Kalendarium prawne na sierpień, wrzesień i październik.
sierpień
|
22.08.2012
został |
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu w sprawie montażu masztu antenowego na obiekcie budowlanym (sygn. akt II SA/Po 528/12)
Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane pozwolenia na budowę nie wymaga instalowanie urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych. WSA w Poznaniu stwierdził, że przepis ten koresponduje z art. 3 ustawy – Prawo budowlane, zgodnie z którym budowlą jest tylko wolno stojący maszt antenowy, a nie maszt sytuowany na obiekcie budowlanym. W wyroku sąd wskazał, że zgodnie z wolą ustawodawcy odrębnej regulacji podlegają inwestycje polegające między innymi na instalowaniu antenowych konstrukcji wsporczych, w tym masztów antenowych, w zależności czy przedmiotowe urządzenie będzie masztem wolno stojącym czy masztem instalowanym na obiekcie budowlanym. W przypadku masztu wolno stojącego dla inwestycji tej, jako budowli, wymagane jest pozwolenie na budowę. W sytuacji zaś gdy maszt instalowany jest na obiekcie budowlanym, nie jest on budowlą, w związku z tym do jego instalacji nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę. Ponadto sąd orzekł, że montaż masztu antenowego na obiekcie budowlanym nie stanowi nadbudowy obiektu budowlanego, które to roboty wymagają uzyskania pozwolenia na budowę. Sąd wyjaśnił, że nadbudowa to rodzaj budowy, w wyniku której powstaje nowa część istniejącego już obiektu budowlanego. W wyniku przeprowadzenia nadbudowy pewnego obiektu budowlanego zwiększa się jego wysokość (i powierzchnia użytkowa). Nadbudową na obiekcie budowlanym nie może być montaż instalacji odbiegającej funkcjonalnie od tego obiektu budowlanego. Montaż antenowej konstrukcji wsporczej, w tym masztu antenowego o wysokości powyżej 3 metrów na obiekcie budowlanym, nie wymaga więc uzyskania pozwolenia na budowę (art. 29 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo budowlane). Organ będący adresatem zgłoszenia zamiaru wykonania takiej inwestycji może jednak nałożyć na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, opierając się na art. 29 ust. 7 ustawy – Prawo budowlane. Zgodnie z tym przepisem właściwy organ może nałożyć, w drodze decyzji, obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli ich realizacja może naruszać ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub spowodować: zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia, pogorszenie stanu środowiska lub stanu zachowania zabytków, pogorszenie warunków zdrowotno-sanitarnych, wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich. Wyrok jest prawomocny. |
wrzesień
|
27.09.2012
został |
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie elementów objętych ochroną wynikającą z wpisu do rejestru zabytków w zakresie ochrony zespołu budowlanego (sygn. akt II OSK 886/11)
Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że stosownie do dyspozycji art. 36 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, w przypadku wpisania do rejestru zabytków zespołu budowlanego (powiązanej przestrzennie grupy budynków) przedmiotem ochrony jest ten zespół, który tworzą wchodzące w jego skład budynki, ze względu na wyróżniające cechy tego zespołu (art. 3 pkt 13 ustawy), m.in. ze względu na formę architektoniczną i styl, w których mieści się też wygląd elewacji budynków. Z tych też względów wpisanie do rejestru zabytków zespołu budowlanego (zespołu nieruchomości z art. 3 pkt 2 ww. ustawy), w którego skład wchodzi określony budynek, oznacza, że również jego zewnętrzne elementy są objęte ochroną wynikającą z wpisu do rejestru zabytków w zakresie ochrony zespołu budowlanego. |
październik
|
8.10.2012 zostało opublikowane |
Obwieszczenie Ministra Środowiska z dnia 27 września 2012 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu, na rok 2013 (M.P. z 2012 r. poz. 705)
W załącznikach nr 1–4 do obwieszczenia określono stawki kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi, tj.: górne jednostkowe stawki kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi; jednostkowe stawki kar za jeden kilogram substancji, w tym substancji wyrażonych jako wskaźniki; jednostkowe stawki kary za przekroczenie dopuszczalnej temperatury wprowadzonych do wód lub do ziemi ścieków; jednostkowe stawki kary za przekroczenie dopuszczalnego odczynu wprowadzonych do wód lub do ziemi ścieków. Rozporządzenie określa także górną jednostkową stawkę kary za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu przenikającego do środowiska, za 1 dB przekroczenia, wynoszącą 62,48 zł. W załączniku nr 5 do obwieszczenia określono natomiast jednostkowe stawki kar za przekroczenie dopuszczonego poziomu hałasu. |
|
11.10.2012 weszło w życie |
Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 5 października 2012 r. w sprawie gmin poszkodowanych w wyniku działania żywiołu w sierpniu 2012 r., w których stosuje się szczególne zasady odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych (Dz.U. z 2012 r. poz. 1119)
Rozporządzenie określa, poszkodowane w wyniku działania żywiołu w sierpniu 2012 r., gminy, w których stosuje się szczególne zasady odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu. Wykaz gmin poszkodowanych w wyniku działania powodzi, wiatru, intensywnych opadów atmosferycznych, które miały miejsce w sierpniu 2012 r., zawiera załącznik do rozporządzenia. Akt prawny będzie miał zastosowanie przez okres 24 miesięcy od dnia jego wejścia w życie. |
|
12.10.2012 został opublikowany |
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt P 27/11, w sprawie
Trybunał Konstytucyjny rozpatrzył pytania prawne Sądu Rejonowego w Janowie Lubelskim. Pytający sąd wskazał, że przepis art. 90 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane poprzez nadmierną penalizację narusza zasadę umiarkowania represji karnej wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawnego. Zdaniem sądu uchybienia w przestrzeganiu prawa administracyjnego powinny być usuwane w pierwszej kolejności za pomocą środków z zakresu prawa administracyjnego. Sąd zarzucił ponadto, że kwestionowany przepis ustawy – Prawo budowlane nie uwzględnia stopnia społecznej szkodliwości zachowań podlegających sankcji karnej. Pytający sąd podniósł także, że przepis art. 90 ustawy – Prawo budowlane nie określa wprost przypadków, w których wykonywanie robót budowlanych staje się przestępstwem, a zamiast tego odsyła do innych przepisów tej ustawy. Powyższe powoduje, że przepis ten jest niejednoznaczny. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 90 ustawy – Prawo budowlane jest zgodny z zasadą proporcjonalności oraz zasadą prawidłowej legislacji, zawartymi w art. 2 i 42 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny nie zgodził się ze stanowiskiem, że represja prawnokarna jest nadmierna, w sytuacji gdy przepisy prawa administracyjnego przewidują stosowne instrumenty w przypadku samowoli budowlanej. Trybunał Konstytucyjny wskazał również, że czyny mające znamiona samowoli budowlanej podlegają ocenie z uwzględnieniem stopnia społecznej szkodliwości. Czyn spełniający znamiona czynu zabronionego określonego w art. 90 ustawy – Prawo budowlane może być uznany w określonej sytuacji za czyn zawierający znikomy ładunek społecznej szkodliwości, co będzie równoznaczne stwierdzeniu, że taki czyn nie stanowi przestępstwa. Z kolei, jak wskazał Trybunał Konstytucyjny, stwierdzenie, że ładunek społecznej szkodliwości czynu jest w określonej sytuacji wyższy niż znikomy, również nie oznacza takiego samego traktowania wszelkich czynów stanowiących samowolę budowlaną, bez względu na stopień ich społecznej szkodliwości. Różnicowaniu reakcji prawnokarnej służą przepisy zamieszczone w części ogólnej kodeksu karnego. Odnośnie do zarzutu braku dostatecznej precyzji przepisu art. 90 ustawy – Prawo budowlane Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że brak dostatecznej precyzji przepisu penalizującego określone zachowanie jest samoistną podstawą orzeczenia niekonstytucyjności przepisu tylko wówczas, jeżeli nie jest możliwe ustalenie jego treści w drodze wykładni. Taka sytuacja nie występuje w wypadku zaskarżonego art. 90 ustawy – Prawo budowlane, ponieważ istnieje możliwość dokonania wykładni prowadzącej do jednoznacznego ustalenia sankcjonowanej normy prawnej. |
|
17.10.2012 zostało opublikowane |
Obwieszczenie Ministra Środowiska z dnia 25 września 2012 r. w sprawie stawek opłat za usunięcie drzew i krzewów oraz stawek kar za zniszczenie zieleni na rok 2013 (M.P. z 2012 r. poz. 747)
W załączniku nr 1 do obwieszczenia określone zostały maksymalne stawki opłat za usuwanie drzew za jeden centymetr obwodu pnia mierzonego na wysokości 130 cm, a w załączniku nr 2 określone zostały stawki dla poszczególnych rodzajów i gatunków drzew. Ustalona została również stawka za usunięcie jednego metra kwadratowego powierzchni pokrytej krzewami w wysokości 243,22 zł oraz stawka kar za zniszczenie jednego metra kwadratowego terenu zieleni w wysokości 55,93 zł dla trawników i 480,37 zł dla kwietników. |
|
22.10.2012 zostało opublikowane |
Obwieszczenie Ministra Środowiska z dnia 10 września 2012 r. w sprawie wysokości stawek opłat za korzystanie ze środowiska na rok 2013 (M.P. z 2012 r. poz. 766)
W załączniku nr 1 do obwieszczenia określone zostały górne jednostkowe stawki opłat za korzystanie ze środowiska, a w załączniku nr 2 do obwieszczenia określone zostały jednostkowe stawki opłat za korzystanie ze środowiska. |
|
23.10.2012
został |
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt K 4/10, w sprawie zasad stwierdzania nieważności lub uchylenia decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (Dz.U. z 2012 r. poz. 1150)
Trybunał Konstytucyjny rozpatrzył wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich, który zakwestionował zgodność z konstytucją przepisu art. 31 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Przepis ten przewiduje brak możliwości stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, jeżeli wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji został złożony po upływie 14 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna, a inwestor rozpoczął budowę drogi. W przypadku uwzględnienia skargi na decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności, sąd administracyjny po upływie 14 dni od dnia rozpoczęcia budowy drogi może stwierdzić jedynie, że decyzja narusza prawo z przyczyn wyszczególnionych w art. 145 lub 156 kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem RPO kwestionowany przepis wyłączył prawo strony do wyeliminowania z obrotu prawnego orzeczenia administracyjnego obarczonego najcięższą kategorią wady materialnoprawnej lub procesowej, co narusza konstytucję. Rzecznik zakwestionował także przepisy Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 31 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. jest zgodny z konstytucją. Powyższe przepisy, ograniczając zakres zaskarżenia decyzji, przyczyniają się zarówno do przyspieszenia postępowania, jak i wzmocnienia skuteczności decyzji, a w konsekwencji służą zabezpieczeniu niezakłóconej realizacji inwestycji. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny, rozpoczęcie budowy drogi ustawodawca traktuje jako moment, w którym ostateczna decyzja o zezwoleniu na jej budowę wywołuje nieodwracalne skutki prawne i od tej chwili nie dopuszcza do stwierdzenia jej nieważności. Fikcję nieodwracalności skutku decyzji ustawodawca przyjął, kierując się względami gospodarczymi, tj. kosztami ewentualnego zniweczenia nakładów poniesionych na rozpoczętą budowę drogi, a przede wszystkim – pilną potrzebą wybudowania sieci drogowej. Trybunał Konstytucyjny uznał, że ograniczenia prawa własności, wynikające z zaskarżonych przepisów, nie są nadmierne. Odnośnie do § 36 ust. 1 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. Trybunał Konstytucyjny także stwierdził, że nie narusza on Konstytucji RP. |
|
weszło w życie
|
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 1 października 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. z 2012 r. poz. 1109)
Rozporządzenie wprowadziło zmiany do tabeli 1 i tabeli 3 załącznika do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, określającego dopuszczalne normy hałasu w środowisku. Zwiększone zostały dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku powodowane przez drogi oraz linie kolejowe na wszystkich terenach, poza strefami ochronnymi „A” uzdrowiskowymi oraz terenami szpitali poza miastem. |
|
31.10.2012 została opublikowana |
Ustawa z dnia 14 września 2012 r. o obowiązkach w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię (Dz.U. z 2012 r. poz. 1203)
Ustawa ma na celu wdrożenie dyrektywy 2010/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią. Dyrektywa rozszerza obowiązek etykietowania energetycznego, ograniczony dotychczas do urządzeń gospodarstwa domowego, na wszystkie produkty wykorzystujące energię, których stosowanie lub instalacja oferuje znaczny potencjał oszczędności energii. Ustawa określa obowiązki w zakresie informowania o zużyciu energii oraz innych podstawowych zasobów przez produkty wykorzystujące energię lub wpływie tych produktów na zużycie energii. Przepisy ustawy mają zastosowanie do produktów wykorzystujących energię, dla których wymagania dotyczące sporządzania dokumentacji technicznej oraz stosowania etykiet i kart określają akty Komisji Europejskiej wydane na podstawie kompetencji delegowanych przez Parlament Europejski i Radę. Podmiotami objętymi obowiązkiem informowania o zużyciu energii są dostawca i dystrybutor produktu. Ustawa określa także system kontroli wykonywania obowiązków w zakresie informowania o zużyciu energii oraz innych podstawowych zasobów przez produkty wykorzystujące energię. Organami kontrolującymi są wojewódzcy inspektorzy Inspekcji Handlowej oraz Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Ustawa wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od dnia jej opublikowania, tj. z dniem 1 lutego 2013 r. |
Aneta Malan-Wijata
