W Polsce powstaje rocznie około 3–4 mln ton odpadów budowlanych, a poziom ich przetwarzania wynosi mniej więcej 3–5%. To prawie 10 razy mniej niż w Europie Zachodniej.
W Polsce powstaje rocznie około 3–4 mln ton odpadów budowlanych, a poziom ich przetwarzania wynosi mniej więcej 3–5%. To prawie 10 razy mniej niż w Europie Zachodniej.
Fot. Marek Sawicki
Ustawa o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r. [6] oraz obowiązujące obecnie w Polsce dyrektywy UE nakładają na wytwórcę odpadów m.in. obowiązek odzysku lub unieszkodliwiania odpadów w miejscu ich powstania lub przekazania odpadów innym podmiotom. Do odpadów zalicza się również produkty powstałe w wyniku wyburzania/rozbiórki obiektów budowlanych, tj. odpady budowlane [1, 2, 4]. Większość odpadów budowlanych w naszym kraju jest wywożona natychmiast po ich powstaniu na placu rozbiórkowym na dzikie wysypiska lub na legalne składowiska odpadów, na których jest poddawana recyklingowi albo tylko składowana. Rzadko odpady budowlane poddawane są segregowaniu i recyklingowi w miejscu ich powstania. Od kilku lat podejmowane są działania mające na celu segregację i recykling odpadów budowlanych (głównie gruzu budowlanego) bezpośrednio w miejscu ich powstania, tj. wyburzania/rozbiórki obiektów budowlanych. Ponieważ gruz budowlany składa się głównie z takich materiałów mineralnych jak: piasek, żwir, grys skalny, to materiały te należy powtórnie wykorzystać. Mogą one posłużyć jako podbudowa na gruncie ziemnym (jeśli nie są zanieczyszczone materiałami szkodliwymi dla środowiska i zdrowia ludzi) pod drogi, place składowe, parkingi albo mogą być powtórnie wykorzystane jako wypełniacze w betonach i zaprawach budowlanych. Powyższe działania powodują obniżenie kosztów inwestycji budowlanych oraz sprzyjają ochronie środowiska naturalnego człowieka.
Recykling gruzu budowlanego
Gruz budowlany stanowi poważny problem przy rozbiórkach obiektów budowlanych, szczególnie w dużych miastach. Szacuje się, że w miastach odpady budowlane w postaci gruzu budowlanego stanowią nawet do 20% wszystkich odpadów komunalnych [1, 2, 4]. Spowodowane jest to do pewnego stopnia faktem, że obecnie znaczna część inwestycji budowlanych prowadzona jest na gęsto zabudowanych parcelach w centrach miast, na których zachodzi konieczność rozbiórki znacznej liczby istniejących budynków, dróg wewnętrznych, placów postojowych itp.
Niedawno we Wrocławiu dwie działki budowlane o pow. odpowiednio 2,1 ha oraz 1,6 ha (dane od firm prowadzących roboty wyburzeniowe), usytuowane w centrum miasta, przeznaczono na zabudowę pod centra handlowe. Na każdej z działek znajdowało się kilka budynków. Były to budynki jednokondygnacyjne, niepodpiwniczone, o konstrukcji mieszanej (tj. ściany – murowane; konstrukcja dachów, ławy fundamentowe, słupy, belki, podciągi – żelbetowe). Place składowe oraz drogi wewnętrzne wyłożone były betonowymi płytami drogowymi oraz asfaltem. W celu realizacji nowej inwestycji budowlanej należało wyburzyć istniejące budynki oraz zdemontować płyty drogowe. Szacunkowe obliczenia wykazały, że na działkach budowlanych, po przeprowadzeniu robót wyburzeniowych, powstanie około 2500 m3 (na działce o pow. 2,1 ha) oraz 1600 m3 (na działce o powierzchni 1,6 ha) gruzu budowlanego. (…)
dr inż. MARIUSZ REJMENT
dr inż. MAREK SAWICKI
Instytut Budownictwa Politechniki Wrocławskiej
Zamów
prenumeratę
Więcej – czytaj w „Inżynierze budownictwa”, listopad 2006.
