Prace okładzinowe na ścianach murowanych można rozpocząć po zakończeniu procesu osiadania murów.
Okładziny ceramiczne ścienne
Dokumentacja techniczna prac okładzinowych powinna zawierać informacje na temat:
– rodzaju podłoża (cegła, pustaki betonowe, płyty gipsowo-kartonowe, żelbet etc.), jego wytrzymałości, warstw izolacyjnych, dylatacjach;
– rodzaju płytek ceramicznych, ich kształtu, wymiarów, układu elementów na ścianach;
– obróbki płaszczyzn i boków;
– rzędnych wysokościowych nawiązujących do wysokości wykończonych poszczególnych poziomów.
Rys. 1. Przykładowe rozwiązanie połączenia okładzin ściennych i podłogowych w pomieszczeniu mokrym [4]
Prace okładzinowe na ścianach murowanych można rozpocząć po zakończeniu procesu osiadania murów. W celu uniknięcia ewentualnych konfliktów pomiędzy stronami procesu budowlanego przed rozpoczęciem prac wykonawca powinien zapoznać się z rzeczywistym stanem podłoża ściennego. Przyjęcie frontu robót powinno być potwierdzone protokólarnie.
Osoby nadzorujące przebieg prac powinny zwracać szczególną uwagę na etap przygotowania podłoża. W przypadku klejenia płytek ceramicznych do nieotynkowanych ścian murowych wykonanych „na pełną spoinę” należy usunąć zaprawę ze spoin na około 10–15 mm od lica muru. W przypadku podłoża betonowego niedopuszczalne jest występowanie złuszczenia powierzchni.
W przypadku nierównych powierzchni ścian (powyżej dopuszczalnej grubości warstwy kleju) nie wolno równać powierzchni przez pogrubienie warstwy klejowej lub nakładanie dodatkowych warstw kleju. Powierzchnie ścian betonowych lub żelbetowych należy równać za pomocą systemowej zaprawy o wytrzymałości nie niższej niż 5 MPa. Powierzchnie murowe równa się, używając specjalnych zapraw do wykonania obrzutki i narzutu.
Arkusze płytek mozaikowych mogą być klejone do podłoża należącego pod względem równości powierzchni dla tynków co najmniej do II kategorii (kategorie wg [3]).
W przypadku podłoży wcześniej tynkowanych należy się upewnić, czy tynk jest wystarczająco wytrzymały do przenoszenia ciężaru płytek. W przypadku naklejania płytek ceramicznych na istniejące płytki ceramiczne należy się upewnić, czy przyczepność do podłoża wcześniej naklejonych płytek jest wystarczająca, powierzchni płytek należy natomiast nadać chropowatości (np. przez nacinanie).
Rys. 2. Przykłady uszczelnienia spoin przecinających się płaszczyzn [4]
Jeżeli projekt przewidywał wykonanie warstwy izolacyjnej pod płytkami (np. w pomieszczeniach łazienki), przed rozpoczęciem układania płytek należy przeprowadzić odbiór warstwy izolacyjnej. W niektórych przypadkach w pomieszczeniach mokrych może być wymagane połączenie izolacyjnych warstw podłogowych ze ściennymi (rys. 1).
Przygotowane podłoże powinno być protokólarnie odebrane.
W celu niedopuszczenia do plam spowodowanych różnicami odcieni płytek ceramicznych przed rozpoczęciem prac wykonawca musi posegregować płytki wg odcieni barwy.
W trakcie wykonywania prac niedopuszczalne jest wykorzystywanie zapraw z przekroczonym terminem żywotności (od momentu wymieszania zaprawy z wodą) podanym w karcie technicznej kleju.
Powierzchnie okładzin powinny być równe i tworzyć płaszczyznę zgodną z projektem. Dopuszczalne odchylenia powierzchni okładziny mierzone łatą kontrolną o długości 2 m nie mogą być na całej długości łaty większe niż 2 mm (przykład niedopuszczalnych odchyleń powierzchni – fot. 1).
Fot. 1. Odchylenie powierzchni płytek ceramicznych od płaszczyzny
Szczególną uwagę należy zwracać na wykończenie krawędzi płytek. W przypadku zastosowania listew wykończeniowych na stykach przecinających się płaszczyzn listwy te powinny być sztywno przymocowane do płytek (fot. 2).
Fot. 2. Niewłaściwe wykonanie listew wykończeniowych
W przypadku formowania krawędzi płytek w narożnikach poprzez szlifowanie niedopuszczalne jest zastosowanie płytek z uszkodzonymi krawędziami.
Odchylenie krawędzi płytek od kierunku poziomego lub pionowego nie powinno być większe niż 2 mm/m.
Prawidłowość przebiegu spoin sprawdza się przez naciągnięcie cienkiego sznura wzdłuż dowolnie wybranych spoin poziomych i pionowych. Spoiny powinny mieć jednakową szerokość. Sprawdzenia dokonuje się wizualnie, a w przypadkach budzących wątpliwości – suwmiarką z dokładnością do 0,5 mm. Przykład okładziny ściennej z niewłaściwie wykonanymi spoinami ilustruje fot. 3.
Fot. 3. Niewłaściwe wykonanie spoin płytek ceramicznych. Zastosowanie uszkodzonych (źle dociętych) płytek ceramicznych
Tak jak w przypadku wykładzin przyleganie okładzin ceramicznych do podkładu sprawdza się przez lekkie opukiwanie okładziny.
W przypadku dużych powierzchni ściennych należy przewidzieć dylatacje kompensujące rozszerzenia termiczne płytek. W tym celu jedną ze spoin należy wypełnić trwale plastyczną masą, np. sylikonem. Spoiny skrajne na styku przecinających się płaszczyzn (np. ściana–ściana, ściana–posadzka) również należy wypełnić trwale plastycznym materiałem. Masa uszczelniająca powinna przylegać tylko do dwóch płaszczyzn, w przeciwnym przypadku może dojść do jej uszkodzenia w razie zmian szerokości spoiny. Podparcie masy może być wykonane przez zastosowanie elastycznej wkładki z tworzywa sztucznego (poliuretan, polietylen) w postaci wałka. Przykładowe wypełnienie spoiny ilustruje rys. 2.
dr inż. Ołeksij Kopyłow
Instytut Techniki Budowlanej
Literatura
1. PN-B-04500:1985 Zaprawy budowlane – Badania cech fizycznych i wytrzymałościowych.
2. PN-EN 13813:2003 Podkłady podłogowe oraz materiały do ich wykonania – Materiały – Właściwości i wymagania.
3. Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlano-montażowych, tom I Budownictwo ogólne, część 4, Arkady, Warszawa 1990.
4. Kreisel, Kleje, gipsy, tynki, Katalog produktów, Technologie budowlane.
