Wiceprezes Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa w latach 2002–2006 oraz 2006–2010. Dyrektor Instytutu Dróg i Mostów Politechniki Warszawskiej. Przewodniczący Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk. Przewodniczący Polskiej Grupy w International Association for Bridge and Structural Engineering.
Profesor zwyczajny na Politechnice Warszawskiej, dyrektor Instytutu Dróg i Mostów tej uczelni, przewodniczący Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów.
Równolegle z pracą naukową i dydaktyczną na Politechnice Warszawskiej pracował przez osiem lat w biurach projektowych i na budowach. Ma uprawnienia projektowe i wykonawcze w zakresie budownictwa mostowego. Odbył kilka zagranicznych staży naukowych i technicznych. Uczestniczył w wielu konferencjach międzynarodowych, także jako członek komitetów naukowych. W latach 1991–1992 był etatowym profesorem na Uniwersytecie w Kanazawa w Japonii. Jest członkiem kilku naukowych i technicznych organizacji międzynarodowych, między innymi trzech komitetów mostowych Transportation Research Board w USA oraz przewodniczącym Polskiej Grupy w International Association for Bridge and Structural Engineering. W latach 2001–2004 przez dwie kolejne kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Związku Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej. Jest cenionym członkiem Rad Naukowych Instytutu Techniki Budowlanej (od 2008 r. wiceprzewodniczący) oraz Instytutu Badawczego Dróg i Mostów. Jako przewodniczący Komitetu Głównego Ogólnopolskiej Olimpiady Wiedzy Technicznej, organizowanej dla uczniów szkół średnich, zajmuje się również popularyzowaniem wiedzy technicznej wśród młodzieży.
Jego specjalizacje naukowo-techniczne to mostownictwo oraz badania materiałów i konstrukcji. Opublikował z tego zakresu około 250 prac w kraju i za granicą, w tym jako autor lub współautor 15 pozycji książkowych. Dwie z nich wydane zostały w języku angielskim – w Japonii (Fibre Reinforced Concrete, Kanazawa, 1992) oraz w Wielkiej Brytanii (Bridge Rehabilitation, Wydawnictwo Imperial College Press, 2002). Brał udział w projektowaniu wielu obiektów mostowych (m.in. konkursowych projektów mostów przez Wisłę: w Warszawie – wyróżnienie, Zakroczymiu – III nagroda i w Toruniu – I nagroda) oraz obiektów tunelowych (m.in. konkursowy projekt przeprawy przez Świnę w Świnoujściu – II nagroda, pierwszej nie przyznano). Nadzorował wykonanie wielu projektów, m.in. betonowego mostu przez Odrę w Opolu z przęsłem o rozpiętości 100 m, budowanego obecnie betonowego mostu podwieszonego o przęsłach rozpiętości 256 m we Wrocławiu oraz mostu przez Wisłę w Sandomierzu o przęsłach rozpiętości 97,40 m. Był sędzią referentem w konkursie na most przez Wisłę w Płocku oraz wiceprzewodniczącym sądu w konkursie na trasę mostu Północnego w Warszawie. Weryfikował także wiele projektów konstrukcji budowlanych (między innymi „Spodka” w Katowicach) i inżynierskich. Opracował również liczne ekspertyzy. Jest prekursorem wprowadzenia w Polsce (pierwsze zastosowania w praktyce) taśm kompozytowych do wzmacniania konstrukcji, które wykorzystano w budowie stropu szpitala w Lubinie oraz w konstrukcji mostu przez Wiar w Przemyślu. Zainicjował zastosowanie w mostownictwie konstrukcyjnego betonu samozagęszczonego, wykorzystanego po raz pierwszy w konstrukcji łuków mostu Zamkowego w Rzeszowie. Obecnie pracuje również jako konsultant biur projektowych i firm mostowych.
Wypromował dotychczas 108 dyplomantów (magistrów inżynierów) oraz 6 doktorów. Był recenzentem 23 prac doktorskich, 9 prac habilitacyjnych i 7 wniosków o nadanie tytułu profesora.
