Od 6 niewielkich pokoi w 1913 r. po 1500m2 sal wykładowych, biblioteki na 23 000 woluminów i ponad 90 pracowników naukowych w roku 2011. Po niemal 100 latach od powstania Gabinetu Historycznego Towarzystwa Warszawskiego, Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego wreszcie doczekał się siedziby na swoją historyczną miarę.
Historia coraz częściej idzie w parze z zaawansowanymi technologicznie nowoczesnymi rozwiązaniami budowlanymi. Jesienią 2011 r. został oddany do użytku nowy gmach największego uniwersyteckiego instytutu historycznego w Polsce – Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Kompleks, zlokalizowany na terenie kampusu uniwersyteckiego przy Krakowskim Przedmieściu (na miejscu wyburzonego budynku warsztatowego), został zaprojektowany w Pracowni Architektonicznej BNS przez architektki Krystynę Szypulską i Małgorzatę Benedek. Pracownia ma duże doświadczenie w projektowaniu budynków naukowo-dydaktycznych, zrealizowała m.in. Wydział Biologii UW na Ochocie, Wydział Prawa i Administracji UW przy ul. Oboźnej oraz kilka innych inwestycji uniwersyteckich w kraju.
Nowy Instytut Historii to dwupiętrowy w części południowej i parterowy od strony dziedzińca uniwersyteckiego budynek wykonany z jasnoszarego granitu, jasnobeżowego piaskowca oraz ciemnografitowej stali. Nowoczesny kompleks mieści w sobie sale dydaktyczne, bibliotekę wraz z magazynem bibliotecznym na ponad 200 000 woluminów, małą czytelnię oraz pomieszczenia biurowe. Na wysokości pierwszego piętra został usytuowany szklany łącznik, który umożliwia łatwą komunikację pomiędzy dwiema częściami kompleksu. Całość została przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Zgodnie z wymogami warunków realizacji (ścisła strefa konserwatorska), nowy gmach Instytutu Historii nie przekracza gabarytowo wyburzonego budynku warsztatowego. Wysokość zabudowy zachowano również ze względu na uniknięcie zmian warunków nasłonecznienia sąsiednich budynków. Rozwiązania materiałowe i kolorystyczne cokołów oraz parteru części dwukondygnacjowej (kamień) nawiązują do istniejących na terenie kampusu innych budynków uczelnianych.
Jednak sama architektura, zgodnie z założeniami projektantek, nieco odbiega od zabytkowych obiektów sąsiednich: Jedno z niewielu nawiązań to klarowność i prostota bryły oraz szlachetność materiałów zastosowanych w elewacjach. Detal, ale współczesny. Gmach został wpisany w przestrzeń go okalającą, także poprzez zastosowanie tego samego kamienia w cokołowych partiach budynku i w nawierzchniach wokół niego. Dzięki dużym powierzchniom szklonych elewacji, budynek wtapia się w istniejący starodrzew i architekturę, które odbijają się w elewacjach jak w lustrze – tłumaczy arch. Krystyna Szypulska, współautorka projektu.
Żeby sprostać wymogom projektowym, w budynku zastosowano rozwiązania zaawansowanych technologicznie systemów budowlanych. Transparentne ściany kurtynowe o konstrukcji aluminiowo-drewnianej zostały wykonane w systemie Reynaers CW 50, dzięki czemu do wnętrza wpada optymalna ilość światła słonecznego, a gmach sprawia wrażenie niezwykle lekkiego – szerokość profili aluminiowych od wewnątrz i od zewnątrz wynosi tylko 50 mm. W transparentne fasady zostały wpięte okna w systemie Reynaers CS 59– trójkomorowym systemie okienno-drzwiowym z paskami termoizolacyjnymi, które zapewniają wysoką izolacyjność. Inny system firmy Reynaers, CW 50-SC(Structural Clamped) z mocowaniemmechanicznym,został zastosowany do budowy szklanego łącznika (mostek o lekkiej konstrukcji stalowej o przeszklonych ścianach) między dwoma budynkami. W systemie CW 50-SC widoczna szerokość zewnętrzna profilu (fuga silikonowa lub uszczelka z EPDM) wynosi jeszcze mniej, tylko 20 mm.
Budynek Naukowo-Dydaktyczny z Biblioteką Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego
Architekt: Pracownia Architektoniczna BNS; projekt architektury: arch. Krystyna Szypulska, arch. Małgorzata Benedek, współpraca: arch. Marcin Karbownik; konstrukcja: inż. Andrzej Kołdej
Inwestor: Uniwersytet Warszawski
Wykonawca ślusarki aluminiowej: Konsbud
Źródło: Reynaers Aluminium
