Elewacja wentylowana charakteryzuje się tym, że pomiędzy warstwami izolacyjnymi a elementami okładzinowymi jest utworzona pustka powietrzna.
W pierwszej części artykułu, który ukazał się w „Inżynierze Budownictwa” nr 1/2025 zostały przedstawione wymagania techniczne dla elewacji wentylowanych, zalety i wady tych elewacji, a także najczęściej stosowane okładziny zewnętrzne. W tej części natomiast zamieszczony jest opis pozostałych elementów systemów elewacji wentylowanych, takich jak podkonstrukcje, warstwy izolacyjne i pustka powietrzna czy różne sposoby mocowania okładzin.
>>> Elewacje wentylowane – definicja, wady i zalety, wymagania techniczne
>>> Elewacje wentylowane z wykorzystaniem elementów okładzinowych
>>> Ocieplenie elewacji wentylowanej w konstrukcji szkieletowej: najczęstsze błędy i jak im zapobiec
Elementy elewacji wentylowanych
Techniki mocowań okładzin do podkonstrukcji
Okładziny elewacyjne są montowane do łat za pomocą różnych metod, m.in. łączników mechanicznych, systemów zaczepów wbudowanych w okładziny i łaty czy połączeń klejowych. Rozwijane są także technologie pozwalające na kombinację różnych metod mocowania, co zwiększa elastyczność i trwałość konstrukcji.
W elewacjach wentylowanych mamy do czynienia z połączeniami niewidocznymi i widocznymi.
Połączenia niewidoczne są ważnymi elementami w systemach elewacji wentylowanych, gdyż zapewniają estetyczny wygląd bez widocznych elementów mocujących. Te połączenia są zaprojektowane tak, aby były trwałe i wytrzymałe, a jednocześnie miały jak najmniejszy wpływ na estetykę fasady. Mają również zapewniać łatwość montażu oraz dostęp do struktury elewacji podczas przyszłych prac konserwacyjnych. Do połączeń niewidocznych można zaliczyć:
a) Połączenia adhezyjne
Połączenie adhezyjne (inaczej klejenie strukturalne) to metoda, która polega na trwałym połączeniu okładziny elewacyjnej z podkonstrukcją za pomocą specjalnych klejów konstrukcyjnych. Kleje te są tak przygotowane, aby mogły wytrzymać trudne warunki atmosferyczne, zmiany temperatur oraz inne obciążenia mechaniczne. Połączenia klejone są niewidoczne z zewnątrz, co umożliwia tworzenie gładkich, jednolitych fasad bez zakłócania wzoru czy koloru okładzin.
b) Zaczepy i klipsy
Zaczepy i klipsy to niewidoczne elementy montażowe, które są często stosowane przy montażu lekkich okładzin, takich jak płyty HPL czy kompozyty. Są one ukryte za okładziną, dzięki czemu możliwe jest zachowanie estetycznego wyglądu elewacji. Systemy te pozwalają na szybki i prosty montaż oraz demontaż paneli, co jest przydatne przy pracach renowacyjnych lub konserwacyjnych.
c) Systemy kotwienia punktowego
Systemy kotwienia punktowego to specjalistyczne rozwiązania, które umożliwiają montaż ciężkich okładzin, takich jak płyty kamienne, bez konieczności stosowania widocznych elementów mocujących. Kotwy i uchwyty są instalowane w punktach strategicznych, które odpowiednio rozkładają ciężar okładziny i przekazują obciążenia na konstrukcję budynku. Muszą być dokładnie zaprojektowane, aby zapewnić bezpieczeństwo i wytrzymałość konstrukcji.
d) Systemy ślizgowe
Systemy ślizgowe są stosowane w sytuacjach, w których panel musi mieć możliwość ruchu w celu kompensacji zmian temperaturowych. Mechanizm ślizgowy pozwala okładzinom na rozszerzanie się i kurczenie bez wpływu na całą konstrukcję elewacji. Jest to szczególnie ważne w przypadku dużych płyt, które mogą znacznie zmieniać swoje wymiary pod wpływem temperatury. Systemy te są zaprojektowane tak, aby były niewidoczne i nie wpływały na wygląd zewnętrzny elewacji.
W dalszej części artykułu:
Połączenia widoczne
a) Wkręty samowiercące
b) Nity
c) Łączniki mechaniczne
d) Systemy fasadowe na zakładkę
Podkonstrukcja
Warstwa izolacyjna i pustka powietrzna
Cały artykuł dostępny jest w nr 3/2025 miesięcznika „Inżynier Budownictwa”.
dr inż. Łukasz Zawiślak
Politechnika Wrocławska, ORCID: 0000-0003-2828-5899; IMC Projekt sp. z o.o.
>>> Elewacje wentylowane ze stali
>>> Elewacje wentylowane z zastosowaniem okładzin włóknisto-cementowych I
>>> Elewacje wentylowane z zastosowaniem okładzin włóknisto-cementowych II
