pionowo (wynikające z rys. 3–11).
W celu uwzględnienia wpływu nachylenia typowych i często stosowanych w Polsce szyb zespolonych na izolacyjność cieplną należy do wartości współczynnika przenikania ciepła Ug wyznaczonej dla szyby usytuowanej w pozycji pionowej dodać wartość DUg wynikającą z tabl. 4. Dla pośrednich wartości kąta nachylenia szyby do płaszczyzny poziomej wartość DUg należy wyznaczyć przez interpolację.
Rys. 2. Wyniki pomiarów i obliczeń współczynnika przenikania ciepła Ug szyb o różnym nachyleniu Ugz/90 – zmierzony wg PN-EN 674 współczynnik Ug szyby nachylonej do poziomu pod kątem 90o,Ugo/90 – obliczony wg PN-EN 673 współczynnik Ug szyby nachylonej do poziomu pod kątem 90o
Rys. 3. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/20/4 (z powierzchniami szyb o ε = 0,837).
Rys. 4. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/20/4 (z jedną powierzchnią szyby o ε = 0,04)
Rys. 5. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/20/4 (z dwoma powierzchniami szyb o ε = 0,04)
Rys. 6. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/16/4 (z powierzchniami szyby o ε = 0,837)
Rys. 7. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/16/4 (z jedną powierzchnią szyby o ε = 0,04)
Rys. 8. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/16/4 (z dwoma powierzchniami szyby o ε = 0,04)
Rys. 9. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/12/4/12/4 (z powierzchniami szyby o ε = 0,837)
Rys. 10. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/12/4/12/4 (z dwoma powierzchniami szyby o ε = 0,0124)
Rys. 11. Zależność przyrostu współczynnika przenikania ciepła ΔUg od nachylenia szyb zespolonych 4/20/4/20/4 (z dwoma powierzchniami szyby o ε = 0,0124)
Sposób określania Uw okna nachylonego po zbadaniu w pozycji pionowej
Na wyniku badania wg PN-EN ISO 12567-1 lub PN-EN ISO 12567-2 kompletnego okna usytuowanego w pozycji pionowej otrzymuje się wartość współczynnika przenikania ciepła, Uw,, który określany może być jednocześnie z poniższego wzoru podanego w PN-EN ISO 10077-1:2007:
(1)gdzie:
Uw – współczynnik przenikania ciepła okna, W/(m2·K),
A – pole całkowite powierzchni okna, m2,
Ug – współczynnik przenikania ciepła środkowej części szyby, W/(m2·K),
Ag – pole powierzchni, do której ma zastosowanie wartość współczynnika przenikania ciepła Ug, m2,
Uf – współczynnik przenikania ciepła ramy, W/(m2·K),
Af = A – Ag – pole powierzchni ramy okna, m2,
ψg – liniowy współczynnik przenikania ciepła w odniesieniu do mostka cieplnego na styku szyby z ramą okna, W/(m·K),
lg – długość, do której ma zastosowanie wartość liniowego współczynnika przenikania ciepła yg, m.
Zgodnie z postanowieniami p. 6 PN-EN ISO 10077-1:2007 wartości projektowe Uw należy określać dla rzeczywistego położenia i warunków brzegowych, z uwzględnieniem pochylenia okna w określaniu Ug. Jednak Uf i ψg określone dla okien w położeniu pionowym stosuje się dla wszystkich pochyleń okna.
Uwzględniając we wzorze 1 ww. postanowienia normy, otrzymujemy następujący wzór na Uw,n okna nachylonego:
(2)Ze wzoru (1) obliczamy:
(3)i po podstawieniu do wzoru (2) otrzymujemy:
(4)gdzie: Uw – współczynnik przenikania ciepła wyznaczony badaniami dla okna usytuowanego w pozycji pionowej, W/(m2·K); Ug,n – współczynnik przenikania ciepła szyby nachylonej zbadany lub wyznaczony metodą uproszczoną, W/(m2·K); Ug – współczynnik przenikania ciepła szyby usytuowanej w pozycji pionowej, ustalony na podstawie badań lub obliczeń, W/(m2·K).
Wnioski
Określając straty ciepła z budynku (charakterystykę energetyczną), należy uwzględniać warunki i właściwości cieplne okien dachowych związane z przeznaczonym zastosowaniem. Izolacyjność cieplna okien (współczynnik przenikania ciepła Uw) zależy w dużym stopniu od ich nachylenia do płaszczyzny poziomej i jest najkorzystniejsza przy pionowym usytuowaniu. Z tego względu dokładne wartości współczynnika Ug należy określać badaniami wg PN-EN 674 lub badaniami i obliczeniami wg PN-EN 673. Ponieważ laboratoria zwykle wyposażone są w aparaturę umożliwiającą badanie szyb i okien usytuowanych w pozycji pionowej, dlatego w celu orientacyjnego określenia wartości współczynnika przenikania ciepła Ug szyb zespolonych i Uw okien nachylonych można skorzystać ze wzoru (4) podanego w niniejszym artykule.
dr inż. Zbigniew Owczarek
adiunkt w Zakładzie Fizyki Cieplnej, Instalacji Sanitarnych i Środowiska ITB
Bibliografia
1. PN-EN 14351-1:2006 Okna i drzwi. Norma wyrobu, właściwości eksploatacyjne. Część 1: Okna i drzwi zewnętrzne bez właściwości dotyczących odporności ogniowej i/lub dymoszczelności.
2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 6 listopada 2008 r. w sprawie metodologii obliczania charakterystyki energetycznej budynku i lokalu mieszkalnego lub części budynku stanowiącej samodzielną całość techniczno-użytkową oraz sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich charakterystyki energetycznej (Dz.U. Nr 201, poz. 1240).
3. PN-EN ISO 10077-1:2007 Cieplne właściwości użytkowe okien, drzwi i żaluzji. Obliczanie współczynnika przenikania ciepła. Część 1: Postanowienia ogólne.
4. PN-EN ISO 10077-2:2006 Cieplne właściwości użytkowe okien, drzwi i żaluzji. Obliczanie współczynnika przenikania ciepła. Część 2: Metoda komputerowa dla ram.
5. PN-EN 673:1999 Szkło w budownictwie. Określenie współczynnika przenikania ciepła U. Metoda obliczeniowa.
6. PN-EN ISO 12567-2:2006 Cieplne właściwości użytkowe okien i drzwi – Określenie współczynnika przenikania ciepła metodą skrzynki grzejnej. Część 2: Okna dachowe i inne okna wystające z płaszczyzny.
7. PN-EN 1279-5:2006 Szkło w budownictwie. Izolacyjne szyby zespolone Część 5: Ocena zgodności wyrobu z normą.
8. PN-EN 12898:2004 Szkło w budownictwie. Określenie emisyjności.
9. PN-EN 674:1999 Szkło w budownictwie. Określenie współczynnika przenikania ciepła U. Metoda osłoniętej płyty grzejnej.
10. PN-EN 675:1999 Szkło w budownictwie. Określenie współczynnika przenikania ciepła U. Metoda pomiaru przepływu ciepła miernikiem.
11. PN-EN ISO 12567-1:2004 Cieplne właściwości użytkowe okien i drzwi. Określanie współczynnika przenikania ciepła metodą skrzynki grzejnej. Część 1: Kompletne okna i drzwi.
12. Procedura badawcza ITB nr LF-1/93 dotycząca określania m.in. współczynnika przenikania ciepła Ug centralnego pola powierzchni szyb zespolonych przy użyciu ciepłomierzy.
13. Praca badawcza NF-56/08 Dostosowanie laboratorium badawczego do wymagań norm europejskich w zakresie izolacji termicznych, ITB, Warszawa 2008.
|
Rodzaj szyby zespolonej
|
Wartość współczynnika
przenikania ciepła Ug, W/(m2·K) |
|
|
Deklarowana
|
Zmierzona wg [9] lub [12]
|
|
|
Dwukomorowa
|
0,4
|
0,49
|
|
Trzykomorowa
|
0,3
|
0,31
|
Tab. 1. Zestawienie porównawcze wyników pomiarów współczynnika przenikania ciepła Ug przykładowej szyby zespolonej dwu- i trzykomorowej pionowo usytuowanych z wartościami deklarowanymi przez producentów
|
Oszklenie
|
Współczynnik Ug (wg PN-EN 10077-1/obliczony) dla różnych rodzajów gazów
|
|||||||
|
Typ
|
Szkło
|
Emisyjność normalna
|
Wymiary
mm |
Powietrze
|
Argon
|
Krypton
|
SF6
|
Ksenon
|
|
Oszklenie podwójne
|
Szkło niepowlekane (zwykłe szkło)
|
0,89
|
4-6-4
|
3,3
3,3
|
3,0
3,0
|
2,8
2,760
|
3,0
2,933
|
2,6
2,608
|
|
4-8-4
|
3,1
3,1
|
2,9
2,9
|
2,7
2,6
|
3,1
3,04
|
2,6
2,6
|
|||
|
4-12-4
|
2,8
2,8
|
2,7
2,7
|
2,6
2,6
|
3,1
3,0
|
2,6
2,6
|
|||
|
4-16-4
|
2,7
2,7
|
2,6
2,6
|
2,6
2,6
|
3,1
3,0
|
2,6
2,6
|
|||
|
4-20-4
|
2,7
2,7
|
2,6
2,6
|
2,6
2,6
|
3,1
3,0
|
2,6
2,6
|
|||
|
Jedna szyba
powlekana |
≤ 0,2
|
4-6-4
|
2,7
2,7
|
2,3
2,3
|
1,9
1,9
|
2,3
2,3
|
1,6
1,6
|
|
|
4-8-4
|
2,4
2,4
|
2,1
2,1
|
1,7
1,7
|
2,4
2,3
|
1,6
1,6
|
|||
|
4-12-4
|
2,0
2,0
|
1,8
1,8
|
1,6
1,6
|
2,4
2,3
|
1,6
1,6
|
|||
|
4-16-4
|
1,8
1,8
|
1,6
1,6
|
1,6
1,6
|
2,5
2,4
|
1,6
1,6
|
|||
|
4-20-4
|
1,8
1,8
|
1,7
1,6
|
1,6
1,6
|
2,5
2,4
|
1,7
1,6
|
|||
|
Jedna szyba
powlekana |
≤ 0,15
|
4-6-4
|
2,6
2,6
|
2,3
2,3
|
1,8
1,8
|
2,2
2,2
|
1,5
1,5
|
|
|
4-8-4
|
2,3
2,3
|
2,0
2,0
|
1,6
1,6
|
2,3
2,2
|
1,4
1,4
|
|||
|
4-12-4
|
1,9
1,9
|
1,6
1,6
|
1,5
1,5
|
2,3
2,3
|
1,5
1,5
|
|||
|
4-16-4
|
1,7
1,7
|
1,5
1,5
|
1,5
1,5
|
2,4
2,3
|
1,5
1,5
|
|||
|
4-20-4
|
1,7
1,7
|
1,5
1,5
|
1,5
1,5
|
2,4
2,3
|
1,5
1,5
|
|||
|
Jedna szyba
powlekana |
≤ 0,1
|
4-6-4
|
2,6
2,6
|
2,2
2,2
|
1,7
1,7
|
2,1
2,1
|
1,4
1,4
|
|
|
4-8-4
|
2,2
2,2
|
1,9
1,9
|
1,4
1,4
|
2,2
2,1
|
1,3
1,3
|
|||
|
4-12-4
|
1,8
1,8
|
1,5
1,5
|
1,3
1,3
|
2,3
2,2
|
1,3
1,3
|
|||
|
4-16-4
|
1,6
1,6
|
1,4
1,4
|
1,3
1,3
|
2,3
2,2
|
1,4
1,4
|
|||
|
4-20-4
|
1,6
1,6
|
1,4
1,4
|
1,4
1,4
|
2,3
2,3
|
1,4
1,4
|
|||
|
Jedna szyba
niepowlekana
|
≤ 0,05
|
4-6-4
|
2,5
2,5
|
2,1
2,1
|
1,5
1,5
|
2,0
2,0
|
1,2
1,2
|
|
|
4-8-4
|
2,1
2,1
|
1,7
1,7
|
1,3
1,3
|
2,1
2,0
|
1,1
1,1
|
|||
|
4-12-4
|
1,7
1,7
|
1,3
1,4
|
1,1
1,2
|
2,1
2,1
|
1,2
1,2
|
|||
|
4-16-4
|
1,4
1,4
|
1,2
1,2
|
1,2
1,2
|
2,2
2,1
|
1,2
1,2
|
|||
|
4-20-4
|
1,5
1,5
|
1,2
1,2
|
1,2
1,2
|
2,2
2,2
|
1,2
1,2
|
|||
Tab. 2. Porównanie wyników obliczeń współczynnika Ug szyb zespolonych jednokomorowych z wartościami podanymi w PN-EN 10077-1
|
Oszklenie
|
Współczynnik Ug (wg PN-EN 10077-1/obliczony)
dla różnych rodzajów gazów |
|||||||
|
Typ
|
Szkło
|
Emisyjność normalna
|
Wymiary
mm
|
Powietrze
|
Argon
|
Krypton
|
SF6
|
Ksenon
|
|
Oszklenie potrójne
|
Szkło
niepowlekane (zwykłe szkło) |
0,89
|
4-6-4-6-4
|
2,3
2,3
|
2,1
2,1
|
1,8
1,8
|
1,9
1,9
|
1,7
1,7
|
|
4-8-4-8-4
|
2,1
2,1
|
1,9
1,9
|
1,7
1,7
|
1,9
1,9
|
1,6
1,6
|
|||
|
4-12-4-12-4
|
1,9
1,9
|
1,8
1,8
|
1,6
1,6
|
2,0
2,0
|
1,6
1,6
|
|||
|
Dwie szyby
powlekane |
≤ 0,2
|
4-6-4-6-4
|
1,8
1,8
|
1,5
1,5
|
1,1
1,1
|
1,3
1,3
|
0,9
1,0
|
|
|
4-8-4-8-4
|
1,5
1,5
|
1,3
1,3
|
1,0
1,0
|
1,3
1,3
|
0,8
0,8
|
|||
|
4-12-4-12-4
|
1,2
1,2
|
1,0
1,0
|
0,8
0,8
|
1,3
1,3
|
0,8
0,9
|
|||
|
Dwie szyby
powlekane |
≤ 0,15
|
4-6-4-6-4
|
1,7
1,7
|
1,4
1,4
|
1,1
1,0
|
1,2
1,2
|
0,9
0,9
|
|
|
4-8-4-8-4
|
1,5
1,5
|
1,2
1,2
|
0,9
0,9
|
1,2
1,2
|
0,8
0,8
|
|||
|
4-12-4-12-4
|
1,2
1,2
|
1,0
1,0
|
0,7
0,8
|
1,3
1,3
|
0,7
0,8
|
|||
|
Dwie szyby
powlekane |
≤ 0,1
|
4-6-4-6-4
|
1,7
1,7
|
1,3
1,3
|
1,0
1,0
|
1,1
1,1
|
0,8
0,8
|
|
|
4-8-4-8-4
|
1,4
1,4
|
1,1
1,1
|
0,8
0,8
|
1,1
1,2
|
0,7
0,7
|
|||
|
4-12-4-12-4
|
1,1
1,1
|
0,9
0,9
|
0,6
0,7
|
1,2
1,2
|
0,6
0,7
|
|||
|
Dwie szyby
powlekane |
≤ 0,05
|
4-6-4-6-4
|
1,6
1,6
|
1,2
1,3
|
0,9
0,9
|
1,1
1,0
|
0,7
0,7
|
|
|
4-8-4-8-4
|
1,3
1,3
|
1,0
1,0
|
0,7
0,7
|
1,1
1,1
|
0,5
0,5
|
|||
|
4-12-4-12-4
|
1,0
1,0
|
0,8
0,8
|
0,5
0,6
|
1,1
1,1
|
0,5
0,6
|
|||
Tab. 3. Porównanie wyników obliczeń współczynnika Ug szyb zespolonych dwukomorowych z wartościami podanymi w PN-EN 10077-1
|
Rodzaj szyby
|
Maksymalne przyrosty między wartościami Ug,
W/(m2·K), szyb zespolonych usytuowanych pionowo i nachylonych do płaszczyzny poziomej pod kątem |
|||
|
70o
|
45o
|
20o
|
0o
|
|
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
|
Jedno-
komorowe |
0,31
|
0,51
|
0,67
|
0,76
|
|
Dwu-
komorowe |
0,22
|
0,30
|
0,40
|
0,45
|
Tab. 4. Maksymalne przyrosty współczynnika przenikania ciepła Ug szyb zespolonych jedno- i dwukomorowych nachylonych w stosunku do usytuowanych pionowo z przestrzeniami międzyszybowymi wypełnionymi powietrzem, argonem, kryptonem, ksenonem lub SF6
