Docieplanie tarasów

Zmiana przepisów dotyczących ochrony cieplnej budynku powoduje, w przypadku remontów, konieczność zwiększenia izolacji termicznej tarasów i balkonów.

W budynkach występują różne formy balkonów, tarasów, loggii i portfenetr.

Balkon jest powierzchnią nadwieszoną na piętrze, wysuniętą z lica ściany, ogrodzoną balustradą.

Loggia to wgłębienie w budynku zmniejszające do pewnego stopnia powierzchnię wnętrza; może być: otwarta – przekryta tylko sklepieniem, ogrodzona balustradą lub zamknięta – przeszklona.

Loggia może być powtarzana na każdej kondygnacji – wówczas płytę z obydwu stron otacza powietrze zewnętrzne aż do czasu, gdy któraś z nich nie zostanie zabudowana. Płytę pojedynczej loggii można przyrównać do tarasu nad ogrzewanym pomieszczeniem. Również sufit loggii może wymagać docieplenia, jeśli na wyższej kondygnacji jest pomieszczenie. W przypadku loggii wgłębionych ocieplenie jest wymagane na płycie, suficie i ścianach bocznych.

Taras to szeroka płaszczyzna umieszczona na parterze, piętrze lub dachu, zazwyczaj ogrodzona balustradą. Pod tarasem znajduje się pomieszczenie ogrzewane lub nieogrzewane.

Galeriajest krytym balkonem obiegającym salę dookoła lub znajdującym się na zewnątrz budynku; ogrodzona jest balustradą. Galeriowiec to wysoki budynek mieszkalny, w którym wejścia do poszczególnych mieszkań prowadzą z zewnętrznej galerii umieszczonej na każdym piętrze [1]. Zewnętrzna klatka schodowa często jest nieogrzewana, może być otwarta lub otoczona ścianami.

Portfenetr jest oknem sięgającym do podłogi. Ze względu na wymagania bezpieczeństwa w dolnej części powinno być zabezpieczone balustradą (lub bezpieczną szybą); często występuje wraz z niewielkim wysunięciem tworzącym mały balkon.

 

Wymagania

Tarasy będące elementem konstrukcji budynku, która otacza przestrzeń ogrzewaną, powinny spełniać wymagania izolacyjności termicznej przedstawione w rozporządzeniu [2]. Temperatura zewnętrzna zależy od strefy klimatycznej. Obszar Polski podzielony jest na pięć stref, w których temperatury zimowe przyjmuje się od –24ºC do –16ºC. W pomieszczeniach lokalizowanych w piwnicach przyjmuje się temperatury [3]:

– garaż +5ºC,

– klatka schodowa +8ºC,

– magazyny (komórki lokatorskie) +12ºC.

We wszystkich przypadkach różnica temperatur jest większa niż 8ºC, nawet w przypadku pomieszczeń uważanych za nieogrzewane. Utrzymanie zadanej temperatury w pomieszczeniu pod tarasem wymaga więc właściwie dobranej izolacji termicznej. Współczynnik przenikania ciepła stropów nad pomieszczeniami ogrzewanymi podziemnymi przy różnicy temperatur co najmniej 8ºC nie powinien być mniejszy niż U_maks. = 1,0 W/m²K. Przy mniejszej różnicy temperatur rozporządzenie nie narzuca wymagań.

Tarasy nadziemne, pod którymi znajdują się pomieszczenia ogrzewane, podlegają wymaganiom jak dla dachów (taras, podłoga loggii) lub stropu nad przejazdem (sufit loggii). Wymagania dla tego rodzaju powierzchni mają wartości podane w tabl. 1.

 

Tabl. 1 Maksymalne wartości współczynnika przenikania ciepła dla dachów i stropów nad przejazdem

Umaks. przy ti	od 01.01.2014 r.	od 01.01.2017 r.	od 01.01.2021 r.
≥ 16ºC	0,20	0,18	0,15
8–16ºC	0,30	0,30	0,30
< 8ºC	0,70	0,70	0,70

 

Izolacyjność termiczna tarasu

Współczynnik przenikania ciepła tarasu oblicza się zgodnie z normą PN-EN ISO 6946:2008. Metoda zależy od rodzaju warstw, z których składa się przegroda. Wyróżnić można trzy typy przegród:

a) złożoną z warstw jednorodnych, np. żelbetowa płyta izolowana styropianem;

b) złożoną z warstw niejednorodnych, np. drewniana konstrukcja stropu z izolacją pomiędzy belkami;

c) taras zielony złożony z warstw o odwróconym układzie – w obliczeniach należy uwzględnić poprawkę oraz przyjąć wartość l dla warunków wilgotnych.

W tabl. 2 przedstawiono przykładowe grubości izolacji termicznej tarasu.

 

Tabl. 2 Grubość izolacji termicznej dla przykładowego tarasu o konstrukcji żelbetowej z izolacją ze styropianu w zależności od współczynnika przewodzenia ciepła

	ti	Umaks.	Minimalna grubość izolacji termicznej
			λ = 0,045 W/mK	λ = 0,04 W/mK	λ = 0,036 W/mK
Pomieszczenia ogrzewane wewnątrz obudowy termicznej budynku	≥ 16ºC	0,20	21 cm	19 cm	17 cm
	8–16ºC	0,30	14 cm	12 cm	11 cm
	< 8ºC	0,70	5 cm	5 cm	4 cm
Pomieszczenia podziemne	Δt > 8ºC	1,0	3 cm	3 cm	3 cm

 

Mostki termiczne

Przy tarasach występują mostki termiczne (cieplne): 

– punktowe i liniowe wynikające z niedokładnego wykonawstwa, np.: nieszczelności montażu ościeżnicy drzwi balkonowych, płyty izolacyjne ułożone ze szczelinami, nieszczelności w warstwie izolacji przeciwwodnej powodujące przecieki, które prowadzą do zawilgocenia materiału termoizolacyjnego i konstrukcji; mokre materiały tracą swoje właściwości termoizolacyjne;

– geometryczne spowodowane różnicą powierzchni napływu i odpływu ciepła; największe straty ciepła występują w przypadku zewnętrznych loggii (rys. 1). Powierzchnia napływu ciepła od wewnętrznej strony budynku wynosi przykładowo ok. 2,5 m² (powierzchnie narożne styku ściany zewnętrznej i stropu), powierzchnia odpływu ciepła na zewnątrz budynku wynosi ok. 25 m² (narożniki i boczne powierzchnie ścian loggii oraz górne i dolne powierzchnie płyt poziomych).

 

Rys. 1 Różnica powierzchni napływu i odpływu ciepła w przypadku: a) loggii, b) balkonu (opis w tekście)

 

Prędkość przepływu ciepła określana jest jako strumień ciepła, który odniesiony do powierzchni jest gęstością strumienia ciepła (q). Wyznacza się go na podstawie współczynnika przenikania ciepła (U) i temperatur (t) po obydwu stronach przegrody ze wzoru:

q = U (t_i – t_e)

W ścianie jednorodnej gęstość strumienia cieplnego jest stała. W miejscu mostka cieplnego wzrasta wartość parametru U, gęstość strumienia jest więc większa i ciepło szybciej przenika przez przegrodę, która lokalnie się wychładza. Im głębiej w przegrodę sięga zakres niższych temperatur, tym wpływ mostka termicznego jest większy. Niższa temperatura na wewnętrznej powierzchni ściany może prowadzić do kondensacji pary wodnej, która na wewnętrznej powierzchni przegrody może wystąpić, w momencie gdy temperatura na ścianie spadnie do poziomu temperatury punktu rosy. Warunkiem koniecznym jest jednoczesne wystąpienie maksymalnego ciśnienia pary wodnej w powietrzu. W pomieszczeniach mieszkalnych przy temperaturze +20ºC i wilgotności względnej powietrza 55% temperatura punktu rosy wynosi zaledwie 10,7ºC. Jeżeli w budynku nie jest sprawny system wentylacji, poziom wilgotności wzrasta. Przy wartości wilgotności względnej powietrza 60% temperatura punktu rosy wynosi już 12,0ºC. Nieszczelności warstwy izolacji przeciwwodnej powodują dodatkowe dostarczenie wilgoci do konstrukcji, a zawilgocony materiał termoizolacyjny ma gorsze właściwości ochrony cieplnej, dlatego okolice tarasów i okien balkonowych są miejscami, w których najszybciej powstają zawilgocenia prowadzące do rozwoju grzybów pleśniowych. Uwzględnienie wpływu mostka termicznego balkonu zwiększa lokalnie współczynnik przenikania ciepła.

 

Sposoby niwelujące mostki termiczne balkonów i tarasów

Wyeliminowanie geometrycznego mostka termicznego na etapie termomodernizacji jest utrudnione. Jedyny sposób to oddzielenie termiczne elementu balkonu lub ścian loggii od konstrukcji budynku.Wiąże się to jednak ze zburzeniem i ponownym wykonaniem elementów jako oddzielnych konstrukcji lub zastosowaniem łączników termicznych. Ze względu na bardzo duży koszt remontu stosuje się tę metodę jedynie w przypadkach znacznego zniszczenia konstrukcji tarasu.

Obłożenie żelbetowej płyty balkonu warstwą izolacji termicznej od góry i od dołu jest metodą najbardziej popularną. Można ją zastosować w przypadku remontów, jednak nie rozwiązuje ona problemu mostka cieplnego – nadal pozostaje mostek geometryczny. Ze względu na ograniczenia wysokości konstrukcji grubość izolacji na płycie nie jest równa grubości izolacji na ścianie – zwykle wynosi ok. 5 cm. W niektórych przypadkach nie ma możliwości wykonania izolacji od góry ze względu na istniejące okna balkonowe. Należy wówczas się zastanowić, czy izolowanie płyty tylko od dołu jest ekonomicznie uzasadnione, ponieważ wykonana izolacja nie spowoduje zmniejszenia strat energii. Ciepło i tak będzie przenikało górną powierzchnią płyty.

Zgodnie z obecnymi wymaganiami cała obudowa termiczna budynku musi spełniać wymagania U ≤ U_maks. Projektując układ warstw na tarasie nad pomieszczeniem ogrzewanym, należy uwzględnić izolację termiczną. W przypadku zastosowania najtańszego materiału grubość wyniesie ok. 17 cm. Po uwzględnieniu pozostałych warstw (konstrukcji stropu, warstwy spadkowej, izolacji przeciwwodnej, warstwy wykończeniowej) powstaje problem zbyt dużej grubości tarasu w stosunku do stropu międzykondygnacyjnego (rys. 2).

 

Rys. 2 Różnica poziomów tarasu i podłogi w pomieszczeniu w przypadku ocieplenia tarasu styropianem

 

Rys. 3 Orientacyjne grubości izolacji termicznej tarasu w latach 1964–2021

 

Wykres (rys. 3) przedstawia zmianę grubości izolacji termicznej wykonanej ze styropianu obliczoną zgodnie z ówcześnie obowiązującymi normami oraz prognozę na kolejne lata związaną z planowanymi zmianami wartości U_maks.. Obliczone wartości różnią się nie tylko ze względu na zmniejszającą się wartość maksymalną współczynnika przenikania ciepła, ale również z powodu różnic w wartościach l materiałów podanych w normach oraz wartości oporów przejmowania ciepła.

Grubość istniejącej izolacji rzędu 10–12 cm można, dostosowując do obecnie obowiązujących wymagań, bez istotnej zmiany grubości, zamienić na piankę poliuretanową PIR. Wykonanie nowej termoizolacji ze styropianu wiązałoby się ze znacznym zwiększeniem grubości warstw: w 2014 r. o 7 cm, w 2017 r. o 9 cm, w 2021 r. o 13 cm.

Wykonanie izolacji ze styropianu powoduje znaczne zwiększenie grubości warstw tarasu.Powstaje problem wysokości osadzenia drzwi balkonowych. Konieczne będzie ich podmurowanie i wymiana na drzwi o mniejszej wysokości. W wielu przypadkach jest to jednak niemożliwe, ponieważ obecna wysokość drzwi jest minimalna. Konieczność podmurowania drzwi będzie wymagała wykonania stopnia w górę (fot. 1), niewygodnego dla użytkownika.

 

Fot. 1 Widok stopnia na taras

 

Remont tarasu jako kosztowna inwestycja powinien dawać trwały efekt. Jeśli rozporządzenie [2] już w obecnym roku podaje wymagania dla wartości U_maks. na następne lata, to warto uwzględnić je przy obecnych remontach, ponieważ koszt dodatkowego centymetra w grubości izolacji zwiększa koszt inwestycji nieznacznie, w porównaniu do kosztów ponownego remontu za kilka lat.

Podobnie niekorzystna sytuacja występuje przy ocieplaniu ścian i sufitu loggii powodujących liniowe geometryczne mostki termiczne. Przykładowa ściana z cegły pełnej (25 cm) wymaga: 16 cm styropianu o współczynniku l = 0,045 W/mK lub 7 cm pianki poliuretanowej o współczynniku l = 0,020 W/mK.

Zastosowanie materiału o korzystniejszych parametrach przekłada się na większą powierzchnię użytkową loggii, np. wnęka o wymiarach 1,5 m × 3,0 m przy ociepleniu styropianem zmniejszy się o 0,91 m², a pianką poliuretanową – tylko o 0,41 m².

 

Konstrukcja i metody docieplania

W zależności od okresu, w którym budynek powstawał, forma, ilość i konstrukcja powierzchni dodatkowych były różne. Różne są zatem problemy remontowe przy docieplaniu ich powierzchni.

Rodzaje konstrukcji balkonów [4]:

– powierzchnia balkonu z płyt kamiennych, np. z piaskowca, wspartych na żelaznych wspornikach – balkony w budynkach zabytkowych – brak możliwości docieplenia ze względu na ochronę zabytków;

– drewniane o konstrukcji prętowej – ze względu na dobrą izolacyjność termiczną drewna (w stosunku do żelbetu) jest to rozwiązanie korzystne, ale brak jest możliwości ocieplenia wspornikowych dźwigarów, płyta balkonu może być odsunięta od ściany w celu zachowania ciągłości izolacji termicznej:

– wspornikowe,

– wspornikowe z zastrzałami,

– dostawiane i dostawiane zintegrowane z konstrukcją dachową – możliwość całkowitego oddzielenia termicznego konstrukcji balkonu od budynku – rozwiązanie najkorzystniejsze;

– stalowe o konstrukcji prętowej – wspornikowa stalowa konstrukcja jest największym z możliwych mostków termicznych – ocieplanie obwodowe wsporników nie zmniejsza strat ciepła, ponieważ przenika ono przez płytę balkonu – najlepszą metodą docieplenia jest odcięcie stalowych wsporników i ponowny ich montaż za pośrednictwem łączników termicznych (stal–stal lub stal–żelbet do konstrukcji wieńca) (fot. 2):

– galerie wspornikowe – wsporniki z profili stalowych galwanizowanych, płyta żelbetowa pełna lub stalowa ażurowa,

– wspornikowo-cięgnowe,

– wspornikowe z zastrzałami,

– ramowe oddzielone od konstrukcji budynku – nie ma potrzeby docieplania, należy zadbać, by konstrukcja i płyta nie przerywały obudowy termicznej budynku;

– żelbetowe o konstrukcji płytowej – ocieplenie nieingerujące w konstrukcję jest możliwe jedynie w postaci otoczenia izolacją termiczną zarówno ścian, jak i płyt poziomych – największa trudność występuje na górnej powierzchni – trzeba tam zastosować materiał o możliwie najniższym współczynniku przewodzenia ciepła:

– oparte na dwóch lub trzech krawędziach – balkony narożne, loggie; płyta żelbetowa oparta na ścianach ustawionych poprzecznie do elewacji – jeśli ściany boczne loggii są przewiązane z konstrukcją ściany budynku, stanowią dodatkowy liniowy mostek cieplny,

– wspornikowe,

– płyty oparte na słupach murowanych, żelbetowych lub stalowych – jeśli konstrukcja płyty oparta jest w całości na słupach, można oddzielić termicznie balkon od budynku, ale jeżeli płyta opiera się na słupach i ścianie budynku, należy traktować ją jak płytę wspornikową,

– płytowo-cięgnowe – zamocowanie cięgien można zmienić, stosując łączniki termiczne:

– betonowa płyta zintegrowana z balustradą podwieszoną za pomocą cięgien do konstrukcji budynku,

– betonowe płyty podwieszone do stalowych wsporników,

– dobudowane obok konstrukcji budynku – żelbetowe płyty oparte na słupach stalowych, murowanych – nie wymagają docieplenia;

– konstrukcje tarasów są najczęściej żelbetowe, o płytach podpartych na słupach lub ścianach – ocieplenie powinno być ułożone na górnej powierzchni płyty – problemy są podobne jak w przypadku żelbetowych płyt balkonów; w wyjątkowych sytua­cjach (obiekty zabytkowe) możliwe jest ocieplenie od strony wewnętrznej płyty tarasu i ściany pomieszczenia poniżej; izolację wewnętrzną wykonuje się:

– na ścianach z płyt paroprzepuszczalnych z zapewnieniem przenikania pary wodnej przez wszystkie warstwy ściany,

– na suficie (opcjonalnie również na ścianach) z izolacją termiczną zabezpieczoną paroizolacją od strony pomieszczenia i z zapewnieniem sprawnej wentylacji;

– tarasy na gruncie – nie wymagają docieplenia, lecz jedynie oddylatowania termicznego od konstrukcji budynku.

 

Fot. 2 Łącznik termiczny stal-stal [5]

 

Zalecenia wykonawcze

Na rys. 4–6 przedstawiono układy warstw tarasu i rozwiązania szczegółów połączenia ze ścianą i w strefie okapowej. Należy zwrócić szczególną uwagę na:

– ciągłość izolacji przeciwwodnej i wywinięcie jej na ścianę,

– kierunek i wielkość spadku,

– ciągłość izolacji termicznej,

– opierzenia,

– montaż balustrady niepowodujący przebicia hydroizolacji.

Warstwy składowe tarasu powinny być tak dobrane i ułożone, by zapewniały trwałą ochronę termiczną i przeciwwodną przyległych pomieszczeń.Poprawne wykonanie izolacji przeciwwodnej oraz paroizolacji nad pomieszczeniami nie powinno dopuścić do zawilgocenia izolacji termicznej, które mogłoby spowodować obniżenie właściwości termoizolacyjnych. Taras podlega następującym obciążeniom:

– ciężar własny warstw, obciążenie użytkowe, śniegiem i wiatrem – należy zapewnić odpowiednią wytrzymałość na ściskanie materiałów, szczególnie termoizolacji (ściśliwość poniżej 3 mm);

– działanie wody – powinno być zapewnione odprowadzenie wody z poziomu warstwy paroizolacyjnej, hydroizolacyjnej i nawierzchniowej;

– rozsadzające oddziaływanie lodu – w polskim klimacie występują częste przejścia temperatur przez 0ş, okres ten trwa od jesieni do wiosny; na tarasie stosuje się mrozoodporne płytki (ceramiczne, klinkierowe, kamienne) przyklejane na mrozoodporny klej i spoinowane zaprawą elastyczną, klej pod płytką musi być ułożony w sposób ciągły, nie powinny występować puste przestrzenie pod płytką, w których mogłaby się gromadzić woda;

– obciążenie temperaturą – nagrzewanie tarasu zależy od stopnia jego osłonięcia oraz materiału i koloru okładziny; im ciemniejsza barwa, tym temperatura wyższa.

Należy zapewnić szybkie odprowadzenie wodyszczególnie od miejsc najbardziej podatnych na nieszczelności, czyli miejsce osadzenia drzwi balkonowych, ościeża, przepusty instalacji i miejsca montażu elementów balustrad, oświet­lenia itp. Minimalny spadek wynosi 1%, a zalecany 2% i należy kształtować go pod warstwą izolacji przeciwwodnej. Stosuje się odprowadzenie wody:

– na zewnątrz (w przypadku balustrad ażurowych) do zewnętrznego systemu rynien, rynny ułożone ze spadkiem min. 1% [6];

– do wpustu podłogowego (w przypadku balustrady pełnej) i szczelne przeprowadzenie rury spustowej oraz wykonanie przelewu awaryjnego; zlewnie (min. spadek 1,5%) powinny być sytuowane min. 50 cm od ścian budynku lub ściany balustrady pełnej [6]; wokół wpustów nie powinno być żadnych progów ani zagłębień; wpusty powinny posiadać kołnierze (o średnicy min. 15 cm) umożliwiające wklejenie ich między warstwy hydroizolacyjne (dzięki temu woda zbierana jest również z poziomu izolacji, a nie tylko z powierzchni tarasu) i pod warstwę paroizolacyjną.

 

Rys. 4 Taras z pełną balustradą, wpust z podwójnym kołnierzem wklejony pod hydroizolacją i pod paroizolacją; wpust odsunięty od ściany na min. 50 cm, spadki w kierunku wpustu. Zmiana materiału termoizolacyjnego w strefie cokołu pozwala wsunąć płytkę cokołową w lico ściany

 

Rys. 5 Układ warstw na tarasie o tradycyjnym układzie: 1 – płytki i spoina mrozoodporne, 2 – elastyczny klej mrozoodporny układany bez nieszczelności pod płytkami, 3 – opierzenie krawędziowe wciskane w zaprawę klejową, 4 – warstwa dociskowa (może być z zaprawy drenażowej), 5 – rynna, 6 – słupek balustrady z kapinosem montowany doczołowo, 7 – kotew, 8 – PIR, 9 – styropian, 10 – papa ułożona w dwóch warstwach, 11 – opierzenie i pas nadrynnowy, 12 – izolacja termiczna z górną powierzchnią kształtującą spadek: styropian lub lepiej PIR, 13 – paroizolacja, 14 – konstrukcja tarasu

 

Rys. 6 Wyrównany poziom tarasu i podłogi w sytuacji zastosowania cieńszej izolacji termicznej. Ważne jest wywinięcie hydroizolacji i przyklejenie jej do ościeżnicy

 

Izolacja wodochronna powinna [6]:

– być wywinięta na ściany (i pełne balustrady) na wysokość min. 15 cm od poziomu wykończonej posadzki;

– kończyć się na płaszczyźnie poziomej progu drzwi balkonowych, gdy nie ma możliwości wywinięcia izolacji ze względu na zamontowaną wcześniej stolarkę, należy izolację przykleić do ramy drzwi.

Zalecany jest doczołowy sposób montażu balustrad(fot. 3), który nie powoduje przebicia warstw izolacji przeciwwodnych tarasu, a przy okazji zwiększa powierzchnię użytkową tarasu.

Rozszerzalność termiczna, schemat podparcia i układ konstrukcyjny wymagają stosowania dylatacji. Układ warstw tarasu powinien być tak dobrany, by zapewnić odporność na duże różnice temperatur. Wierzchnie warstwy tarasu powinny mieć możliwość ruchów termicznych, kompensujących naprężenia powstałe na skutek zmian temperatury. Naprężenia te muszą zostać przeniesione przez układ, jaki stanowią elastyczna zaprawa uszczelniająca i klej do płytek, dlatego jako warstwy użytkowe muszą być zastosowane materiały o odpowiednich parametrach wytrzymałościowych oraz zdolne do przenoszenia odkształceń [8]. Wytyczne ITB [9] podają maksymalny rozstaw dylatacji od 1,5×1,5 do 2×2 m. Masę do wypełnienia dylatacji należy tak dobrać, aby była zdolna do przenoszenia możliwych odkształceń. Pola, na które dzieli się powierzchnię przy dylatacji strefowej, powinny być zbliżone do kwadratu, ewentualnie prostokąta o stosunkach boków 2:1. Do wypełnień dylatacji stosuje się odporne na czynniki atmosferyczne masy na bazie silikonów, poliuretanów lub wielosiarczków. Powinny one być klasyfikowane jako konstrukcyjne typu F według normy PN-EN ISO 11600:2004 [10]. Szerokość dylatacji strefowych i brzegowych nie powinna być mniejsza niż 8 mm (zalecana 10 mm). Dylatacje jastrychu powinny być wykonywane dokładnie w tych samych miejscach i o tych samych szerokościach co dylatacje warstwy wierzchniej.

 

Fot. 3 Zalecany sposób montażu balustrad ażurowych [7]

 

Zalecenia dotyczące hydroizolacji [11]:

– do izolacji tarasów nie powinny być stosowane papy na osnowie z tkaniny szklanej, ponieważ mają niską wartość wydłużenia, przez co brak odporności na zmęczenie;

– dużą odporność na efekty ruchów podłoża wykazują:

– wyroby rolowe typu EPDM – odporne na promieniowanie UV, największa trwałość,

– folia PVC – min. 1 warstwa,

– papy na osnowie poliestrowej – papy zgrzewalne, powinny być układane w dwóch warstwach;

– bezpośrednio na powierzchni izolacji wodochronnej z wyrobów rolowych nie wolno układać warstwy dociskowej z gładzi cementowej – powinna je rozdzielać warstwa poślizgowa, która oddziela materiały o różnej rozszerzalności termicznej [6].

Warstwa dociskowa na hydroizolacji może zostać wykonana z zaprawy drenażowej, wykazującej się dużą przepuszczalnością wody dzięki specjalnie dobranej krzywej przesiewu. Ze względu na wielkość porów zaprawa jest niewrażliwa na działanie mrozu, nie występuje w niej również podciąganie kapilarne [12].

 

Podsumowanie

Docieplanie tarasu, loggii czy balkonu powinno prowadzić do zmniejszenia strat ciepła oraz wyeliminowania mostka termicznego. Każdy przypadek należy analizować pod względem zapewnienia:

– nieprzekroczenia maksymalnej wartości współczynnika przenikania ciepła,

– warunków niepowodujących kondensacji pary wodnej,

– szczelności warstw hydroizolacyjnych, szczególnie w miejscach połączeń ze ścianą, ościeżnicą, w strefie okapowej i przepustów instalacji,

– odprowadzenia wody z powierzchni warstwy wierzchniej, hydroizolacyjnej i paroizolacyjnej,

– możliwości rozszerzalności termicznej górnych warstw tarasu.

 

dr inż. Monika Siewczyńska

Instytut Konstrukcji Budowlanych

Politechnika Poznańska

 

Bibliografia

1. K. Krajewski, Mała encyklopedia architektury i wnętrz, Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo, Wrocław 1974.

2. Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 5 lipca 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. poz. 926).

3. Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.).

4. J. Ślusarek, Rozwiązania strukturalno-materiałowe balkonów i loggii. Nowoczesne rozwiązania konstrukcyjno-materiałowo-technologiczne, Budownictwo ogólne, t. II, PZITB, Oddział w Bielsku-Białej, 2011.

5. Schock – Katalog produktów, www.schock.pl.

6. B. Francke, Zasady odprowadzenia wód opadowych z tarasów i balkonów oraz uszczelnienia miejsc newralgicznych, Konferencja szkoleniowa „Tarasy i balkony. Projektowanie, wykonawstwo, awarie i systemy naprawcze”, Poznań 2012.

7. http://marka.sklep.pl/content/10-balustrady.

8. M. Rokiel, Jak projektować tarasy nad pomieszczeniami ogrzewanymi?, cz. II Tarasy z powierzchniowym odprowadzeniem wody, www.izolacje.com.pl.

9. Instrukcja nr 344/2007 Zabezpieczenia wodochronne tarasów i balkonów, ITB, Warszawa 2007 oraz Warunki techniczne wykonania i odbioru robót, cz. C „Zabezpieczenia i izolacje”, zeszyt 4 „Izolacje wodochronne tarasów”, ITB, Warszawa 2004.

10. PN-EN ISO 11600:2004/1:2011 Konstrukcje budowlane – Wyroby do uszczelniania – Klasyfikacja i wymagania dotyczące kitów.

11. B. Francke, Wymagania techniczne w zakresie wykonywania i odbioru izolacji wodochronnych tarasów i balkonów, Konferencja szkoleniowa „Tarasy i balkony. Projektowanie, wykonawstwo, awarie i systemy naprawcze”, Poznań 2012.

12. Sopro poradnik, wydanie piąte rozszerzone.