Kalendarium (03.2007 r)

Styczeń

23 stycznia 2007 r.
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2007 r., sygn. akt III CZP 136/06

Podział pionowy budynku na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste (art. 235 k.c.) jest dopuszczalny wraz z podziałem gruntu tylko w taki sposób, że linia podziału budynku odpowiada linii podziału działki i przebiega przez istniejącą w całości lub w znacznej części ścianę budynku, dzieląc go na regularne i samodzielne części, stanowiące odrębne budynki. Sprawa dotyczyła spółki, która oprócz lokali w części budynku stanowiącej jej własność zajmowała również jedno z pomieszczeń w części budynku znajdującej się na działce sąsiedniej – oddanej w użytkowanie wieczyste. Kiedy spółka wezwana do opuszczenia lokalu przez właściciela budynku, w którym zajmowała pomieszczenie, odmówiła, sprawa trafiła do sądu. Właściciel twierdził, że sporne pomieszczenie stanowi część składową jego nieruchomości budynkowej. Sąd Najwyższy uznał, że podział budynku na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste może być tylko pionowy i zgodny z podziałem gruntu. Wykluczył możliwość takiego podziału budynku na dwa odrębne, by w skład jednego z nich weszła jakaś część pozioma budynku położona nad sąsiednią działką.

24 stycznia 2007 r.
weszło w życie

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2007 r., sygn. akt III CZP 117/06

Stosowanie art. 5 k.c. do żądania zniesienia współwłasności nieruchomości nie jest wyłączone.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 16 stycznia 2007 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących ograniczenia emisji lotnych związków organicznych powstających w wyniku wykorzystywania rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz w preparatach do odnawiania pojazdów (Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz. 72)

Rozporządzenie określa szczegółowe wymagania dotyczące spełnienia obowiązku ograniczania emisji lotnych związków organicznych (LZO) przez określenie dopuszczalnych wartości maksymalnych ich zawartości w niektórych farbach i lakierach oraz w preparatach do odnawiania pojazdów, w celu zapobiegania lub redukcji zanieczyszczeń powietrza biorących udział w tworzeniu ozonu troposferycznego. LZO oznaczają związki organiczne o początkowej temperaturze wrzenia mniejszej lub równej 250 ºC, mierzonej w warunkach ciśnienia normalnego 101,3 kPa. Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do produktów stosowanych wyłącznie w instalacjach, w których używane są rozpuszczalniki organiczne.

Weszło w życie z dniem ogłoszenia.

25 stycznia 2007 r.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (trzecia Izba) z dnia 25 stycznia 2007 r., sygn. akt C-370/05

Artykuł 56 WE sprzeciwia się temu, aby przepisy krajowe, takie jak te stanowiące przedmiot postępowania przed sądem krajowym, uzależniały nabycie nieruchomości rolnej od spełnienia warunku polegającego na ustanowieniu przez nabywcę stałego miejsca zamieszkania na tej nieruchomości. Ta wykładnia art. 56 WE nie byłaby odmienna w przypadku, gdyby nabyta nieruchomość rolna nie stanowiła samodzielnego gospodarstwa rolnego i gdyby budynek mieszkalny znajdował się w strefie miejskiej.

{mospagebreak}

Luty

1 lutego
2007 r.
ogłoszono
Jednolity tekst ustawy o transporcie kolejowym

Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 stycznia 2007 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94)

8 lutego
2007 r. ogłoszono
Jednolity tekst ustawy o drogach publicznych

Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 stycznia 2007 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115)

9 lutego
2007 r. ogłoszono
Ustawa z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne, ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz ustawy o systemie zgodności (Dz.U. z 2007 r. Nr 21, poz. 124)

Ustawa dokonuje w zakresie swej regulacji wdrożenia dyrektywy 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii oraz zmieniającej dyrektywę 92/42/EWG. Adresatami nowych przepisów są przede wszystkim sprzedawcy energii elektrycznej, prezes Urzędu Regulacji Energetyki oraz operatorzy systemu przesyłu. Ustawa przewiduje m.in., że sprzedawca energii elektrycznej zobowiązany jest informować swoich odbiorców o strukturze paliw zużytych lub innych nośników energii służących do wytworzenia energii elektrycznej sprzedanej przez niego w poprzednim roku kalendarzowym oraz o miejscu, w którym są dostępne informacje o wpływie wytwarzania tej energii na środowisko, co najmniej w zakresie emisji dwutlenku węgla i radioaktywnych odpadów. Wskazuje również postanowienia, jakie powinny być zawarte w umowie o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej, której stroną jest użytkownik niebędący podmiotem odpowiedzialnym za bilansowanie handlowe, a także w umowie sprzedaży energii elektrycznej, której stroną jest odbiorca niebędący podmiotem odpowiedzialnym za bilansowanie handlowe. Przedsiębiorstwa energetyczne mają dostosować do tych wymagań umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej i umowy sprzedaży energii elektrycznej do dnia 30 czerwca 2007 r., przy czym w przypadku pisemnego zgłoszenia zamiaru zmiany sprzedawcy energii elektrycznej przez odbiorcę, uprawnionego do wyboru sprzedawcy, dostosowanie musi nastąpić w terminie 14 dni od dnia otrzymania zgłoszenia odbiorcy.

W myśl nowych przepisów potwierdzeniem wytworzenia energii elektrycznej w wysoko sprawnej kogeneracji będzie świadectwo pochodzenia tej energii, zwane „świadectwem pochodzenia z kogeneracji”. Świadectwo ma wydawać prezes Urzędu Regulacji Energetyki na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się wytwarzaniem energii elektrycznej w wysoko sprawnej kogeneracji, złożony za pośrednictwem operatora systemu elektroenergetycznego, na którego obszarze działania znajduje się jednostka kogeneracji określona we wniosku, w terminie 14 dni od otrzymania wniosku. Pierwsze świadectwa pochodzenia z kogeneracji mogą być wydane dla energii elektrycznej wytworzonej w okresie jednego lub więcej następujących po sobie miesięcy kalendarzowych w 2007 r., pod warunkiem przedstawienia przez przedsiębiorstwa energetyczne opinii akredytowanej jednostki, potwierdzającej dane dotyczące możliwej do uzyskania ilości energii elektrycznej z wysoko sprawnej kogeneracji w 2007 r.

Weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. 24 lutego 2007 r.

14 lutego
2007 r. Prezydent podpisał
Ustawa z dnia 26 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz ustawy o działach administracji rządowej

Ustawa przewiduje, że nadzór nad Agencją Nieruchomości Rolnych będzie sprawowało Ministerstwo Rolnictwa,
a nie, jak do tej pory, Ministerstwo Skarbu. Wiele kompetencji przysługujących dotychczas Ministrowi Skarbu Państwa przejdzie w związku z tym na Ministra Rolnictwa. To on będzie powoływał wiceprezesa Agencji i zatwierdzał roczne plany finansowe. Na jego wniosek, w porozumieniu z Ministrem Gospodarki, prezes Agencji będzie mógł nieodpłatnie, w drodze umowy, przekazać na własność zarządzającemu specjalną strefą ekonomiczną nieruchomości wchodzące w skład Zasobu, przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele inwestycyjne.

Minister Rolnictwa będzie też uprawniony do wydawania rozporządzeń wykonawczych do ustawy. W drodze rozporządzenia określi m.in. szczegółowe zasady gospodarki finansowej Agencji i gospodarki finansowej Zasobu; szczegółowy tryb sprzedaży nieruchomości Zasobu i ich części składowych; warunki rozkładania ceny sprzedaży na raty oraz stawki szacunkowe; tryb przekazywania mienia w razie ustanowienia lub wygaśnięcia zarządu; tryb przeprowadzania przetargów na dzierżawę oraz  sposób ustalania wysokości czynszu dzierżawnego
w umowach zawieranych ze spółkami, o których mowa w art. 39 ust. 2 pkt 5 i ust. 3 ustawy.

Weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

{mospagebreak}

Luty

16 lutego
2007 r.
weszło w życie
Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 stycznia 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemów ciepłowniczych (Dz.U. z 2007 r. Nr 16, poz. 92)

Rozporządzenie określa: kryteria podziału na grupy podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci; warunki przyłączenia do sieci, w tym wymagania techniczne w zakresie przyłączania do sieci urządzeń wytwórczych i instalacji odbiorców; sposób prowadzenia obrotu ciepłem; warunki świadczenia usług przesyłania, dystrybucji ciepła, prowadzenia ruchu sieciowego i eksploatacji sieci; zakres i sposób przekazywania informacji między przedsiębiorstwami energetycznymi oraz między przedsiębiorstwami energetycznymi a odbiorcami; parametry jakościowe nośnika ciepła i standardy jakościowe obsługi odbiorców; sposób załatwiania reklamacji. Zgodnie z rozporządzeniem przyłączenie do sieci ciepłowniczej następuje na podstawie umowy o przyłączenie i po spełnieniu warunków przyłączenia do tej sieci. Podmiot ubiegający się o przyłączenie składa wniosek
o określenie warunków przyłączenia w przedsiębiorstwie ciepłowniczym lub u dystrybutora ciepła, do którego sieci ubiega się o przyłączenie. Wzór wniosku ustala i udostępnia przedsiębiorstwo ciepłownicze lub dystrybutor ciepła. Podział podmiotów na grupy przyłączeniowe dokonywany jest w zależności od rodzaju należących do tych podmiotów obiektów przyłączanych do sieci ciepłowniczej. Warunki przyłączenia określone przed
16 lutego br. zachowują ważność przez okres w nich oznaczony, jeśli nie są sprzeczne z tym rozporządzeniem. Przedsiębiorstwo energetyczne prowadzi obrót ciepłem na warunkach określonych w koncesji, umowach sprzedaży ciepła lub umowach kompleksowych. Przedsiębiorstwo ciepłownicze lub dystrybutor ciepła świadczy usługi przesyłania lub dystrybucji ciepła na warunkach określonych w koncesji, umowie o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji ciepła lub umowie kompleksowej.

Weszło w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

 
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV KK 49/06

Rzeczoznawca budowlany jest inną osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu i jeżeli umyślnie w wydanej opinii poświadcza nieprawdę, co do okoliczności mogących mieć znaczenie prawne, może być przedmiotem przestępstwa określonego w art. 271 k.k. Sprawa dotyczyła rzeczoznawcy budowlanego, którego prokuratura oskarżyła o popełnienie przestępstwa z art. 271 § 3 kodeksu karnego, polegającego na przyjęciu korzyści materialnej w zamian za poświadczenie nieprawdy w sporządzonej przez niego opinii technicznej w zakresie ujawnienia wad budynku, która to opinia miała służyć za dowód w postępowaniu przed sądem. Sąd I instancji uniewinnił oskarżonego. Stanowisko to podtrzymał sąd okręgowy. Sądy były zgodne co do tego, że wydana przez oskarżonego, na zlecenie firmy wykonującej roboty, opinia techniczna, dotycząca ujawnionych wad budowlanych popełnionych przy wzniesieniu budynku mieszkalnego, w której oskarżony poświadczył nieprawdę, nie została wystawiona przez osobę uprawnioną. Nadto, zdaniem sądów, opinia ta nie miała charakteru dokumentu w rozumieniu art. 115 § 14 kodeksu karnego.  W wyniku kasacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego przez prokuratora sprawa trafiła do Sądu Najwyższego. Prokurator zakwestionował argumentację sądów. Podkreślał, że oskarżony był uprawniony zarówno do sporządzenia opinii ze względu na posiadanie uprawnień rzeczoznawcy majątkowego oraz uprawnień budowlanych, jak i uprawnień biegłego sądowego w zakresie budownictwa lądowego – kierowania, nadzoru i projektowania, wydana zaś przez niego opinia była dokumentem w rozumieniu art. 271 k.k. wystawionym przez osobę, z której działalnością wiąże się zaufanie publiczne. Sąd Najwyższy podzielił stanowisko oskarżyciela. Uznał, iż nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie oskarżony sporządzając „opinię techniczną” posiadał stosowne uprawnienia budowlane w specjalności konstrukcyjno-budowlanej i tempore criminis występował de facto w charakterze rzeczoznawcy budowlanego. Zakres jego obowiązków miał swoje umocowanie w przepisach Prawa budowlanego. Na oskarżonym ciążył ustawowy obowiązek sporządzenia rzetelnej, „fachowej opinii”, niezależnie od tego, czy była ona wydana na podstawie zawartej umowy cywilno-prawnej, czy też „prywatnie, po znajomości”. Sąd Najwyższy skrytykował pogląd sądu odwoławczego o braku uprawnień oskarżonego do wystawienia dokumentu. Stwierdził, że regulacje Prawa budowlanego wskazują wprost, iż „fachowa” opinia rzeczoznawcy budowlanego objęta jest domniemaniem prawdziwości zawartych w niej stwierdzeń i w obrocie prawnym korzysta z zaufania publicznego. Podkreślił, że oskarżony wydając opinię poświadczył w niej nieprawdę, co do okoliczności mogących mieć znaczenie prawne, dokonane zaś przez niego „zastrzeżenie”, że treść opinii nie stanowi ekspertyzy, jest bez znaczenia.
Z tych względów Sąd Najwyższy uchylił wyrok sądu odwoławczego i wyrok sądu I instancji i przekazał sprawę temu ostatniemu do ponownego rozpoznania.

ANNA NOSEK
redaktor newslettera Serwisu Budowlanego
Patronem Kalendarium jest Serwis Budowlany
www.serwisbudowlany.com

ZAMÓW PRENUMERATĘ
Artykuł zamieszczony 
w „Inżynierze budownictwa”, 
marzec 2007.