Przewodniczący Rady Małopolskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa wybrany na kadencję 2010–2014. Członek Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa.
Jest absolwentem Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej – rocznik 1965. W 1977 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Posiada uprawnienia do projektowania bez ograniczeń, od 1994 roku jest rzeczoznawcą budowlanym. Ponadto jest rzeczoznawcą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w zakresie zabytków techniki i zabytkowych obiektów budowlanych. W latach 1995–1999 pełnił funkcję statyka miasta Krakowa jako pełnomocnik prezydenta miasta.
Po studiach pracował jako wykładowca akademicki w Katedrze Konstrukcji Budowlanych na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Może się poszczycić osiągnięciami jako wykładowca na zagranicznych uczelniach w Weimarze, Lipsku i Minster. Równolegle z działalnością naukową podejmował prace projektowe związane przede wszystkim z ochroną zabytków. Jest współautorem projektu „Wawel zaginiony”, pracował na budowie w czasie jego realizacji. Jest również autorem wielu projektów konstrukcyjnych, między innymi budynku Polskiego Radia Kraków, Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. Uczestniczył także, jako weryfikator, w projekcie ośrodka sportowego dla młodzieży w Nowej Hucie i przebudowy stadionu Wisła. W jego dorobku zawodowym można wymienić remont baszt Lubranki i Sandomierskiej na Wawelu, zabezpieczenie stoków północnych wzgórza wawelskiego i jego murów obronnych. Jako inżynier specjalizujący się w zagadnieniach ochrony zabytków był autorem projektów zabezpieczania ruin zamku w Czorsztynie oraz zabezpieczenia zamku w Niedzicy. Zajmuje się także konserwacją pałacu w Wilanowie (konstrukcja muru oporowego między górnym a dolnym ogrodem, kazamaty Sobieskiego, konstrukcja więźby obydwu wież i więźby żelbetowej pałacu, budynek kuchni, przepompownia i oranżeria), ruin zamku Krzyżtopór i zespołu postprzemysłowego Norblin. Projektował również i nadal nadzoruje modernizację oraz remont konserwatorski Sukiennic i płyty Rynku Głównego w Krakowie.
Jest autorem lub współautorem ok. 120 artykułów i referatów, w tym ok. 30 opublikowanych w czasopismach zagranicznych. Był współorganizatorem kilku konferencji, na przykład „Jednorodzinne budownictwo mieszkaniowe” czy „Inżynieryjne problemy odnowy staromiejskich zespołów zabytkowych”. Swoje doświadczenia zawodowe wykorzystał między innymi przy tworzeniu popularnonaukowych filmów na temat rewaloryzacji Krakowa, odnowy Wawelu i modelowego postępowania przy odnowie Kamienicy Hetmańskiej.
Od 1965 roku jest członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Pełnił w nim różne funkcje, między innymi sekretarza (trzy kadencje) oraz wiceprzewodniczącego krakowskiego oddziału (dwie kadencje). Jest także związany z Polską Izbą Inżynierów Budownictwa. Działa czynnie w oddziale małopolskim, w którym przez dwie kadencje był przewodniczącym Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej. Obecnie pełni funkcję przewodniczącego tej izby.
– Jest Pan specjalistą w zakresie konstrukcji budowlanych. Jaki najciekawszy projekt konstrukcyjny Pan wykonał?
– Spośród zrealizowanych projektów obiektów wyróżniłbym dwa, które zawierają najwięcej elementów nowatorskich w zakresie rozwiązań konstrukcyjnych. Pierwszy to projekt żelbetowej rzeźby „Krzesło” Kantora we Wrocławiu. Obiekt ten został umieszczony jako jedna z dwóch polskich konstrukcji żelbetowych w amerykańskim albumie ACI wydanym z okazji przełomu drugiego tysiąclecia i zawierającym – zdaniem autorów tego wydawnictwa – najciekawsze światowe realizacje konstrukcji żelbetowych. Poza trudnym rozwiązaniem konstrukcji krzesła (rzeźby o wysokości 14,0 m i ciężarze około 120 KN) do nowatorskich elementów należy zaliczyć zastosowanie betonu klasy B100*. Drugi to budynek Polskiego Radia w Krakowie. Elementem wyróżniającym ten projekt, poza trudnym ustrojem konstrukcyjnym całego budynku, są reprezentacyjne schody zrealizowane w formie łamanej płyty o rozpiętości najdłuższego przęsła 6,5 m. Do realizacji tej konstrukcji konieczne było zastosowanie betonu klasy B120*. Było to pierwsze lub jedno z pierwszych zastosowań tej klasy betonu w Polsce.
– Jaki jest najbardziej nowatorski projekt konserwatorski, którego jest Pan autorem?
– Z grupy wykonanych przeze mnie projektów najwyżej oceniam realizację kompleksowego programu konserwatorskiego związanego z budową zapory w Niedzicy. Realizacja zapory i zbiornika czorsztyńskiego wiązała się z zabezpieczeniem i adaptacją ruin zamku w Czorsztynie, zabezpieczeniem zamku i zabytkowego spichlerza w Niedzicy (obecnie muzeum). Największym przedsięwzięciem, wynikającym z budowy zapory, była osada turystyczna w Kluszkowcach, która obecnie stanowi zbiór objętych ochroną konserwatorską ponad 30 budynków przeniesionych z terenu zbiornika czorsztyńskiego, zakonserwowanych i zmontowanych w sposób tworzący wrażenie wiejskiej osady.
*Klasy betonu według technologii autorstwa prof. Janusza Mierzwy z Politechniki Krakowskiej.
