Einfriedung

Die Einfriedung ist durch ein Tor oder eine Schranke betretbar.

Burgerliches Gesetzbuch erklart, wo genau die Einfriedung errichtet werden soll: stets auf eigenem Grund und Boden (§ 903 BGB). Nur nach der Zustimmung des Nachbarn oder im Fall einer gemeinsame Einfriedungspflicht der Nachbarn darf man die Einfriedung auf die Grenze setzen. Wer soll das Gelande einfrieden? In den Bundeslandern gibt es zwei unterschiedliche Ansatze:

– Gemeinsame Einfriedung (Baden-Wurttemberg, Hessen, Nordrhein-Westfalen, Rheinland-Pfalz, Saarland, Sachsen-Anhalt, Schleswig-Holstein und Thuringen),

– Rechtseinfriedung – die rechte Grundstucksgrenze – gesehen von der Straße aus – ist auf Verlangen des Nachbarn einzufrieden (Berlin, Bran­denburg und Niedersachsen, historisch verursacht durch das Preußische Allgemeine Landrecht).

Man unterscheidet tote und lebende Einfriedungen. Tote Einfriedungen sind vor allem Mauern und Zaune, Schranken, Erdwalle, Stroh- bzw. Schilfmatten und Rohrmatten befestigte an Pfahlen. Lebende Einfriedungen sind Gartenhecken, Baumreihen, Straucher und Gabionen. Tote Einfriedungen stellen „bauliche Anlagen” dar, das heißt sie sind neben den nachbarrechtlichen Bestimmungen auch noch den Landesbauordnungen untergeordnet und erfordern unter Umstanden eine Baugenehmigung. Ein Bauamt muss nicht benachrichtigt werden, wenn (je nach Bundesland) die Ein­friedungen von etwa 170 bis 200 cm als Sichtschutz und circa 40 cm bis 90 cm als symbolische Grenze sind. Der Abstand zum Nachbargrundstuck betragt,

wenn nicht anders geregelt, mindestens 50 cm. Meistens ist die Stacheldraht gar nicht erlaubt.

Lebende Einfriedung ist als Grenzeinrichtung anzusehen, sie ist genehmigungsfrei. Der Aufstellung von Gabionen (Drahtkorbe mit Steinbefullung) als Grenzbepflanzung und der Anpflanzung der Grundstucksgrenze von Hekken gelten die gleichen Grenzabstande wie bei Baumen und Strauchern. Wenn es fur ein Bundesland nicht anders geregelt wird, sollte mit Baumen und Strauchern bis etwa zwei Metern Hohe ein Mindestabstand von 50 Zentimetern und bei hoheren Pflanzen mindestens einen Meter Abstand gehalten werden. Oft werden die Form und Ausfuhrung von Einfriedungen auch in Bebauungsplanen und ortlichen Bauvorschriften festgelegt. Sehr wichtige Rolle spielt die Ortsublichkeit, das heiBt die Einfriedung den naheren ortlichen Gegebenheiten entsprechen muss.

Außer der Rechtsvorschriften bleibt noch die Frage des Geschmacks. Die Einfriedung kann wie ein Bilderrahmen den asthetischen Eindruck von Haus betonen oder gar vernichten.

mgr germ., inż. ochr. środ. Inessa Czerwińska

dr inż. Ołeksij Kopyłow (ITB)

Vokabeln:

der Abstande – odstęp

die Anlage-n – urządzenie, insta­lacja

die Baumreihe-n – rząd drzew

der Bauamter – urząd ds. budow­nictwa

die Bauordnung-en – ustawa budowlana

der Bebauungsplane – miejscowy plan zagospodarowania prze­strzennego

befestigt – wzmocniony, przymo­cowany

die Baugenehmigung-en – pozwo­lenie na budowę

die Einfriedung-en – ogrodzenie

einfrieden – ogradzać

der Erdwalle – wał ziemny

erfordern – wymagać

die Gartenhecke-n – żywopłot

das Gelande,- – teren

gemeinsam – wspólny

gleich – jednakowy, identyczny

die Mauer-n – mur

der Nachbar-n – sąsiad

das Tor-e – brama

die Schilfmatte-n – mata trzcinowa

die Schranke-n – szlaban, bariera

der Straucher – krzew

die Strohmatte-n – mata słomiana

schutzen – chronić

der Zaune – płot

die Zustimmung-en – uzgodnienie, zgoda

Tłumaczenie

Ogrodzenia

Jako ogrodzenie definiowana jest instalacja do pełnego lub częściowego rozgraniczenia przestrzennego działki w celu ochrony jej przed:

– wchodzeniem przez ludzi lub zwierzęta,

– oddziaływaniami pogody i komunikacji (wiatr i słońce, hałas, brud),

– spojrzeniami z zewnątrz.

Do wejścia przez ogrodzenie służą bramy i szlabany. Kodeks cywilny (§ 903) wyjaśnia, gdzie dokładnie powin­no powstać ogrodzenie: zawsze na własnej ziemi. Dopiero po uzgodnieniu z sąsiadem albo w przypadku obowiązku ogrodzenia obu sąsiadujących działek dopuszcza się po­stawienie ogrodzenia na wspólnej granicy. Do kogo należy obowiązek ogrodzenia? W poszczególnych krajach związ­kowych istnieją dwa odmienne podejścia:

– wspólne ogrodzenie (Badenia-Wirtembergia, Hesja, Nadrenia Północna-Westfalia, Nadrenia-Palatynat, Sa­ara, Saksonia-Anhalt, Szlezwik-Holsztyn i Turyngia),

– zasada ogrodzenia z prawej strony – na wniosek sąsia­dów działka jest ogradzana z prawej strony, patrząc od drogi (w Berlinie, Brandenburgii i Saksonii, historycznie uzasadniona wspólną ustawą Pruskie Prawo Krajowe 1974-1900).

Rozróżnia się „martwe” „żywe” ogrodzenia. „Martwe” to w szczególności mury i płoty, barierki, wały ziemne, maty ze słomy lub trzciny i maty z trzciny przymocowane do słupków. „Żywe” ogrodzenia to żywopłoty, rzędy drzew, krzewów i gabiony. „Martwe” ogrodzenia to elementy budowlane, co oznacza, że poza regulacjami prawa „są­siedzkiego” podpadają pod działanie ustaw budowlanych poszczególnych krajów związkowych (landów) i w zależ­ności od okoliczności mogą wymagać pozwolenia na budowę. W przypadku, kiedy wysokość ogrodzenia do ochrony prywatności wynosi (w zależności od kraju związ­kowego) od 170 do około 200 cm i wysokość ogrodzenia jako symbolicznej granicy działki – od 40 do około 90 cm, budowy nie trzeba uzgadniać z urzędem budowlanym. Odstęp od sąsiadującej działki wynosi, o ile lokalne prze­pisy nie stanowią inaczej, 50 cm. Drut kolczasty jest gene­ralnie zabroniony. „Żywe” ogrodzenie jest traktowane jako instalacja graniczna i nie wymaga pozwolenia na budowę. Przy montażu gabionów (kosze wypełnione kamieniami) jako granicy działki i zasadzeniu żywopłotów obowiązuje taki sam odstęp jak w przypadku drzew i krzewów. Jeżeli regulacje lokalne nie stanowią inaczej, to minimalna odle­głość pomiędzy drzewami o wysokości do 2 m wynosi 50 centymetrów, pomiędzy roślinami wyższymi powinien być co najmniej jeden metr odległości.

Często kształt i konstrukcja ogrodzenia są określone w miejscowych planach zagospodarowania i lokalnych przepisach budowlanych. Bardzo ważną rolę odgrywa zasada dostosowania się do lokalnych zwyczajów, to zna­czy, że ogrodzenie musi być zgodne ze szczegółowymi planami lokalnymi.

Poza prawem pozostaje jeszcze kwestia gustu. Ogrodze­nie może być jak rama obrazu: podkreślać estetyczne wrażenie domu albo całkowicie je zniszczyć.