Certyfikacja betonu towarowego. Co powinien o niej wiedzieć inżynier?

Co to jest certyfikacja betonu towarowego

Wprowadzenie rozporządzenia z 17 listopada 2016 r. w sprawie sposobu deklarowania właściwości użytkowych wyrobów budowlanych [1] spowodowało uzyskanie przez beton statusu wyrobu budowlanego podlegającego znakowaniu znakiem budowlanym. W załączniku nr 1 do tego rozporządzenia zestawiono grupy wyrobów budowlanych objętych obowiązkiem sporządzania krajowej deklaracji właściwości użytkowych. Pod pozycją nr 26 został wpisany beton (tabl. 1). Z zapisu jasno wynika, że praktycznie prawie zawsze (zastosowania nie- konstrukcyjne betonu są marginalne) obowiązkowy do zastosowania jest krajowy system oceny i weryfikacji stałości właściwości użytkowych 2+. Przewiduje on, że w ocenie tej bierze udział jednostka certyfikująca wyroby, która posiada akredytację do wykonywania czynności obejmujących swoim zakresem:

– przeprowadzenie wstępnej inspekcji zakładu produkcyjnego i zakładowej kontroli produkcji,

– wydanie krajowego certyfikatu zgodności zakładowej kontroli produkcji,

– kontynuację nadzoru, ocenę i ewaluację zakładowej kontroli produkcji.

Rozporządzenie weszło w życie 1 stycznia 2017 r., ale w § 14 ustalono, że producent wyrobu budowlanego który zgodnie z przepisami obowiązującymi do dnia 31 grudnia 2016 r nie był objęty obowiązkiem znakowania znakiem budowlanym, nie jest obowiązany do dnia 30 czerwca 2018 r.* sporządzać krajowej deklaracji przy wprowadzaniu do obrotu lub udostępnianiu na rynku krajowym tego wyrobu budowlanego (wyróżnienia autorów). Beton towarowy jest właśnie przykładem takiego wyrobu, tak więc certyfikacja staje się obowiązkowa od 1 lipca 2018 r.*

Przedstawiona zmiana przepisów to jednak nie jest pierwsze spotkanie z certyfikacją betonu towarowego. Mówi o niej, i to dość dużo, norma PN-EN 206 [2], począwszy od jej pierwszej wersji z 2003 r. Czy to zatem o tę samą certyfikację chodzi? Otóż nie.

Gdyby norma dotycząca betonu PN-EN 206 była normą zharmonizowaną w rozumieniu rozporządzenia [3], to odpowiedź byłaby pozytywna. Byłaby wtedy zbieżność normy w zakresie wymogów ustalonych w jej załączniku ZA pozwalających na oznakowanie wyrobu znakiem CE na podstawie wdrożonego systemu 2+, z wykazem niezbędnych czynności dla tego systemu opisanych w rozporządzeniu [3]. Norma PN-EN 206 nie była i nie jest przewidziana do harmonizacji, a zatem załącznika ZA nie zawiera. Zawiera natomiast alternatywne podejście do zapewnienia „wyższej” jakości wytwarzanego betonu, które polega na poddaniu się przez producenta dodatkowej zewnętrznej kontroli. Ta kontrola nazwana jest certyfikacją kontroli produkcji. Nie może ona być w żadnym przypadku identyfikowana z systemem 2+ co najmniej z dwóch powodów. Pierwszy, formalny – żaden system w normie nie jest (i nie może być) wskazany ze względu na brak harmonizacji normy. Drugi, merytoryczny – zakres czynności związanych z certyfikacją opisaną w normie jest inny niż zakresy systemów 2+ opisanych w obu rozporządzeniach [1 i 3]. Mówiąc precyzyjniej – jest szerszy niż zakres dla systemu 2+ i zawiera dodatkowo pobieranie i badanie próbek przez jednostkę zewnętrzną. Można zatem stwierdzić, że certyfikacja kontroli produkcji zaproponowana przez normę PN-EN 206 z założenia jest dobrowolna. Ale czy może ona się stać kiedykolwiek obowiązkowa? Owszem, tak. Obowiązek certyfikacji kontroli produkcji opisanej w normie PN-EN 206 może być spowodowany wymaganiami odbiorcy betonu. Te z kolei mogą być wymuszone np. zapisami specyfikacji projektowej lub specyfikacji przetargowej. Ten obowiązek ma charakter taki trochę „miękki” – jeśli producent do niego się nie zastosuje, nie będzie mógł realizować dostawy. Zamówienie trafi do konkurencji, która dostosuje się do tego wymogu.

Fot. K. Wiśniewska

Certyfikacja kontroli produkcji w zakresie dobrowolnym (wynikającym z PN-EN 206)

Podstawowym celem certyfikacji kontroli produkcji opisanej w PN-EN 206 jest podniesienie poziomu zaufania odbiorcy do wyrobu budowlanego, czyli do dostarczanego przez producenta betonu towarowego. W pewnych warunkach, na co wskazano wcześniej, certyfikacja może przybrać wymiar obowiązkowej. Trzeba jednak w tym miejscu dodać, że wprowadzenie certyfikacji niesie pewne bonusy także producentowi – co najmniej dwa. Pierwszy z nich to możliwość zredukowania częstotliwości pobierania próbek do badań (tabl. 2). Drugi natomiast to złagodzenie kryteriów identyczności (stosowanych przez szeroko pojętego odbiorcę) w przypadku badania betonu wytwarzanego w warunkach certyfikowanej kontroli produkcji. W tym drugim przypadku korzysta także strona przeprowadzająca kontrolę identyczności, bo może zredukować liczbę próbek koniecznych do dokonania oceny (tabl. 3).

Szczegóły dotyczące zadań jednostki uczestniczącej w procesie certyfikacji kontroli produkcji zawarte są w załączniku C (normatywnym, czyli obowiązującym w przypadku stosowania normy PN-EN 206) zatytułowanym: „Postanowienia dotyczące oceny, nadzorowania oraz certyfikacji kontroli produkcji”. Już z tytułu załącznika wynika, że proces certyfikacji składa się z trzech wydzielonych zadań:

– wstępna ocena kontroli produkcji,

– stałe nadzorowanie kontroli produkcji,

– certyfikacja kontroli produkcji. Pierwsze dwa zadania mogą być prowadzone przez uznaną jednostkę kontrolującą, natomiast trzecie przypada uznanej jednostce certyfikującej, która na podstawie raportów jednostki kontrolującej wydaje i aktualizuje certyfikat kontroli produkcji. Zapisy normy nie wykluczają realizacji wszystkich trzech zadań przez jedną, uznaną jednostkę certyfikującą. Norma nie wymaga także, by jednostki biorące udział w procesie certyfikacji posiadały akredytację – mają być uznane. Oczywiście te posiadające akredytację stają się automatycznie uznane urzędowo. Swoistym wyróżnikiem wymagań stawianych certyfikacji kontroli produkcji dla betonu wg normy PN-EN 206 jest konieczność wykonywania przez jednostkę kontrolującą badań punktowych – zarówno w ramach zadania pierwszego, czyli w ramach wstępnej oceny kontroli produkcji, jak i w ramach zadania drugiego, czyli w ramach kontroli bieżącej. Z badań tych można zrezygnować i zastąpić je wnikliwym nadzorowaniem, oraz systemem kontroli, ale pod warunkiem że laboratorium producenta posiada akredytację i jest nadzorowane przez jednostkę akredytującą (w Polsce jest to Polskie Centrum Akredytacji – PCA).

Częstotliwość kontroli bieżących powinna być określona przez jednostkę kontrolującą dla każdej jednostki produkcyjnej. Norma zaleca, żeby wykonywać je co najmniej dwa razy w roku, z wyjątkiem przypadków, w których plan weryfikacji lub certyfikacji określa okoliczności zwiększenia lub zmniejszenia częstotliwości.

Dodatkowo norma przewiduje wykonywanie kontroli nadzwyczajnych, które należy przeprowadzić:

– gdy podczas kontroli bieżącej (kontroli powtórnej) ujawniono poważne rozbieżności,

– gdy produkcja była wstrzymana na okres dłuższy niż 6 miesięcy,

– z powodu zmian warunków produkcji,

– na życzenie jednostki certyfikującej, po właściwym uzasadnieniu.

Certyfikacja kontroli produkcji w zakresie obowiązkowym

(od 1 lipca 2018 r.)*

Certyfikacja kontroli produkcji prowadzona na podstawie wymogów rozporządzenia [1] będzie konieczna, by producent mógł sporządzić krajową deklarację właściwości użytkowych przy wprowadzaniu betonu do obrotu. Zakres czynności w systemie 2+ przypadających w całości akredytowanej jednostce zewnętrznej certyfikującej wyroby przedstawiono na początku artykułu. Jest on podobny do zakresu dobrowolnego opisanego w normie PN-EN 206, ale znacznie skromniejszy. Przede wszystkim pozbawiony jest wykonywania jakichkolwiek kontrolnych badań punktowych na potrzeby certyfikacji.

Jednostka certyfikująca musi być akredytowana zgodnie z wymaganiami ustawy [4], czyli przez Polskie Centrum Akredytacji. Jednostka ta nie może być akredytowaną jednostką własną producenta. Wymogi akredytacyjne stawiane jednostkom biorącym udział w certyfikacji wyrobów zostały szczegółowo określone w dokumencie DAC-24 Polskiego Centrum Akredytacji [5].

Proces certyfikacji, oczywiście po przygotowaniu się do niej producenta betonu, rozpoczyna się od przeprowadzenia wstępnej inspekcji zakładu produkcyjnego i zakładowej kontroli produkcji. Związane jest to z audytem, który się odbywa bezpośrednio w zakładzie produkcyjnym. W jego trakcie sprawdzane i analizowane są wszystkie procedury dotyczące zakładowej kontroli produkcji.

Po stwierdzeniu zgodności wszystkich procedur (po ewentualnej ich korekcie) jednostka akredytowana wydaje krajowy certyfikat zgodności zakładowej kontroli produkcji (CZZKP). Dokument ten staje się podstawą dla producenta do wystawienia krajowej deklaracji właściwości użytkowych (KDWU) wytwarzanego przez niego betonu towarowego. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że KDWU dotyczy każdego rodzaju wyrobu oddzielnie, czyli musi być sporządzona osobno dla każdej receptury betonu, natomiast CZZKP dotyczy ogólnie uregulowań związanych z zakładową kontrolą produkcji (ZKP) i jest jednorazowym dokumentem dla producenta. CZZKP nie ogranicza jednocześnie możliwości bieżącego rozszerzania asortymentu produkcyjnego, po spełnieniu oczywiście wymogów normowych w zakresie badań wstępnych i bieżącej kontroli zgodności. Producent betonu towarowego, wystawiając krajową deklarację właściwości użytkowych, może w niej umieścić tylko te właściwości użytkowe, które odnoszą się do zasadniczych charakterystyk określonych w krajowej specyfikacji technicznej (normie), a które mają wpływ na spełnienie podstawowych wymagań przez obiekty budowlane, zgodnie z zamierzonym zastosowaniem tego wyrobu. KDWU obejmuje zatem tylko te właściwości użytkowe, które są zdefiniowane w normie przywołanej w certyfikacie. Wiadomo jednocześnie, że w praktyce inżynierskiej wciąż definiowane są jeszcze inne wymagane właściwości betonu (np. wodoszczelność lub nasiąkliwość betonu wg wycofanej normy [6]). Certyfikacja jednak tych cech objąć nie może i nie mogą się one znaleźć w KDWU wystawionej przez producenta. Sposób deklarowania dodatkowych właściwości nie jest uregulowany przepisami dotyczącymi wprowadzania do obrotu i udostępniania na rynku krajowym wyrobów budowlanych. Wynika stąd, że producent może informować o innych właściwościach wyrobu budowlanego w sposób uzgodniony z odbiorcą (najlepiej sprecyzować to w umowie), należy jednak bezwzględnie pamiętać, że nie mogą być one włączone do KDWU ani nie mogą wprowadzać w błąd, że są w jakikolwiek sposób związane z oznakowaniem znakiem budowlanym. Dlaczego? Bo można być za to ukaranym.

Proces certyfikacji oczywiście nie kończy się na wstępnej inspekcji zakładu produkcyjnego i zakładowej kontroli produkcji oraz wydaniu certyfikatu. Aby go utrzymać, przechodzi się w stan permanentnego nadzoru, oceny i ewaluacji zakładowej kontroli produkcji. Polega ona na wykonywanych audytach w nadzorze z częstotliwością wskazaną przez specyfikacje, których celem jest sprawdzenie poprawności realizacji procedur opisanych w ZKP Wnioski z audytów są też podstawą do doskonalenia systemu zakładowej kontroli produkcji.

Ważną regulacją dokumentu DAC-24 [5] dotyczącą producentów posiadających więcej niż jeden węzeł produkcyjny jest zapis, że w procesie certyfikacji nie jest dopuszczalne próbkowanie miejsc produkcji. Oznacza to, że każda wytwórnia betonu towarowego podlega oddzielnej inspekcji certyfikującej oraz inspekcji w nadzorze, bez względu na to, ile zakładów producent posiada.

Czy można pogodzić certyfikację w zakresie obowiązkowym i dobrowolnym?

Mimo że działania te mają wspólny obszar sprawdzania (tabl. 4), to z punktu widzenia producenta służą różnym celom. Certyfikacja obowiązkowa – by móc legalnie wprowadzić wyrób budowlany do obrotu, certyfikacja dobrowolna zaś – aby móc legalnie skorzystać z ułatwień proponowanych przez PN-EN 206 w zakresie zmniejszenia częstotliwości badań oraz złagodzenia kryteriów identyczności. Niespełnienie wymogu certyfikacji obowiązkowej naraża producenta betonu towarowego na sankcje urzędowe (kary) wynikające z zapisów [7] oraz [4]. Brak certyfikacji dobrowolnej niesie natomiast ze sobą tylko konsekwencje rynkowe – jeśli w ramach dostawy zapisany będzie wymóg wynikający ze specyfikacji projektowej, że beton ma być z certyfikacją kontroli produkcji (a tu należy rozumieć certyfikację w zakresie dobrowolnym według wymogów PN-EN 206), to producent przy jej braku zostanie wykluczony z dostawy.

Brak certyfikacji w zakresie dobrowolnym powoduje także, że w ramach certyfikacji obowiązkowej nie można uznać zapisanego normą zmniejszenia częstotliwości badań kontrolnych do oceny zgodności prowadzonej przez producenta. Nie może też odbiorca (choć jest to poza zakresem procesu którejkolwiek certyfikacji) zastosować złagodzonych kryteriów w prowadzonej przez siebie ocenie identyczności.

A czy wymagania dla jednostek certyfikujących są takie same? W ramach certyfikacji obowiązkowej musi to być jednostka akredytowana przez Polskie Centrum Akredytacji, czyli posiadać certyfikat akredytacji do certyfikacji zakładowej kontroli produkcji betonu w zakresie systemu oceny i weryfikacji stałości właściwości użytkowych 2+. W ramach certyfikacji dobrowolnej norma wymaga, aby w procesie certyfikacji brała udział uznana jednostka certyfikująca (w tym uznana jednostka kontrolująca). Najlepiej rozumieć słowo „uznana” jako akredytowana, np. przez Polskie Centrum Akredytacji, jednak nie jest to wymóg bezwzględny.

W podsumowaniu konieczny jest mały komentarz odnośnie do kosztów certyfikacji. Wynikają one z zakresu i częstotliwości kontroli. Certyfikacja dobrowolna wymaga większych nakładów pracy ze strony jednostki certyfikującej – dochodzą jeszcze kontrolne badania punktowe. Z kolei dla jednostki certyfikującej w certyfikacji obowiązkowej większe są wymagania formalne – musi być do tego akredytowana przez PCA. Najlepsze efekty ekonomiczne może przynieść realizacja certyfikacji, zarówno obowiązkowej, jaki i dobrowolnej, przez tę samą jednostkę certyfikującą. Część czynności prowadzonych w ramach audytów może bowiem być realizowana wspólnie.

Jak ma wykorzystać wiedzę o certyfikacji betonu inżynier pełniący samodzielną funkcję w budownictwie?

Przedstawione szczegóły i niuanse w zakresie certyfikacji dedykowane są przede wszystkim producentom betonu, po co zatem ta wiedza jest potrzebna osobom pełniącym samodzielne funkcje w budownictwie – projektantowi, kierownikowi budowy czy inspektorowi nadzoru? Zaczynając od końca – to kierownik budowy i inspektor nadzoru w swoich obowiązkach mają zapewnienie realizacji budowy w sposób zgodny z projektem oraz przepisami techniczno-budowlanymi, w tym mają zapewnić stosowanie wyrobów zgodnie z art. 10 ustawy – Prawo budowlane. Przedstawiona obowiązkowa certyfikacja wg [1] zapewnia spełnienie wymogów ustawy – Prawo budowlane. Wystarczy zatem, że kierownik budowy i inspektor nadzoru zadbają o dostarczenie przez producenta wraz z dostawą betonu odpowiednich dokumentów – krajowej deklaracji właściwości użytkowych wraz z oznakowaniem znakiem budowlanym. Powinni też wiedzieć, które właściwości użytkowe betonu mogą być deklarowane w odniesieniu do zamierzonego zastosowania, a są zdefiniowane w przywołanej w certyfikacie aktualnej normie.

Jeśli w projekcie zdefiniowane są jakieś inne właściwości betonu spoza aktualnej Polskiej Normy, to informacja o ich spełnieniu powinna być przekazana odbiorcy w innej formie niż KDWU. Jeśli w projekcie projektant narzucił dodatkowo wymóg certyfikacji dla betonu wg PN-EN 206 [2], to producent powinien przekazać odbiorcy betonu certyfikat uzyskany w trybie certyfikacji dobrowolnej. Ujawnia się w tym miejscu rola projektanta – musi zdefiniować w projekcie wszystkie właściwości użytkowe, które się odnoszą do zasadniczych charakterystyk określonych w krajowej specyfikacji technicznej (aktualnej normie), a które mają wpływ na spełnienie podstawowych wymagań przez obiekty budowlane, zgodnie z zamierzonym zastosowaniem tego wyrobu. Może też zadysponować, jeśli uzna za konieczne i ważne dla konstrukcji, wymaganie innych właściwości niż te zdefiniowane w normie aktualnej – np. mrozoodporność czy wodoszczelność betonu wg wycofanej normy [6]. Może także zadysponować, biorąc pod uwagę rangę wykonywanej konstrukcji, konieczność certyfikacji betonu zgodnej z [2] – będzie to oznaczało dodatkową kontrolę betonu przez jednostkę certyfikującą polegającą na pobieraniu i badaniu próbek, a dla dostawcy betonu – konieczność poddania się certyfikacji dobrowolnej.

dr inż. Grzegorz Bajorek

Politechnika Rzeszowska

mgr inż. Marta Kiernia-Hnat

Centrum Technologiczne Budownictwa przy Politechnice Rzeszowskiej

Piśmiennictwo

1. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 17 listopada 2016 r. w sprawie sposobu deklarowania właściwości użytkowych wyrobów budowlanych oraz sposobu znakowania ich znakiem budowlanym (Dz.U. poz. 1966).
2. PN-EN 206 +A1:2016-12 Beton – Wymagania, właściwości, produkcja i zgodność.
3. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady CUE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiające zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG.
4. Ustawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz.U. poz. 542, 1228 i 1579).
5. DAC-24 Akredytacja jednostek oceniających zgodność w zakresie krajowych systemów oceny i weryfikacji stałości właściwości użytkowych wyrobów budowlanych, wyd. 1, Polskie Centrum Akredytacji, Warszawa 2017.
6. PN-B-06250:1988 Beton zwykły.
7. Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r o wyrobach budowlanych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1570).
8. G. Bajorek, M. Kiernia-Hnat, Certyfikacja betonu towarowego – dobrowolna czy obowiązkowa?, „Budownictwo Technologie Architektura” nr 2/2017.

* W chwili przygotowywania materiału do druku opiniowane jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa zmieniające Rozporządzenie MIiB z dnia 17 listopada 2016 r. (…), w którym wprowadza się datę braku obowiązku znakowania znakiem budowlanym do 31 grudnia 2018 r., a tym samym obowiązek znakowania rozpocznie się 1 stycznia 2019 r.