Hydroizolacje basenów

Wielkość basenu to rzecz bardzo indywidualna, baseny rodzinne czy baseny w hotelach i pensjonatach są zazwyczaj niewielkich rozmiarów. Istotne jest, aby kształt basenu był dostosowany do funkcji, jakie ma on spełniać. Nie musi być on prostokątny, może mieć dowolny kształt (fot. 1), choć stwarza to znaczne problemy projektowo-wykonawcze. Zalecenia projektowo-wykonawcze będą takie same zarówno dla basenów sportowych, rekreacyjnych, jak i rodzinnych. Różna będzie jedynie skala przedsięwzięcia. Pamiętać należy, że basen to nie tylko niecka, ale i dodatkowe pomieszczenia użytkowo-funkcjonalne i techniczne oraz niezbędne do normalnego użytkowania instalacje. Już na etapie projektowania należy stosować materiały o właściwych parametrach, gwarantujące jakość i długotrwałą eksploatację obiektu. Projektant przyjmuje systemowe rozwiązania, które powinny być później bez żadnych zmian realizowane.

Koszty są istotne, lecz nie najistotniejsze. Kryterium to może być wiodące, jeżeli przeanalizuje się je pod kątem funkcjonalności i odpowiedniego standardu jakościowego. A basen to nie tylko niecka.

Fot. Basen, Phantasialand, Bruehl (fot. Agrob Buchtal)

Niewielkie baseny są w zasadzie basenami rodzinnymi, przeznaczonymi do korzystania przez małą liczbę kapiących się. Mogą być zarówno kryte, jak i zewnętrzne, np. wkomponowane w ogród. Różna może być ich konstrukcja. Mogą być wykonane np. z blachy stalowej, aluminiowej, ocynkowanej, kwasoodpornej, tworzywa sztucznego, betonu monolitycznego czy elementów prefabrykowanych. Warstwą wykończeniową może być wykładzina lub folia z tworzywa sztucznego (PVC), specjalne farby basenowe oraz okładzina ceramiczna. Spotyka się także barwione mikrozaprawy uszczelniające, będące jednocześnie warstwą wierzchnią.

Najlepszy efekt estetyczny daje albo basenowa ceramika, albo mozaika szklana.Zarówno okładzina ceramiczna, jak i materiały wchodzące w skład systemu uszczelnienia niecki i klejenia okładzin ceramicznych muszą być najwyższej jakości. Wynika to zarówno z wymogów estetycznych, jak i wymogów odpowiedniej trwałości (mycie, dezynfekcja).

Szczelność niecki może być zapewniona albo przez wykonanie konstrukcji z betonu wodonieprzepuszczalnego(DIN 1045 WU-Beton, głębokość penetracji wody ograniczona jest do 3–5 cm), albo poprzez wykonanie podpłytkowej (zwanej także zespoloną) hydroizolacji polimerowo-mineralnej lub żywicznej (ta ostatnia w basenach rodzinnych spotykana w wyjątkowych sytuacjach). Do tego dochodzi problem hydroizolacji przelewów oraz plaż basenowych (w połączeniu z uszczelnieniem dylatacji między niecką a plażą).

Rys. 1 Płytki ciągnione układa się metodą grubowarstwową (rys. Agrob Buchtal)

Konieczne do rozwiązania problemy związane z zapewnieniem szczelności konstrukcji z betonu wodonieprzepuszczalnego zaczynają się pojawiać już na etapie projektowania. To nie tylko konieczność odpowiedniego zwymiarowania konstrukcji (szerokość rozwarcia rys) i wykonstruowania zbrojenia, lecz przede wszystkim staranne opracowanie technologii uszczelnienia tzw. trudnych i krytycznych miejsc, począwszy od przerw roboczych, a skończywszy na dylatacjach, przelewach, uszczelnieniach napływów, reflektorów, miejsc mocowania drabinek itp. Z drugiej strony bardzo istotny jest ostateczny efekt wizualny, dlatego też rozmieszczenie przerw roboczych i szczelin dylatacyjnych, jak również skimmerów, reflektorów itp. musi być skorelowane z układem płytek w niecce basenowej, a rozmieszczenie przerw roboczych musi uwzględniać możliwość zabetonowania taśm uszczelniających w sposób omijający rury instalacyjne oraz niepowodujący kolizji ze zbrojeniem niecki. Konsekwencją tego podejścia jest odpowiednie opracowanie rysunków konstrukcyjnych niecki i rysunków szalunków, umożliwiające precyzyjne określenie lokalizacji i obsadzenie w szalunkach odpływów, napływów, opraw reflektorów itp. Dlatego:

– konieczne jest staranne zaprojektowanie i wykonanie mieszanki betonowej (stosunek w/c, zastosowanie wysokiej jakości i o odpowiedniej krzywej przesiewu selekcjonowanego kruszywa, stanowiącego „szkielet” przeciwdziałający skurczowi betonu przy wiązaniu);

– grubość ścian i dna niecki powinna wynosić 25 cm (absolutne minimum – 20 cm); grubość ścian między kanałem przelewowym a niecką nie powinna być mniejsza niż 15 cm;

– otulina powinna wynosić 5 cm; układ i średnica zbrojenia powinny zapobiegać powstawaniu rys przy wiązaniu (mniejsze średnice prętów zbrojeniowych przy mniejszym rozstawie);

– niecki należy wykonywać w jednym zabiegu (niemożliwe do uniknięcia przerwy robocze uszczelniać taśmami lub wkładkami uszczelniającymi);

– zagęszczanie możliwe jest tylko przy użyciu wibratorów wgłębnych, szalunek musi być szczelny, niedopuszczalne jest odkształcenie szalunku podczas betonowania.

Rys. 2 Uszczelnienie styku ściany z dnem niecki (rys. Schomburg): 1 – izolacja podpłytkowa z elastycznego szlamu uszczelniającego, 2 – klej do płytek, 3 – taśma uszczelniająca, 4 – zaprawa spoi­nująca, 5 – elastyczna masa dylatacyjna

Przedstawione wymagania narzucają także sposób wykonywania pozostałych robót, niezbędnych a mających zasadniczy wpływ na późniejszą szczelność niecki.

Dylatacje konstrukcyjne niecki, jeżeli muszą wystąpić, należy uszczelniać za pomocą wkładek i taśm uszczelniających, dbając o ich stabilne zamocowanie, uniemożliwiające deformację przy betonowaniu. Podobnie należy uszczelniać dylatacje między niecką a plażą. Taśmy należy łączyć przez zgrzewanie. Układ zbrojenia musi uwzględniać sposób mocowania taśmy. Należy ponadto szczególnie starannie zagęszczać beton w obszarze mocowania wkładek uszczelniających, wszelkie niedokładności skutkują późniejszymi, trudnymi do usunięcia i kosztownymi przeciekami. Przejścia rurowe muszą być wyposażone w systemowe kołnierze uszczelniające. Konieczne jest ich zamocowanie do szalunku przed betonowaniem; sposób mocowania musi być pewny, jakiekolwiek przesunięcia pod wpływem naporu mieszanki betonowej są niedopuszczalne. Podobnie niedopuszczalne jest późniejsze zabetonowywanie przejść instalacyjnych. Jeżeli w obrębie przejść rurowych przewidywane są przemieszczenia rur instalacyjnych, trzeba stosować dociskowe (na śruby) kołnierze uszczelniające.

Ewentualne rysy o szerokości większej niż dopuszczalna lub stwierdzone raki należy uszczelnić/wypełnić iniekcyjnie żywicami epoksydowymi lub poliuretanowymi. Wszystkie elastyczne materiały stosowane do wypełnień szczelin dylatacyjnych muszą być odporne na ciągłe obciążenie wodą, środki dezynfekcyjne oraz środowisko alkaliczne (beton).

Rys. 3a) Uszczelnienie wpustu (odpływu) w niecce:  1– niecka, 2 – uszczelnienie zespolone, 3 – klej do płytek basenowych, 4 – zaprawa do spoinowania, 5 – płytka basenowa, 6 – manszeta uszczelniająca, 7 – zaprawa epoksydowa, 8 – systemowy gruntownik, 9 – elastyczny uszczelniacz z systemowym gruntownikiem, 10 – wpust (rys. autor)

Rys. 3b) Przykładowe obsadzenie i uszczelnienie reflektora: 1 – beton niecki, 2 – reflektor, 3 – kołnierz reflektora (powierzchnia przygotowana zgodnie z wymogami producenta), 4 – szlam uszczelniający, 5 – manszeta uszczelniająca, 6 – klej do płytek basenowych, 7 – płytka basenowa, 8 – elastyczna masa uszczelniająca z systemowym gruntownikiem (przylegająca tylko do korpusu reflektora i płytki) (rys. autor)

Po wykonaniu niecki, a przed położeniem okładziny ceramicznej niecki konieczne jest wykonanie próby szczelności,polegającej na wypełnieniu niecki chlorowaną wodą na minimum 14 dni.

Alternatywnym uszczelnieniem jest wykonanie tzw. hydroizolacji zespolonej (podpłytkowej). Nie wymaga ona stosowania betonu wodonieprzepuszczalnego, nie oznacza to jednak, że reżim technologiczny może być złagodzony. Materiały stosowane do uszczelnień zespolonych to:

– Elastyczne szlamy uszczelniające, których głównym składnikiem jest cement i polimery. Szczelność zapewnia odpowiednio dobrany stos okruchowy zaprawy oraz dodatki, polimery wpływają na elastyczność (zdolność mostkowania rys) oraz przyczepność do podłoża.

– Elastyczne powłoki uszczelniające na bazie żywic reaktywnych (epoksydowych lub poliuretanowych), stosowane zazwyczaj w basenach solankowych oraz w basenach znajdujących się w zakładach leczniczych, uzdrowiskach itp.

Trudno stwierdzić, który sposób jest lepszy. Uszczelnienie powłokowe wydaje się mieć przewagę. Nie ze względu na skuteczność, lecz ze względu na możliwość szybszego wykonania robót. Hydroizolację niecki ze szlamów stosuje się także w przypadku negatywnego wyniku próby szczelności niecek wykonanych z betonu wodonieprzepuszczalnego.

Powierzchnia pod uszczelnienie zespolone ze szlamu musi być równa, nośna i stabilna. Konieczne jest bardzo staranne jej oczyszczenie i utrzymywanie w czystości w trakcie wykonywania prac hydroizolacyjnych. Wszelkie środki i substancje mogące wpłynąć na pogorszenie przyczepności (np. środki adhezyjne stosowane przy szalunkach lub inne środki pielęgnacyjne, podobnie jak mleczko cementowe) należy bezwzględnie usunąć. Rysy o szerokości powyżej 0,5 mm muszą być zainiekowane ciśnieniowo żywicą przed rozpoczęciem prac. Ewentualne naprawy i uzupełnienia powierzchni niecek zaleca się wykonywać z zastosowaniem zapraw z systemów napraw konstrukcji żelbetowych PCC.

Rys. 4 Przelewy: a) „Wiesbaden” z wysoko położonym lustrem wody, b) „fiński”, c) „Zürich”, d) „St. Moritz”, e)  w basenie terapeutycznym (na bazie rynny wiesbadeńskiej), f) system z zastosowaniem skimmerów, g) przelew „Berlin” (rys. Agrob Buchtal)

Konieczne jest utrzymywanie stabilnych warunków cieplno-wilgotnościowych dla każdej nakładanej warstwy zaprawy uszczelniającej. Wszelkiego rodzaju przerwy robocze (nawet te, w których zastosowano dodatkowe uszczelnienia w postaci np. taśm bentonitowych i/lub warstwy sczepne), a także krawędzie styku dna niecki ze ścianami (rys. 2) i inne krawędzie, np. schody, uszczelnić należy systemowymi taśmami uszczelniającymi, wtapianymi zawsze w pierwszą warstwę nakładanego szlamu. Przy układaniu szlamów temperatura powietrza i podłoża powinna wynosić przynajmniej +5°C, choć za optymalną uznaje się temperaturę 15–20°C.

Mineralne podłoże w momencie aplikacji szlamu musi być matowo-wilgotne. Gotową do użytku zaprawę uszczelniającą należy nakładać warstwą o równomiernej grubości. Tego typu zaprawy nakłada się pędzlem, szczotką lub pacą (zależnie od wytycznych producenta). Istotne jest tylko, żeby pierwszą warstwę starannie wetrzeć (zazwyczaj twardą szczotką) w przygotowane podłoże. Następne warstwy (wymagane są przynajmniej dwie) nakłada się zgodnie ze wskazówkami producenta, ale nie wcześniej niż po związaniu poprzedniej, tak aby nie uległa ona uszkodzeniu. Ważne jest, żeby w jednym przejściu nie nakładać warstwy grubszej niż 1 mm. Przerw technologicznych przy nakładaniu nie wolno wykonywać w narożach.

Nakładanie mechaniczne (natryskowe) umożliwia szybkie wykonywanie uszczelnień dużych powierzchni. Jest to metoda pozwalająca na znaczną oszczędność czasu i kosztów. Typy agregatów natryskowych i dysz należy dobierać zgodnie z wytycznymi producenta zaprawy uszczelniającej oraz przewidywanymi warunkami na terenie budowy. Łączna grubość nałożonej powłoki uszczelniającej podana jest zawsze w karcie technicznej zastosowanego produktu, ale nie może ona być mniejsza niż 2 mm.

Uszczelnienie basenu to nie tylko uszczelnienie powierzchni ścian i dna, lecz także dylatacji, wpustów, napływów, reflektorów i przelewów, a elementy te są dużo trudniejsze do uszczelnienia.Należy zdawać sobie sprawę, że po rozpoczęciu eksploatacji na wszystkie podwodne elementy wyposażenia i instalacji basenowych ciągłe oddziaływuje woda pod ciśnieniem. Przesunięcie tego typu elementu wyposażenia pod naciskiem mieszanki betonowej, zabrudzenie i zanieczyszczenie masą betonową, późniejsze obetonowywanie, brak manszet uszczelniających prowadzi do późniejszych przykrych konsekwencji. Wniknięcie wody w konstrukcje niecki, np. przez nieszczelność na styku przejścia wpustu czy reflektora, spowoduje parcie wody na warstwę hydroizolacji lub płytek od strony podłoża (także niecki z betonu wodonieprzepuszczalnego są wrażliwe na ten rodzaj uszkodzeń).

Rys. 5a) Przelew „Wiesbaden”: 1 – elastyczny szlam uszczelniający, 2 – taśma uszczelniająca dylatację główną między niecką a plażą, 3 – taśma uszczelniająca, 4 – klej do okładzin ceramicznych, 5 – kształtka przelewowa na zaprawie/kleju, 6 – epoksydowa zaprawa spoinująca, 7 – bariera przerywająca podciąganie kapilarne, 8 – elastyczna masa uszczelniająca

Rys. 5b) Przelew „fiński”: 1 – elastyczny szlam uszczelniający, 2 – taśma uszczelniająca dylatację główną między niecką a plażą, 3 – taśma uszczelniająca, 4 – klej do okładzin ceramicznych, 5 – epoksydowa zaprawa spoinująca, 6 – bariera przerywająca podciąganie kapilarne, 7 – elastyczna masa uszczelniająca (rys. Schomburg)

Stąd wypływa wymóg bezwzględnego stosowania manszet uszczelniających, dodatkowo zalecane jest stosowanie warstwy przerywającej podciąganie kapilarne. Doskonale się tu sprawdza żywica epoksydowa, która dodatkowo pozwala na stabilne i trwałe obsadzenie elementu. Przykład obsadzenia odpływu w dennicy i reflektora w ścianie niecki pokazano na rys. 3. Jeżeli montaż elementów wyposażenia odbywa się później, zastosowanie epoksydowej zaprawy do obsadzenia i zamocowania elementów napływów, reflektorów itp. jest jedynym rozwiązaniem.

Rozróżnia się dwa rodzaje przelewu wody w basenie: przelew punktowy (skimmer) oraz rynna przelewowa (woda się przelewa z całej powierzchni lustra do rynny przelewowej).

Rynna przelewowa stanowi zewnętrzne zamknięcie niecki basenowej, łączy nieckę basenu z otoczeniem (plażą). Musi ona umożliwiać odprowadzenie (uregulowany odpływ) wypartej ilości wody i zapobiegać zalewaniu plaży basenowej. Ponadto stanowi barierę zapobiegającą przedostawaniu się zanieczyszczonej wody z obrzeży basenu do wody w basenie (np. podczas zmywania plaży), a w przypadku basenów otwartych, w zależności od konstrukcji, stanowić musi barierę dla zwierząt pełzających oraz nawiewanych zanieczyszczeń.

W zależności od projektowanego poziomu wody w stosunku do poziomu plaży basenowej rozróżnia się systemy rynien z wysokim lub niskim poziomem lustra wody, przy czym do kształtowania odpływów najczęściej wykorzystuje się rynny z wysokim poziomem wody. Woda przelewa się z całej powierzchni lustra wody do rynny przelewowej i poprzez sieć odpływów rurą zbiorczą dostaje się do zbiornika przelewowego. Tego typu rynny pozwalają na takie wykonstruowanie niecki i obrzeża, że poziom wody znajduje się powyżej poziomu plaży basenowej. Do zalet przelewów z wysokim lustrem wody należy też lepszy widok dla kąpiących się (może mieć szczególne znaczenie w basenach otwartych, położonych np. w ogrodach, przy przelewie skimmerowym kąpiący się płynie „na ścianę”) oraz mniejsza wysokość konstrukcji przy tej samej głębokości wody.

Z kolei basen ze skimmerem jest tańszy od basenów z rynną przelewową (brak dodatkowego zbiornika buforowego, nieskomplikowane obrzeże).

Rynny basenów z wysokim poziomem lustra wody są bardzo wrażliwe na błędy projektowo-wykonawcze. Górna krawędź lustra znajduje się powyżej lub co najmniej na poziomie wierzchu okładziny ceramicznej plaży. Rezultatem jest powstawanie kapilarnego ciśnienia wody, doprowadzającego przy błędach projektowo-wykonawczych do penetracji wody pod okładzinę ceramiczną, także w warstwy konstrukcji plaży. Sprzyjają temu także nieszczelności i/lub błędy konstrukcyjno-materiałowe w obrębie dylatacji między niecką a plażą basenową.

Przykładowe rodzaje przelewów pokazano na rys. 4.

Konstrukcja rynien przelewowych musi uwzględniać wymiary stosowanych kształtek i płytek przelewowych. Niedopuszczalne są żadne ostre kanty i krawędzie, zastosowana ceramika musi zapewniać jednorodne i równomierne odprowadzenie wody przelewowej na całej długości krawędzi. Dlatego dopuszczalne odchylenie od linii poziomej górnej krawędzi niecki nie może być większe niż ±10 mm dla niecek 25-metrowych, a dla większych ±15 mm (dotyczy to konstrukcji żelbetowej przelewu, tolerancje ceramiki są inne – dużo mniejsze).

Rys. A Rynna przelewowa typu fińskiego z betonu wodonieprzepuszczalnego oraz jej wyłożenie ceramiką basenową; kształt i wymiary przelewów skorelowano z konkretnymi kształtkami i płytkami basenowymi (rys. Agrob Buchtal): 1 – elastyczna masa uszczelniająca z systemowym gruntownikiem, 2 – sznur dylatacyjny, 3 – wypełnienie dylatacji, 4 – profil uszczelniający, 5 – warstwa poślizgowa, 6 – kratka zakrywająca kształtkę przelewową, 7 – bariera z żywicy reaktywnej, przerywająca podciąganie kapilarne, 8 – beton wodonieprzepuszczalny, 9 – zaprawa/klej do obsadzania płytek basenowych, 10 – cienkowarstwowa zaprawa klejąca do płytek basenowych, ułożona na cementowej warstwie wyrównującej, 11 – uszczelnienie zespolone (podpłytkowe), 12 – taśma uszczelniająca (rys. Agrob Buchtal)

Uszczelnienia rynien przelewowych z zastosowaniem hydroizolacji z zaprawy uszczelniającej pokazano na rys. 5. Szczegółowe ilustracje rynien przelewowych niecki basenowej z betonu wodonieprzepuszczalnego oraz ich wyłożenie ceramiką basenową (kształt i wymiary przelewów skorelowano z konkretnymi kształtkami i płytkami basenowymi) są przedstawione na rys. A, B a) oraz  B b).

Zarówno technologia betonu wodo­szczelnego, jak i uszczelnienia zespolonego wymagają wykonania specjalnej bariery przerywającej podciąganie kapilarne, zrobionej z reaktywnej żywicy. Musi ona być wyprowadzona do górnej krawędzi kształtki przelewowej oraz do wierzchu warstwy pod okładzinę ceramiczną plaży. Warstwa przerywająca podciąganie kapilarne nie może zastępować hydroizolacji.

Dylatacja główna oddziela nieckę od otaczającej ją posadzki (plaży) – rys. 6. Uszczelnienie dylatacji realizowane jest na dwóch poziomach. Niezbędne jest zastosowanie specjalnej elastycznej wkładki (taśmy), zabetonowywanej w betonie niecki oraz plaży. Taśma ta ma możliwość kompensacji ruchów w obrębie dylatacji. Drugie uszczelnienie wykonywane jest na poziomie uszczelnienia zespolonego (podpłytkowego). Wykonanie ścięcia krawędzi nie jest bezwzględnie konieczne. Taśmę uszczelniającą (o odpowiedniej szerokości, umożliwiającej swobodne odkształcanie się i pozwalającej na pewne wtopienie w masę uszczelniającą) należy wówczas wywinąć w literę W.

Rys. 6 Uszczelnienie dylatacji głównej między niecką a plażą: 1 – beton niecki, 2 – beton plaży, 3 – izolacja międzywarstwowa plaży, 4 – dylatacyjna wkładka uszczelniająca, 5 – wypełnienie dylatacji, 6 – uszczelnienie zespolone (podpłytkowe) z elastycznego szlamu uszczelniającego, 7 – klej do okładzin ceramicznych, 8 – płytki basenowe, 9 – epoksydowa zaprawa do spoinowania, 10 – zaprawa epoksydowa, 11 – taśma uszczelniająca, 12 – systemowy gruntownik pod masę uszczelniającą, 13 – elastyczna masa uszczelniająca, 14 – sznur dylatacyjny, 15 – warstwa rozdzielająca, 16 – jastrych plaży (rys. autor)

Dostępna na rynku oferta ceramicznych okładzin pozwala na niemal dowolną aranżację kolorystyczną basenu. Chodzi tu nie tylko o wymiary podstawowych płytek, ale przede wszystkim o dostępność kształtek pozwalających na wykonanie okładzin w obrębie rynien przelewowych, plaż basenowych, wyoblonych krawędzi niecki, innych narożników zewnętrznych, wewnętrznych itp.

Stosuje się dwa typy płytek basenowych: ciągnione i prasowane.Płytki ciągnione układa się metodą grubowarstwową (grubość zaprawy rzędu 1,5–3 cm) na podłożu z betonu wodonieprzepuszczalnego, na specjalną zaprawę. Ten typ okładziny ceramicznej (rys. 1) wymaga stosowania specjalnych kształtek i elementów, co zwiększa koszt wykonania okładziny w porównaniu z płytkami prasowanymi. Wymagane są ponadto szczegółowe rysunki wykonawcze, uwzględniające układ poszczególnych rodzajów płytek i kształtek. Kształt i wymiary konstrukcji niecki muszą być skorelowane z wymiarami niecki po wykonaniu okładziny ceramicznej. Wymagana jest więc współpraca producenta płytek z projektantem już na etapie koncepcji projektu. Metoda umożliwia wykonanie wyłożenia niecki bez jakiegokolwiek cięcia płytek.

Płytki prasowane układa się metodą kombinowaną, stosując cienkowarstwowe zaprawy klejowe. Ten sposób układania płytek spotykany jest przy wykonywaniu hydroizolacji niecki z elastycznych szlamów uszczelniających. Płytki prasowane można przycinać, co powoduje, że koszt wykonania okładziny jest niższy niż z płytek ciągnionych.

Trzecim typem okładzin w basenach jest mozaika (np. szklana czy porcelanowa) pozwalająca na wykonanie dowolnych, często bardzo efektownych i skomplikowanych, wzorów kolorystycznych, a wymiary płytki rzędu 2×2 cm pozwalają na wyłożenie nią powierzchni kulistych lub o nietypowych krzywiznach. Mozaikę spotyka się w nieckach basenowych coraz częściej, cechuje się ona takimi samymi zaletami co płytki ceramiczne, jest jednak droższa i trudniejsza w układaniu. Stosuje się ją nie tylko do wykładania przelewów i wykonywania wzorów na dnach niecek, lecz także do wykonywania kompletnej okładziny niecki. Najczęściej układa się ją na kleju cienkowarstwowym, cementowym lub epoksydowym.

Do spoinowania stosuje się hydraulicznie wiążące zaprawy spoinujące lub – coraz częściej – masy epoksydowe.Woda basenowa powoduje powolne, acz nieuchronne wypłukiwanie cementowych zapraw spoinujących. Do tego dochodzą obciążenia mechaniczne ze względu na okresowe mycie i czyszczenie wyłożenia niecki. Zaprawa epoksydowa jest dużo bardziej odporna od mineralnej i nie jest tak wrażliwa na zanieczyszczenia i zabrudzenia, zwłaszcza po dłuższym okresie eksploatacji. Plaże i rynny przelewowe należy bezwzględnie spoinować reaktywnymi (epoksydowymi) zaprawami fugowymi.

Zarówno technologia betonu wodo­szczelnego, jak i uszczelnienia zespolonego wymagają wykonania specjalnej bariery przerywającej podciąganie kapilarne, wykonanej z reaktywnej żywicy. Musi ona być wyprowadzona do górnej krawędzi kształtki przelewowej oraz do wierzchu warstwy pod okładzinę ceramiczną plaży. Warstwa przerywająca podciąganie kapilarne nie może jednak zastępować hydroizolacji. Jedynie gdy kształtki przelewu obsadzane są na zaprawę/klej epoksydowy, dodatkowe wykonanie takiej bariery nie jest potrzebne, funkcję tę spełnia klej epoksydowy. Dylatacje wypełnia się specjalistycznymi masami silikonowymi przeznaczonymi do basenów.

mgr inż. Maciej Rokiel

Polskie Stowarzyszenie Mykologów Budownictwa

Atlas Sp. z o.o.

Literatura

1. E. Neufert, Podręcznik projektowania architektoniczno-budowlanego, Arkady, Warszawa 1995.

2. Ch. Saunus, Schwimmbäder. Planung. Ausführung. Betrieb, Krammer Verlag, 2005.

3. M. Rokiel, Poradnik. Hydroizolacje w budownictwie, Dom Wydawniczy Medium, 2009.

4. Merkblatt – Keramische Beläge im Schwimmbadbau – Hinweise für Planung und Ausführung, ZDB, 1994.

5. Merkblatt – Schwimmbadbau. Hinweise für Planung und Ausführung keramischer Beläge im Schwimbadbau, ZDB, 2008.

6. Außenbeläge. Belagkonstruktionen mit Fliesen und Platten außerhalb von Gebäuden, ZDB Merkblatt VII.2005.

7. Verbundabdichtungen. Hinweise für die Ausführung von flüssig zu verarbeitenden Verbundabdichtungen mit Beklei­dungen und Belägen aus Fliesen und Platten für den Innen- und Außenbereich. ZDB Merkblatt I.2010.

8. Zement Merkblatt H10 Wasserundurchlässige Bauwerke Verein Deutscher Zementwerke e.V., 2012.

9. Materiały firmy Agrob Buchta.

10. Materiały firmy Schomburg.

11. Materiały firmy Izohan.