W roku 2007 mija dwadzieścia lat od pierwszego zastosowania technologii Iniekcji Krystalicznej® w skali technicznej. Przez ten okres osuszono jeden milion metrów bieżących zawilgoconych murów, na skutek kapilarnego podciągania wody z gruntu. Odpowiada to ponad 14 tysiącom obiektów budowlanych osuszonych w Polsce i za granicą. Technologia ciągle się rozwija i zdobywa uznanie w świecie. Stosuje ją na podstawie licencji 217 firm polskich i 19 zagranicznych.
Artykuł sponsorowany
W roku 2007 mija dwadzieścia lat od pierwszego zastosowania technologii Iniekcji Krystalicznej® w skali technicznej. Przez ten okres osuszono jeden milion metrów bieżących zawilgoconych murów, na skutek kapilarnego podciągania wody z gruntu. Odpowiada to ponad 14 tysiącom obiektów budowlanych osuszonych w Polsce i za granicą. Technologia ciągle się rozwija i zdobywa uznanie w świecie. Stosuje ją na podstawie licencji 217 firm polskich i 19 zagranicznych.
Opracowanie technologii Iniekcji Krystalicznej® było bardzo przemyślanym wynalazkiem i opierało się na głębokiej analizie teoretycznej i starannej weryfikacji praktycznej rezultatów, funkcjonujących na rynku polskim i międzynarodowym, technologii osuszeniowych. Technologia Iniekcji Krystalicznej® rozwiązuje w swej idei te problemy, na których potykały się już działające technologie osuszeniowe.
Jakie to były problemy? W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku stosowana była technologia iniekcyjna angielskiego autora Patera Coxa, zwana chemicznym procesem impregnacji murów. Słabość tej technologii polegała na ograniczonej penetracji środka iniekcyjnego w zbyt mocno zawilgoconych murach. Powyżej 8–9% wilgotności promień penetracji na tyle się zmniejszał, że czynił metodę nieskuteczną w takich przypadkach. Trzeba dodać, że uciążliwa dla murów wilgotność zaczyna się powyżej tej granicy.
W tym czasie w technice obserwuje się kryzys metod elektroosmotycznych, których zawodność jest już powszechnie dostrzegana. Szczególnie porażające są przykłady zwiększonego zawilgocenia murów zaledwie kilka lat od jej zainstalowania. W tym czasie była to sztandarowa metoda osuszania budowli stosowana przez PKZ. Aby uwzględnić ograniczenia metod iniekcyjnych w mocno zawilgoconych murach, w Politechnice Warszawskiej powstała koncepcja połączenia metod iniekcyjnych i elektroosmotycznych w jedną technologię. Tak zrealizowała się metoda elektroosmozy z hydrofobizacją i jej rozwojowe wersje w postaci metody elektroiniekcyjnej i metody elektroiniekcji dynamicznej oraz ich następczynie – metody termoiniekcyjne. Zróżnicowane oceny tych metod znalazły się w publikacjach różnych autorów.
Ostatecznej oceny tej grupy metod dokonały oceny toksykologiczne stosowanych środków iniekcyjnych. A stało się to 12 marca 1996 r., kiedy nastąpił całkowity zakaz stosowania lotnych związków organicznych w płynach iniekcyjnych do osuszania murów budynków.
Próbą zwiększenia zbyt małego promienia penetracji w metodach iniekcyjnych bezciśnieniowych był pomysł stosowania mikroemulsji silikonowych pod ciśnieniem. Samo ciśnienie nie zwiększa w sposób zadowalający promienia penetracji iniektu.
Tym ograniczeniom podlega także metoda parafinowa stosująca pod ciśnieniem rozgrzaną do temperatury 160oC parafinę lub wosk często w połączeniu ze wstępnym podgrzaniem muru w celu usunięcia nadmiaru wilgoci z przestrzeni iniektowanej. Krytyka tej metody pod wieloma aspektami zawarta jest w książce niemieckiego autora Franka Frösnela.
Technologią, która eliminuje wady wyżej opisanych metod osuszeniowych, jest technologia Iniekcji Krystalicznej®.
{mospagebreak}
Istota metody Iniekcji Krystalicznej®
Metoda Iniekcji Krystalicznej® wytwarzania blokady przeciwwilgociowej w murach zawilgoconych na skutek kapilarnego podciągania wody z gruntu jest metodą osuszania budowli opierającą się na oryginalnej koncepcji autora, polegającej na wykorzystaniu tzw. mokrej ścieżki oraz technik górniczych. Metoda ta nie przewiduje w żadnym przypadku wstępnego osuszania murów, a nawet wręcz przeciwnie, zakłada wykorzystanie cieczy kapilarnych jako drogi do penetracji, a następnie krystalizacji uszczelniającej pory i kapilary materiału budowlanego i w tym celu dla zwiększenia efektywności metody mur przed iniekcją nawilża się dodatkowo wodą.
Metoda Iniekcji Krystalicznej® jest chroniona patentami polskimi i patentem europejskim.
Warstwa izolacyjna tworzy się przez krystalizację nierozpuszczalnych w wodzie minerałów w kapilarach materiału budowlanego. Krystalizacja wstrzykniętej substancji w roztworze wodnym zachodzi według zjawiska, które w literaturze amerykańskiej określane jest jako selforganization.
Utworzona w ten sposób struktura jest podobna do wąskoszczelinowych pierścieni, które do tej pory były tylko teoretycznie przewidywane na podstawie symulacji fizycznej równania ogólnego noblisty z 1977 r. Ilii Prigożina. Pierwszej symulacji fizycznej metodą elementów skończonych i metodą Lorentza dokonał autor artykułu. Dwa lata później symulacji dokonali uczeni amerykańscy metodą numeryczną przy użyciu programów komputerowych. Fizyczne obrazy tych symulacji zostały przedstawione przeze mnie w roku 1986 na Międzynarodowej Konferencji Naukowej w Primorsku w Bułgarii oraz w postaci publikacji i wygłoszonego referatu w Mediolanie we Włoszech we wrześniu 1995 r. na międzynarodowej konferencji „Healthy Buildings ‘95”.
Ten fragment początków technologii Iniekcji Krystalicznej® prezentuję z wielką satysfakcją, bowiem po 25 latach od moich dokonań w tym temacie zostałem zaproszony w maju 2006 r. do wygłoszenia referatu na Międzynarodowej Konferencji Matematyków w Polsce w Bedlnie poświęconej teorii rozwiązywania równań różniczkowych cząstkowych. Temat ten wpisywał się w problemy symulacji fizycznej równania Prigożina. Na konferencji obecni byli licznie najwybitniejsi matematycy z prestiżowych uniwersytetów z USA, Rosji, Francji, Włoch, Niemiec i z wielu innych krajów oraz oczywiście z Polski w liczbie około 250.
Wystąpienie moje uruchomiło procedurę międzynarodową wyróżnienia mnie nieoczekiwanymi nagrodami. Na przełomie roku 2006/2007, po złożeniu notki biograficznej, American Biographical Institute of USA wybrał mnie spośród 1000 uczonych z całego świata: Man of the Year 2006 a technologia została zakwalifikowana do prestiżowego wydawnictwa: „Great Minds of the 21st Century”. W podobnej procedurze International Biographical Centre, Cambridge, England, zostałem wpisany wraz z technologią do „Cambridge Blue Book 2005/2006”.
Technologia Iniekcji Krystalicznej® odnosiła już w przeszłości wiele innych znaczących sukcesów w skali światowej. Wspomnę tylko siedem złotych medali z wyróżnieniem na wszystkich kontynentalnych Wystawach Wynalazków w: Brukseli, Genewie, Pittsburghu, Pekinie, Casablance, Norymberdze i Moskwie.
To sprawiło, że w 2001 r. zostałem przyjęty jako pierwszy Polak do Międzynarodowej Akademii Autorów Odkryć Naukowych i Wynalazków (założonej przez ONZ w 1948 r.) a promotorem moim był prezes Rosyjskiej Akademii Nauk. Środowiska konkurencji zareagowały na to dezaprobatą.
Zaczęło się to od próby dyskwalifikacji technologii Iniekcji Krystalicznej® przez dr. inż. Jerzego Olifierowicza z Politechniki Warszawskiej, który w roku 1993 na sympozjum w ATR w Olsztynie na podstawie „badań” na kradzionych próbkach, gdzieś tam w Polsce skubniętych jakiemuś wykonawcy, uzyskał bardzo złe wyniki i je rozpowszechniał w kontekście wyższości swojej technologii – „Termoiniekcji” nad Iniekcją Krystaliczną®. Moja ostra reakcja już na sympozjum w ATR w Olsztynie, a następnie do władz Politechniki Warszawskiej spowodowała, że pan J. Olifierowicz poniósł określone konsekwencje służbowe.
{mospagebreak}
W tej sytuacji inicjatywę dyskredytacji po J. Olifierowiczu przejął pan prof. Zbigniew Pieniążek z Politechniki Krakowskiej, który pod maską grantu z KBN robił badania porównawcze metod osuszeniowych. W publikacji w „Inżynierii i Budownictwie” nr 9/1995 dopuścił się fałszu, aby zdyskredytować technologię Iniekcji Krystalicznej®. Ocena została podana na podstawie sześciu osuszonych obiektów w Krakowie, z czego jak się okazało dwa nie były osuszone technologią Iniekcji Krystalicznej®, trzy były w trakcie prowadzonych prac osuszeniowych i jeden obiekt wyszedł w tych badaniach bardzo dobrze.
Tak tendencyjne badania porównawcze spotkały się z natychmiastowym odporem z mojej strony. W tym samym czasopiśmie „Inżynierii i Budownictwie” nr 8/96 zdementowałem kłamstwa faktologicznie i nieuprawnione wnioski wyciągnięte na ich podstawie.
W wyniku tego odporu – KBN zdyskwalifikował pracę prof. Zb. Pieniążka wykonaną w ramach grantu oraz cofnął środki finansowe na dalsze badania. Uznano, bowiem, że nastąpiło sprzeniewierzenie się, w tym przypadku, podstawowym kanonom etyki w nauce.
Ten epizod z prof. Pieniążkiem stał się jednocześnie największym sukcesem moralnym technologii Iniekcji Krystalicznej®, bowiem w ramach zadośćuczynienia moim krzywdom zdecydowano, że osuszę technologią Iniekcji Krystalicznej® budynek Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Krakowskiej – miejsce zatrudnienia prof. Zb. Pieniążka. Tak też się stało i to z dobrym skutkiem technicznym.
Te pseudonaukowe publikacje, raz na jakiś czas, są wykorzystywane przez niektórych konserwatorów i przedstawicieli handlowych, a nawet studentów sterownych przez swoich opiekunów w celu dyskwalifikacji Iniekcji Krystalicznej®.
Dr inż. Robert Wójcik zajął się prorokowaniem przyszłości Iniekcji Krystalicznej®, np. „Iniekcja krystaliczna jeszcze istnieje na rynku” zapowiadając w dalszym kontekście jej rychły koniec (Krynica 1999 r.).
Inni jeszcze krytykanci jak dr inż. B. Konarski i inż. R. Jabłoński próbowali uwikłać w swoje interesy ITB, przypisując mu wykonanie badań technologii Iniekcji Krystalicznej®, których nigdy nie było, a tym bardziej dyskwalifikujących. Kwestia ta pojawia się jeszcze w niektórych wystąpieniach tych panów.
Jest jeszcze jeden ważny aspekt nieuczciwej walki konkurencyjnej wobec technologii Iniekcji Krystalicznej®.
Prof. Zb. Pieniążek nawet w swoich tendencyjnych i nieobiektywnych badaniach pisze o 70% sprawności Inie-kcji Krystalicznej®, inni autorzy np. J. Adamowski, R. Wójcik, B. Konarski sami od siebie nadinterpretują publikację prof. Pieniążka i piszą nie o 70% skuteczności, lecz o zerowej.
Do badań porównawczych prowadzonych w celach dyskwalifikacji technologii Iniekcji Krystalicznej® odnosiłem się w krakowskich „Renowacjach” w lipcu 2001 r.
Na tle takiego klimatu warto odnotować, że technologia Iniekcji Krystalicznej® została pozytywnie opisana przez autora włoskiej książki „La Casa Biologica”, dotyczącej spełnienia warunków budowlanych, jakim musi odpowiadać „zdrowy dom”.
Oprócz wyżej wymienionych wyróżnień autor technologii uzyskał tytuł Wynalazcy Roku Wojska Polskiego, dyplomy od Ministra Kultury i Sztuki, Ministra Obrony Narodowej, od Prezydenta Warszawy za 500 obiektów osuszonych w Warszawie i wiele innych. Ponadto w rankingu czytelników „Przeglądu Technicznego” w 2002 r. został wybrany Złotym Inżynierem 2002r. W rankingu „Newsweek” (2002r.) technologia IK znalazła się w śród 12 największych polskich wynalazków na przestrzeni od XVI do końca XX wieku. Podobny ranking „Przeglądu” (2002 r.) wymienił technologię Iniekcji Krystalicznej® na drugim miejscu wśród dziesiątki najciekawszych polskich osiągnięć technicznych ostatnich lat.
dr inż. Wojciech Nawrot
Akademia Inżynierska w Polsce
info@I-K.pl
ZAMÓW PRENUMERATĘ
Artykuł zamieszczony
w „Inżynierze budownictwa”,
marzec 2007.
