Dobrze zaprojektowany i ładnie zaaranżowany taras jest ozdobą domu, a w sezonie letnim stanowi dodatkową powierzchnię użytkową.
Artykuł sponsorowany
Streszczenie opracowania autorstwa dr inż. Mariusza Jackiewicza i inż. Mariusza Więcława
Dobrze zaprojektowany i ładnie zaaranżowany taras jest ozdobą domu, a w sezonie letnim stanowi dodatkową powierzchnię użytkową.
Wykonanie prawidłowo funkcjonującego tarasu wymaga przestrzegania reżimu technologicznego na każdym etapie budowy i eksploatacji – od poprawnego zaprojektowania poszczególnych warstw, poprzez solidne wykonawstwo, do właściwej konserwacji.
Przede wszystkim powinien być odporny na działanie wody i zmiany temperatury, w przeciwnym razie szybko ulegnie zniszczeniu i będzie wymagał kosztownego remontu.
Tarasy żelbetowe składają się z części konstrukcyjnej (najczęściej jest to zbrojona płyta betonowa), warstw izolacyjnych i wykończeniowych. Wyróżniamy dwa typy tarasów:
naziemne – konstrukcyjna płyta betonowa lub żelbetowa jest oparta na gruncie; wygodne i estetyczne przejście z domu do ogrodu;
nadziemne – płyta tarasu stanowi jednocześnie strop pomieszczeń ogrzewanych lub nieogrzewanych.
Układ warstw tarasu
Przy budowie tarasu należy zwrócić uwagę na rzetelne wykonanie poszczególnych warstw, właściwą ich kolejność, a także dobór odpowiednich materiałów. Kolejne warstwy dla tarasu nadziemnego z wykładziną ceramiczną klejoną bezpośrednio na hydroizolacji to:
płyta konstrukcyjna,
paroizolacja,
izolacja termiczna,
jastrych podkładowy,
izolacja wodoszczelna – elastyczna powłoka izolacyjna, tzw. „płynna folia” ewentualnie mikrozaprawa wodoszczelna,
okładzina ceramiczna – klejona za pomocą uelastycznionych mineralnych zapraw klejowych.
Przed rozpoczęciem budowy warto mieć dokładny projekt ze szczegółowym rozwiązaniem wszystkich elementów. Powinny w nim być uwzględnione detale nawierzchni, izolacji
i wykończenia krawędzi tarasu. W dalszej części prezentacji skupimy się na warstwach 5 i 6.
{mospagebreak}
Izolacja wodoszczelna
Spoiny między płytkami ceramicznymi pokrywającymi taras nie zawsze skutecznie chronią konstrukcję przed przenikaniem wody opadowej. Dlatego niezbędna jest odpowiednia hydroizolacja. Obecnie izolacje z papy są wypierane przez technologię, w której materiał hydroizolacyjny jest bezpośrednio zespolony z zaprawami klejącymi do płytek ceramicznych. Wspomniane rozwiązanie jest bardziej ekonomiczne, łatwiejsze w wykonaniu i niezawodne. Występują trzy grupy materiałów uszczelniających:
Dyspersje tworzyw sztucznych, z wypełniaczem lub bez, których twardnienie następuje wskutek wysychania.
Kombinacja tworzywa sztucznego i zaprawy cementowej – np. elastyczne, mineralne mikrozaprawy uszczelniające.
Żywice reaktywne z wypełniaczem lub bez – np. żywice epoksydowe lub żywice poliuretanowe.
Materiały te dostarczane są na ogół w postaci gotowej do użycia i mogą być stosowane bezpośrednio z pojemnika. Powinny być nanoszone na odkurzone i zagruntowane podłoże – przez szpachlowanie, malowanie, pędzlem, wałkiem lub natryskiwanie – w dwóch warstwach o łącznej grubości 1–2 mm (w celu lepszej kontroli technologii nakładania izolacji niektórzy producenci barwią masy do stosowania w kolejnych warstwach na różne kolory). Powłoki uszczelniające można wzmacniać, stosując wkładki z włókniny lub tkaniny, względnie stosując folie. Projektując czy wykonując warstwę izolacji wodoszczelnej tarasu należy pamiętać, że ma on kilka punktów newralgicznych. Są to: szczeliny dylatacyjne (obwodowe i ograniczające wielkość pól warstwy jastrychu spadkowego), miejsca mocowania słupków balustrady, linia połączenia tarasu ze ścianą, a także rynny i spusty.
Układanie okładziny ceramicznej
Płytki ceramiczne na tarasy powinny być mrozoodporne, wytrzymałe na ścieranie, antypoślizgowe. Przykleja się je na wyschniętą warstwę izolacji wodoszczelnej za pomocą elastycznej, hydraulicznie wiążącej cienkowarstwowej zaprawy klejowej. Klej należy nanosić tzw. metodą mieszaną (ang. floating-buttering), polegającą na rozprowadzeniu masy gładką stroną kielni, a następnie rozczesaniu jej stroną zębatą. Jednocześnie gładką stroną kielni nanosi się zaprawę (grubość warstwy ok. 1 mm) na spód płytki. Płytkę układa się na podłoże i lekko dociska – bez przesuwania. Opisana metoda pozwala na układanie płytek bez pustek w warstwie klejowej, co zapobiega gromadzeniu się wody pod płytkami, a także pęknięciom w przypadku punktowych obciążeń.
Do spoinowania okładzin ceramicznych narażonych na czynniki atmosferyczne używa się mineralnych zapraw. Zaleca się, aby odstęp między płytkami był nie mniejszy niż 5 mm. Spoiny można dodatkowo zaimpregnować środkiem hydrofobowym zmniejszającym ich nasiąkliwość. Spoinowanie dylatacji przyściennych i konstrukcyjnych wykonuje się przy użyciu odpowiednich silikonowych materiałów uszczelniających do wypełniania szczelin.
Zasady wykonywania tarasów
taras nad pomieszczeniem ogrzewanym trzeba ocieplić;
powierzchnia tarasu powinna mieć 1–2% spadek;
na każdym tarasie powinny być wykonane dylatacje przyścienne, a przy odpowiednio dużych powierzchniach również dylatacje konstrukcyjne;
najlepiej, jeśli słupki balustrady nie przecinają warstw izolacyjnych;
hydroizolacja powinna być wywinięta na ścianę przylegającą do tarasu na wysokość minimum 15 cm i zabezpieczona cokołem z płytek ceramicznych;
pod hydroizolacją powinny być ułożone profile brzegowe, odprowadzające wodę do rynien;
materiały użyte do budowy tarasu muszą być odporne na mróz i ścieranie, powinny być antypoślizgowe;
płytki ceramiczne powinny być przyklejane klejem elastycznym; w warstwie klejącej nie mogą występować pustki;
spoiny między płytkami ceramicznymi powinny mieć min. 5 mm;
należy stosować zaprawy klejowe, materiały uszczelniające oraz spoiny, które tworzą sprawdzony odpowiednimi badaniami system.
Więcej informacji oraz pełen tekst
opracowania nt. rozwiązań tarasowych
www.deitermann.pl
Rekomendowane rozwiązanie w systemie DEITERMANN:
warstwa izolacji wodoszczelnej – Superflex D1, Superflex D2 (mineralna), Superflex 40S (żywiczna)
układanie płytek – Plastikol KM Flex, Plastikol KMH Flex Fix
ZAMÓW PRENUMERATĘ
Artykuł zamieszczony
w „Inżynierze budownictwa”,
kwiecień 2007.
