Częstym problemem jest negatywne stanowisko społeczności lokalnych w kwestii lokalizacji napowietrznych linii elektroenergetycznych wysokiego napięcia, uzasadniane ich szkodliwym oddziaływaniem na środowisko, szczególnie na zdrowie ludzi.
Ochrona środowiska przed oddziaływaniem napowietrznych linii elektroenergetycznych wysokiego napięcia realizowana jest w Polsce na podstawie wielu przepisów różnej rangi. Przepisy o podstawowym znaczeniu, określające główne zasady ochrony, a także prawa i obowiązki wszystkich stron procesu inwestycyjnego, zawarte są w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska [7], ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko [9], a także ustawie – Prawo budowlane [11]. Ich przestrzeganie jest obowiązkiem ciążącym na wszystkich uczestnikach procesu inwestycyjnego, niezależnie od fazy jego realizacji.
Jak wskazuje praktyka inwestycyjna, w wielu przypadkach spełnienie wymagań dotyczących ochrony środowiska sprecyzowanych w aktach prawnych napotyka liczne problemy.
Przygotowanie do realizacji inwestycji elektroenergetycznych – napowietrznych linii elektroenergetycznych
Jeśli uwzględnić, że budowa linii napowietrznych wysokiego napięcia w myśl zapisów ustawy [6] kwalifikuje się do grupy inwestycji celu publicznego, to przystępując do rozpoczęcia procedury lokalizacyjnej określonej w ustawie [8], należy zwrócić uwagę, że:
– ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego;
– w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Dodatkowo na mocy ustawy [10] możliwe stało się określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu dla niektórych przedsięwzięć elektroenergetycznych, w tym napowietrznych linii elektroenergetycznych, o których mowa w rozporządzeniu [4], w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia Euro 2012.
Można zatem stwierdzić, że decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego zastępuje w pewnym zakresie plan miejscowy, a jej treść wskazuje przeznaczenie terenu na określony cel i ustala zasady jego zabudowy i zagospodarowania, co stanowi realizację art. 1 ustawy [8], w myśl którego w zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się na pierwszym miejscu wymagania ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury oraz walory architektoniczne i krajobrazowe.
Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
Uznając, że napowietrzne linie elektroenergetyczne wysokiego napięcia mogą w znaczący sposób oddziaływać na środowisko, ustawa [9] wprowadziła dla większości tego rodzaju przedsięwzięć wymóg uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przed wystąpieniem z wnioskiem o decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz pozwolenie na budowę. Celem tak skonstruowanych przepisów było zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, czyli tzw. społecznego udziału w projekcie. Przepisy te [9] wprowadziły także wiele zmian w dotychczasowej procedurze lokalizacyjnej, polegających na:
– rozszerzeniu zakresu raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (raport OOŚ) o konieczne przedstawienie wariantów alternatywnych (np. przebiegu trasy linii) wymagających przeanalizowania,
– jawności procedury oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ),
– możliwości ponownego przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przed wystąpieniem z wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę,
– konieczności przeprowadzenia postępowania transgranicznego w uzasadnionych przypadkach,
– rezygnacji z zapisów dotyczących wydawania pozwoleń na emitowanie pól elektromagnetycznych i hałasu.
Oczywiste wydają się też uregulowania związane z oceną oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na Europejską Sieć Ekologiczną Natura 2000. Zgodnie bowiem z zapisami zawartymi w art. 59 ust. 2 ustawy [9], jeżeli planowane do realizacji przedsięwzięcie (np. napowietrzna linia elektroenergetyczna) nie kwalifikuje się do grupy przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (grupa A1 lub B) i nie jest bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub nie wynika z tej ochrony, to jeżeli może znacząco oddziaływać na ten obszar, konieczne staje się przeprowadzenie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 w ramach postępowania w sprawie uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Zgodnie z art. 25 ustawy [5] do obszarów sieci Natura 2000 zalicza się:
– obszary specjalnej ochrony ptaków (OSOP) – ustanowione rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 [2],
– specjalne obszary ochrony siedlisk (SOOS),
– obszary mające znaczenie dla Wspólnoty Europejskiej,
– projektowane specjalne obszaryochrony siedlisk Natura 2000 (SOOS) – zgodnie z listą przekazaną przez rząd RP do Komisji Europejskiej w celu zatwierdzenia,
– potencjalne obszary ochrony siedlisk Natura 2000, tj. obszary, które spełniają kryteria dyrektywy ptasiej i siedliskowej zgłoszone przez organizacje ekologiczne na tzw. Shadow List.
Fot. K. Wiśniewska
Nie ulega wątpliwości, że budowa napowietrznych linii elektroenergetycznych przewidywanych do zlokalizowania na terenach zaliczonych do sieci Natura 2000 będzie napotykać bardzo poważne trudności. W szczególności trzeba zwrócić uwagę na ograniczenia wynikające z przepisów zawartych w art. 34 i 35 ustawy [5]. W świetle jej zapisów, w sytuacji gdy przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku rozwiązań alternatywnych, właściwy miejscowo regionalny dyrektor ochrony środowiska może zezwolić na realizację działań (przedsięwzięć) mogących znacząco oddziaływać na ochronę obszaru Natura 2000 lub obszary znajdujące się na liście obszarów specjalnej ochrony ptaków, zapewniając wykonanie kompensacji przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000. Należy jednak zauważyć, że w przypadku występowania na obszarze Natura 2000 siedliska lub gatunku o znaczeniu priorytetowym, wspomniane zezwolenie może zostać wydane wyłącznie w celu:
– ochrony zdrowia i życia ludzi,
– zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego,
– uzyskania korzystnych następstw o pierwszorzędnym znaczeniu dla środowiska przyrodniczego,
– wynikającym z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego, po uzyskaniu opinii Komisji Europejskiej.
W celu realizacji elektroenergetycznych inwestycji liniowych wymagane jest więc wykazanie, że wynika ona z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego. Procedura taka może być wyjątkowo trudna i czasochłonna.
Klasyfikacja przedsięwzięć inwestycyjnych
Z punktu widzenia działań zmierzających do uzyskania stosownych decyzji administracyjnych, w tym przede wszystkim decyzji środowiskowej, istotne znaczenie ma klasyfikacja przedsięwzięć inwestycyjnych. Wiąże się ona bezpośrednio z koniecznością sporządzenia tzw. raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (raport OOŚ), który stanowi jeden z najistotniejszych elementów postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko (postępowania OOŚ) planowanego przedsięwzięcia, prowadzonego przed wydaniem decyzji środowiskowej.
Ustawa [9] wprowadza podział na dwie grupy przedsięwzięć:
– Grupa A – planowane przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, wymagające (obligatoryjnie) sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko2.
– Grupa B – planowane przedsięwzięcia mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko może być wymagany3 (sporządzenie raportu jest fakultatywne – zależy od postanowienia właściwego organu).
Szczegółową klasyfikację inwestycji kwalifikowanych do jednej z grup A lub B precyzuje rozporządzenie [3]. W przypadku inwestycji elektroenergetycznych grupa A, tj. planowane przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, obejmuje stacje elektroenergetyczne lub napowietrzne linie elektroenergetyczne, o napięciu znamionowym wynoszącym nie mniej niż 220 kV, o długości nie mniejszej niż 15 km (§ 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia [3]), natomiast do grupy B, tj. przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko może być wymagany, zaliczono stacje elektroenergetyczne lub napowietrzne linie elektroenergetyczne, o napięciu znamionowym nie niższym niż 110 kV, niezaliczone do grupy A (§ 3 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia [3]).
Taka klasyfikacja powoduje, że obowiązek sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięć zaliczonych do grupy B nie jest obligatoryjny, lecz uzależniony od stanowiska właściwego organu, który w formie postanowienia rozstrzyga o braku obowiązku lub o konieczności sporządzenia raportu, przy czym w tym drugim przypadku stosowne postanowienie określa też zakres takiego raportu. Warto zauważyć, że jeżeli obowiązek sporządzenia raportu OOŚ jest obligatoryjny (grupa A), a także gdy w przypadku przedsięwzięć zaliczonych do grupy B właściwy organ rozstrzygnie o konieczności sporządzenia raportu OOŚ, to planowane do realizacji przedsięwzięcie podlega procedurze oceny oddziaływania na środowisko (procedura OOŚ) z udziałem społeczeństwa.
Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko
Przygotowanie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko jest istotną częścią procedury oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (procedura OOŚ). Zakres raportu, określony w art. 66 ustawy [9], powinien obejmować:
1) opis planowanego przedsięwzięcia, a szczególnie:
a) charakterystykę całego przedsięwzięcia i warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji,
b) główne cechy charakterystyczne procesów produkcyjnych,
c) przewidywane wielkości emisji wynikające z funkcjonowania planowanego przedsięwzięcia;
2) opis elementów przyrodniczych środowiska objętych zakresem przewidywanego oddziaływania planowanego przedsięwzięcia;
3) opis analizowanych wariantów, w tym wariantu:
a) proponowanego przez wnioskodawcę oraz racjonalnego wariantu alternatywnego,
b) najkorzystniejszego dla środowiska wraz z uzasadnieniem jego wyboru;
4) określenie przewidywanego oddziaływania na środowisko analizowanych wariantów, w tym również w wypadku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej, a także możliwego transgranicznego oddziaływania na środowisko;
5) uzasadnienie wybranego przez wnioskodawcę wariantu ze wskazaniem jego oddziaływania na środowisko, w szczególności na ludzi, zwierzęta, rośliny, powierzchnię ziemi, glebę, wodę, powietrze, klimat, dobra materialne, dobra kultury, krajobraz oraz wzajemne oddziaływanie między tymi elementami;
6) opis przewidywanych znaczących oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na środowisko, obejmujący bezpośrednie, pośrednie, wtórne, skumulowane, krótko-, średnio- i długoterminowe, stałe i chwilowe oddziaływania na środowisko, wynikające z:
a) istnienia przedsięwzięcia,
b) wykorzystywania zasobów środowiska,
c) emisji,
oraz opis metod prognozowania, zastosowanych przez wnioskodawcę;
7) opis przewidywanych działań mających na celu zapobieganie, ograniczanie lub kompensację przyrodniczą negatywnych oddziaływań na środowisko, szczególnie na cele i przedmiot ochrony obszaru Natura 2000 oraz integralność tego obszaru;
8) jeżeli planowane przedsięwzięcie jest związane z użyciem instalacji, porównanie proponowanej technologii z technologią spełniającą wymagania, o których mowa w art. 143 ustawy [7];
9) wskazanie, czy dla planowanego przedsięwzięcia konieczne jest ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania oraz określenie granic takiego obszaru, ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenu, wymagań technicznych dotyczących obiektów budowlanych i sposobów korzystania z nich;
10) zagadnienia w formie graficznej;
11) analizę możliwych konfliktów społecznych związanych z planowanym przedsięwzięciem;
12) propozycję monitoringu oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na etapie jego budowy i eksploatacji, w szczególności na cele i przedmiot ochrony obszaru Natura 2000 oraz integralność tego obszaru;
13) trudności wynikające z niedostatków techniki lub luk we współczesnej wiedzy, jakie napotkano, opracowując raport;
14) streszczenie w języku niespecjalistycznym informacji zawartych w raporcie;
15) nazwisko osoby lub osób sporządzających raport;
16) źródła informacji stanowiące podstawę do sporządzenia raportu.
Raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko powinien uwzględniać oddziaływanie przedsięwzięcia na etapach jego realizacji, eksploatacji oraz likwidacji.
Warto także zwrócić uwagę, że uwzględniając specyfikę przedsięwzięć elektroenergetycznych, w tym linii napowietrznych wysokiego napięcia, wnioskodawca – zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy [9] – przed wystąpieniem z wnioskiem o wydanie decyzji środowiskowej dla przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, zamiast raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, może złożyć do regionalnego dyrektora ochrony środowiska kartę informacyjną przedsięwzięcia wraz z wnioskiem o ustalenie zakresu raportu. W przypadku pozostałych przedsięwzięć zakres raportu określa wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Należy podkreślić, że ustalenie zakresu raportu jest obowiązkowe, w przypadku gdy przedsięwzięcie może transgranicznie oddziaływać na środowisko.
Do zapytania o zakres raportu wnioskodawca dołącza informacje o planowanym przedsięwzięciu zawarte w tzw. karcie informacyjnej przedsięwzięcia, zawierającej dane o:
1) rodzaju, skali i usytuowaniu przedsięwzięcia;
2) powierzchni zajmowanej nieruchomości, a także obiektu budowlanego oraz dotychczasowym sposobie ich wykorzystywania i pokryciu szatą roślinną;
3) rodzaju technologii;
4) ewentualnych wariantach przedsięwzięcia;
5) przewidywanej ilości wykorzystywanej wody, surowców, materiałów, paliw oraz energii;
6) rozwiązaniach chroniących środowisko;
7) rodzajach i przewidywanej ilości wprowadzanych do środowiska substancji lub energii przy zastosowaniu rozwiązań chroniących środowisko;
8) możliwym transgranicznym oddziaływaniu na środowisko;
9) obszarach podlegających ochronie na podstawie ustawy [5], znajdujących się w zasięgu znaczącego oddziaływania przedsięwzięcia.
Organ, określając zakres raportu, może, kierując się usytuowaniem, charakterem i skalą oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, odstąpić od niektórych4 wymagań co do zawartości raportu oraz od wymagania opisu przewidywanych skutków dla środowiska w przypadku niepodejmowania przedsięwzięcia. Może też zrezygnować z wymagań dotyczących przeanalizowania w raporcie OOŚ możliwych konfliktów społecznych związanych z planowanym przedsięwzięciem oraz przedstawienia propozycji monitoringu oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na etapie jego budowy i eksploatacji.
W przypadku budowy linii napowietrznej właściwy organ (art. 70 ustawy [9]) po zasięgnięciu opinii państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego wydaje postanowienie ustalające zakres raportu.
Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko jest interdyscyplinarnym dokumentem o charakterze eksperckim, który wykonywany jest na zlecenie inwestora przez specjalistów z dziedziny ochrony środowiska, wspomaganych – stosownie do rodzaju analizowanego przedsięwzięcia – przez fachowców z innych dziedzin.
Postępowanie w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko
Działania zmierzające do oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia inwestycyjnego, polegającego na budowie napowietrznej linii elektroenergetycznej, mają charakter procedury o dość szeroko zakrojonych ramach. Takie podejście do oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia inwestycyjnego oznacza, że raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, którego zakres scharakteryzowano wcześniej, jest tylko fragmentem działań zmierzających w konsekwencji do gruntownego przeanalizowania potencjalnego wpływu na środowisko projektowanej linii napowietrznej. Dlatego w ustawie [9] mówi się konsekwentnie o postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko (postępowanie OOŚ), którego jednym z elementów jest sporządzenie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Artykuł 61 ust. 2 ustawy [9] stanowi ponadto, że postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko przeprowadza organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Postępowanie to ma charakter wielowątkowego, dynamicznego procesu, w ramach którego określa się, analizuje oraz ocenia (art. 62 ust. 1 ustawy [9]):
1. Bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na:
a) środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi,
b) dobra materialne,
c) dobra kultury,
d) wzajemne oddziaływanie między wymienionymi wyżej czynnikami,
e) dostępność do złóż kopalin.
2. Możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania na środowisko.
3. Wymagany zakres monitoringu.
4. Oddziaływanie przedsięwzięć na obszary Natura 2000, biorąc pod uwagę także skumulowane oddziaływanie przedsięwzięcia z innymi przedsięwzięciami.
Na mocy art. 75 ust. 1 ustawy [9] dla inwestycji liniowych (napowietrzne linie elektroenergetyczne), zaliczonych obligatoryjnie do grupy przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (grupa A), decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wydaje regionalny dyrektor ochrony środowiska. Ustawa nakłada również obowiązek objęcia tą decyzją całego przedsięwzięcia realizowanego na obszarze województwa. Należy także mieć na uwadze, że zgodnie z przepisami tej ustawy przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, nawet jeżeli są one realizowane przez różne podmioty. Dotyczy to także linii napowietrznych, które coraz częściej budowane są odcinkami, niekiedy przez różne podmioty (wykonawców).
Komentując całość spraw związanych z decyzją środowiskową (decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach), należy zauważyć, że:
– decyzja środowiskowa wydawana jest na wniosek inwestora, podobnie jak większość decyzji towarzyszących procesowi inwestycyjnemu;
– o wydanie decyzji środowiskowej należy wystąpić przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (np. decyzji ULICP) oraz decyzji o pozwoleniu na budowę (jeżeli przedsięwzięcie lokalizowane będzie na podstawie ustaleń planu miejscowego);
– do wniosku o wydanie decyzji środowiskowej inwestor zobowiązany jest dołączyć, m.in.:
1) raport OOŚ, w przypadku przedsięwzięć zaliczonych do grupy mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko,
2) kartę informacyjną przedsięwzięcia, w przypadku przedsięwzięć zaliczonych do grupy mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko oraz w przypadku przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, w sytuacji gdy w myśl art. 69 ust. 1 ustawy [9] inwestor wystąpił o ustalenie zakresu raportu OOŚ,
3) dla przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko – wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony, albo informację o jego braku, przy czym nie dotyczy to wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięć Euro 2012;
– decyzja środowiskowa wymaga uzgodnienia z:
1) organem ochrony środowiska (regionalnym dyrektorem ochrony środowiska), przy czym uzgodnienia wiążą organ wydający decyzję środowiskową,
2) organem Państwowej Inspekcji Sanitarnej, przy czym opinia nie jest wiążąca dla organu wydającego decyzję środowiskową;
– decyzja środowiskowa wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę, decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego, decyzję o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych, decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub decyzję o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięć Euro 2012;
– zgodnie z zapisami zawartymi w ustawie [9] organem właściwym do wydania decyzji środowiskowej jest:
1) regionalny dyrektor ochrony środowiska – dla przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz dla przedsięwzięć realizowanych, choćby w części, na terenach zamkniętych, przy czym dla przedsięwzięć wykraczających poza obszar jednego województwa decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wydaje regionalny dyrektor ochrony środowiska, na którego obszarze właściwości znajduje się największa część terenu, na którym ma być realizowane przedsięwzięcie, w porozumieniu z zainteresowanymi regionalnymi dyrektorami ochrony środowiska;
2) wójt, burmistrz lub prezydent miasta – dla pozostałych przedsięwzięć wymagających uzyskania takiej decyzji, przy czym dla przedsięwzięć wykraczających poza obszar jednej gminy decyzję wydaje wójt, burmistrz lub prezydent miasta, na którego obszarze znajduje się największa część terenu, na którym ma być realizowane przedsięwzięcie, w porozumieniu z wójtami, burmistrzami lub prezydentami miast, na których znajduje się pozostała część inwestycji.
dr inż. Marek Szuba
Politechnika Wrocławska
Instytut Energoelektryki
Artykuł powstał na podstawie materiału zawartego w książce M. Szuby „Oddziaływanie na środowisko linii wysokiego napięcia”.
1Odpowiednik przedsięwzięć wymienionych w Aneksie I do Dyrektywy 337/85 Unii Europejskiej.
2Odpowiednik przedsięwzięć wymienionych w Aneksie II do Dyrektywy 337/85 Unii Europejskiej.
3Potwierdzona aktem notarialnym.
4Wymienionych w pkt 4, 13, 15, 16 w art. 66 ust. 1 ustawy [9].
Literatura
1. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587).
2. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 (Dz.U. Nr 229, poz. 2313).
3. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. Nr 213, poz. 1397).
4. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 października 2007 r. w sprawie wykazu przedsięwzięć Euro 2012 (Dz.U. z 2007 r. Nr 192, poz. 1385 z późn. zm.).
5. Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.).
6. Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.).
7. Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.).
8. Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).
9. Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227).
10. Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 (Dz.U. z 2007 r. Nr 173, poz. 1219 z późn. zm.).
11. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.).
