Skuteczna hydroizolacja wtórna zaczyna się od precyzyjnej diagnozy. Aby zaprojektować trwałe i dopasowane do rzeczywistych warunków rozwiązanie, niezbędne jest jak najdokładniejsze określenie poziomu i rozkładu zawilgocenia – w miarę możliwości bez naruszania konstrukcji. Nieniszczące metody badawcze odgrywają kluczową rolę w ocenie stanu przegród i planowaniu działań naprawczych.
Pomiar wilgotności przegród budowlanych jest nierozłącznym elementem szeroko rozumianego procesu osuszania zawilgoconych budynków zarówno przed, jak i po wykonaniu tzw. hydroizolacji wtórnych. W tym celu można wykorzystać różnorodne techniki pomiaru wilgotności. Choć metody niszczące są najbardziej dokładne, to ze względów praktycznych większą popularnością cieszą się metody pośrednie (a zarazem nieinwazyjne lub inwazyjne w ograniczonym zakresie).
Fot. © epiximages – stock.adobe.com
Metody pomiaru wilgotności materiałów budowlanych
Do pomiaru wilgotności przed przystąpieniem do wykonywania hydroizolacji wtórnych, a także w celu oceny ich skuteczności (w tym w trakcie i po osuszaniu technicznym), można zastosować jedną (lub kilka) z następujących metod [1]:
- wagowo-suszarkową,
- karbidową,
- pomiaru rezystancji,
- pojemnościową/dielektryczną,
- higrometryczną,
- mikrofalową,
- pomiaru sondą elektronową.
Tab. 1. Względna przenikalność elektryczna wybranych materiałów [3–5]
Na etapie projektowania hydroizolacji (diagnostyki zawilgoconych budowli) informacje na temat rozkładu i rozprzestrzeniania się wilgoci można uzyskać zarówno za pomocą metod niszczących (np. metodą CM), jak i nieniszczących. Urządzenia do bezinwazyjnego pomiaru wilgotności umożliwiają nie tylko określenie początkowej zawartości wody, ale także obserwację trendów zachowania się komponentów podczas wysychania przegrody.
>>> Hydroizolacja obiektów posadowionych na płycie fundamentowej
>>> Wtórne hydroizolacje poziome murów według wytycznych WTA
>>> Materiały hydroizolacyjne – zasadnicze charakterystyki. Część I
Tab. 2. Orientacyjne wartości wilgotności bezwzględnej powietrza (stężenia pary wodnej [g/kg]) w zależności od temperatury i wilgotności względnej [1]
W praktyce w tym celu najczęściej stosuje się metody: pojemnościową lub pomiaru rezystancji. Rzadziej wykorzystuje się higrometryczny pomiar wilgotności powietrza, choć – z przyczyn pragmatycznych (warunki budowy) – metoda ta pozwala na bardziej dokładną kontrolę procesu wysychania. Związek z metodą grawimetryczną (tab. 2) pozwala bowiem określić, jaka jest rzeczywista zawartość wody (przy danej temperaturze) w jednostce masy powietrza.
W dalszej części artykułu:
Metoda odpornościowa
Metoda pojemnościowa
Metoda higrometryczna
Kontrola skuteczności hydroizolacji
>>> Cały artykuł dostępny jest w numerze 10/2025 miesięcznika „Inżynier Budownictwa”.
>>> Członkowie Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa mają dostęp do miesięcznika przez portal członkowski >>>
dr inż.
Bartłomiej Monczyński
Literatura
1. WWTA Merkblatt 6-16-19/D, Technische Trocknung durchfeuchteter Bauteile: Planung, Ausführung und Kontrolle.
