Tarasy i balkony, w ujęciu niemieckich wytycznych ZDB-Merkblatt „Wskazówki do wykonywania uszczelnień zespolonych pod okładzinami z płyt i płytek w obszarach wewnętrznych i zewnętrznych”, zaliczane są do powierzchni o umiarkowanym obciążeniu wodą, w klasie B0.
Tradycyjnie wykonywane powierzchnie użytkowe na tarasach i balkonach przy pomocy okładzin ceramicznych stanowią wspaniałą większość realizacji. Ze względu na duże różnice temperatury oraz relatywnie wysokie opady atmosferyczne, wymagane jest stosowanie odpowiedniego systemu materiałów do prowadzenia prac, który dzięki swoim charakterystycznym właściwościom daje możliwość wykonania trwałej i szczelnej powierzchni, przenoszącej ekstremalne obciążenia.
Mineralne zaprawy fugowe w połączeniu z okładzinami ceramicznymi lub kamieniem naturalnym, stosowane na tarasach i balkonach, nie stanowią bariery dla wilgoci, zatem taki układ nie zapewnia szczelnej powierzchni. Ze względu na różnice w wartości współczynnika rozszerzalności termicznej okładzin oraz zapraw fugowych, pomiędzy okładzinami a zaprawą fugową powstają mikropęknięcia, przez które woda dostaje się pod okładziny i dalej w głąb poszczególnych warstw, powodując ich degradację. Występujące na rynku niektóre zaprawy fugowe mają właściwości hydrofobowe, niemniej jednak nie są one szczelne w układzie z okładzinami.
Reasumując, zastosowanie zespolonych powłok uszczelniających jest niezbędne na powierzchniach balkonów i trasów w celu uzyskania szczelnej oraz trwałej powierzchni użytkowej, naturalnie w połączeniu z odpowiednimi okładzinami, zaprawami klejowymi i fugowymi, a także właściwą technologią układania oraz przemyślanym systemem dylatacji termicznych.
mgr inż. Rudolf Juszczyk
doradca techniczny
Schomburg Polska Sp. z o.o.
